شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

بیدل اینجا همه ریش است و فش‌است ملت و کیش چه معنی دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل بنای ریختهٔ درد الفتیم گرد جفا و داغ الم خاک و خشت ماست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به تمناکدهٔ عرض هوسه از دل‌دو جهان شور و ز ماگوش‌کری بود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به خاکساری خود ناز می‌کند ای در غبار دل ز خیالت دفینه‌ها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به سعد و نحس جهان نیست‌ کار ما طفلان دلی به شنبه و آدینه بسته‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به قفس کرده‌ام از گلشن امکان رنگی‌که نه پرواز عیانست و نه بالش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به هر طرف کشدت کاتب قضا مانند خامه یک خط بینی‌کشیده رو حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به‌سرهه نسبت‌هرکس درست نیست مژگان شمردن است زبانهای لال را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تأملی که درین بزم شیشه را یکسر صدای ربختن اشک قهقه است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل جواب مطلب عشاق حیرت‌ست آنکس ‌که نامه‌ام برد آیینه آورد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چنانکه سایه به خورشید می‌رسد من نیز رفته رفته به دلدار می‌رسم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چو اشک نقش قدم زن به روی زر تاکی چو چشم‌ کیسه به درهم‌ گریستن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چو نگه رام تعلق نتوان شد گو اشک فشان دانه و حیرت قفسی کن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل خموشی‌ام ز فنا می‌دهد خبر آگه نی‌ام ‌که این لب‌ گور است یا لبم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بجوشم و به در ایم ازبن هوسکده بیدل به جوش خم چقدر خامی شراب‌ گزینم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دماغ نشئه ندارد گدای عشق گرنه فلک گداخته در یک کدو کنند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز بس سراسراین دشت‌کلفت است جزگرد برنخاست به هرجا زدیم پا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز حالم اینکه نفس گرد می‌کند کم نیست در قلمرو هستی‌کرامتم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز فروغ‌ گهر نظم جهانتاب دامن به چراغ مه و اختر زده‌ای باز حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل زحسن نوخط اوداغ حیرتم کانجاست دست سایه به دامان آفتاب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بید‌ل شدم و رَستم از اوهام تعین آیینه شکستن به بغل داشت کلاهی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل طلب راحت اگر مقصد جهد است چون موج گهر بر دل ناکام غلو کن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل غم علایق حیف است بار دوشت سر نیست اینکه باید از تن جدا نکردن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل گذشت خلقی ماْیوس تشنه‌کامی غیر از نفس درین باغ آبی نداشت جویی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل مباش غرهٔ سامان اعتبار هرچند رنگ بال ندارد پرنده است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بید‌ل مگذر چون مه نو از خط تسلیم بر چرخی اگر یک سر مو خم شده باشی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نپختم آرزوی مزرع امید کاخر ز یأس سوخته خرمن نسوختم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نفست خون مکن از هرزه درایی چون جاده درین دشت فکندیم عنان را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نه همین وحشتم از قامت پیریست هرحلقه‌ که آید به نظر پا به رکابم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل همین قدر اثرم بس که گاهگاه بر گوش ناسخن شنوان تیر می‌رسم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌کجا بردکس بیداد بی‌تمیزی در سرنگونی بید هم برگ پشت پایی‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بی‌لب دلدار بیدل غوطه زد در موج اشک عاقبت افکند در دریا گهر گم کردنش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پای در زنجیر دورش گفتگو آزادگی بیدل این سطر تکلف نیست جز انشای سرو حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پیری‌ام جز ساغر تکلیف جان کندن نداد قامت خم‌ گشته بیدل تیشهٔ فرهاد بود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا توانی بیدل از وهم تعلق قطع کن یک قلم نور است چون شد دود آتش بر طرف حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا شود بیدل به نامت سکهٔ آسودگی خاکساری در نگین باید چو نقش پا گرفت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تامل‌کن چه مغرور اقامت مانده‌ای بیدل مبادا در نگین نامی‌که داری نقش پا باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ترک هستی‌ست درین باغ طراوت بیدل شبنم صبح همین شستن دست ازنفس است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تلاش علم و عمل مغتنم شمر بیدل مکش خمار شرابی‌ که عقل راست مزیل حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تو هم‌خاموش شو بیدل‌که‌من از یاد دیداری به دوش حیرت آیینه می‌بندم فغانها را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جدا زان بزم نتوان کرد منع ناله‌ام بیدل چو موج افتد به ساحل می‌کند ناچار فریادی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جنون رنگ مپیما درین چمن بیدل شراب شیشهٔ‌نه غنچه یک پریزادست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چرایی اینقدر ناقدردان عافیت بیدل فراموش خودی یا رفته‌ای از یاد خاموشی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چمن تحیر بیدلم‌که سحاب رشحهٔ خامه‌اش به تأملی گهر افکند سر قطره‌ای که نگون کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چنین‌کزکلک ما رنگ معانی می‌چکد بیدل توان گفتن رگ ابر بهار این ناودانها را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چه مقدار آبرو سامان‌ کند خون من بیدل به دریا تر نمی‌گردد زبان اژدر تیغش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو سایه داغ حضیض است طالعم بیدل چو گل‌ کند کف پا من‌ کنم خیال جبین حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو عمر رفته بیدل پر بی‌نشان سراغم جز دست سوده ما را نقش قدم نباشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون تخم اشک بیدل نومیدی آبیارم بی‌برگ ازین گلستان می‌بایدم دمیدن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون نفس بیدل کلید آرزوها داشتم قفل وسواس دل آخر کرد بی‌دندانه‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح