شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

به هر آینه زنگار دگر دارد کمین بیدل ز مژگان بستن ایمن نیست هرکس دیده‌ای دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به هوای پایبوسش من ناامید بیدل چقدر به خون نغلتم که جبین حنا ندارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بهار راحت از پاس نفس گل می‌کند بیدل به رنگ گل ندارم زین چمن سررشتهٔ بویی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به‌کنه سود و زیان‌کیست وارسد بیدل متاعها همه سربسته و دکان بازست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بی دل از یاس ندارپم گریز جز دل ما دو جهان در بر ماست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیخودی بیدل فسون شعلهٔ جواله داشت رنگ گرداندن ‌کشید آخر به گرد من حصار حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ارباب تأمل با عروجت چون‌کنند آشیان برتر بود از رنگ پرواز تو را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از افسردگان حیرتم‌، تدبیر چیست‌؟ گر همه دریا کشیدم ساغر کوثر زدم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از اندیشهٔ آن جلوهٔ حیرت ‌گداز می‌رود چون آب از دست اختیار آینه حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از برق تمنایش سراپا آتشم داغ شد هرکس به‌پهلوی من شیدانشست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از پرواز، خجلت دارم‌، اما چاره نیست ذرهٔ موهومم وگل‌کردنم بال و پرست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از چشم تحیرپیشگان نم خواستن دامن آیینه بر امید آب افشردن است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از خویش بایدت رفتن ورنه نتوان به آن خرام رسید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از زخم بود رونق دل خندهٔ‌گل نمک گلزار است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از صنعت تقدیر مپرس زلف یاریم و شب ما تارست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از غفلت تلاش بسترگل می‌کنم ورنه زیر بال داردگرم جای عندلیب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از کیفیت شوق‌ گرفتاری مپرس نالهٔ زنجیر هر جا گل کند دیوانه‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از نقش قدم باید عیار ماگرفت ناتوانی سایه را هم زیردست ما نکرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازبس شوق دل محمل‌کش جولان ماست خواب مخمل موج زد خاری اگردرپا شکست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازگردون سلامت چشم نتوان داشتن الوداع دانه گوکام نهنگ است آسیا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آسان نیست کسب اعتبارات جهان سخت افسردن به‌خود بنددکه خاکی زر شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل افسانه غیرم سبق آهی هست می‌کند اینقدرم سیر گریبان تعلیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگر این است سر و برگ کمالت تحقیق معانی غلط و فکر رسا هیچ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگر هوس ندرد پردهٔ حیا وحدتسرای معنی‌ات آیینه خانه نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آن ‌اشکم‌ که عمری در بساط حیرتم از حریر پرده‌های چشم بالین بوده است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این انجمن شوق فسردنکده نیست همچو پرواز به افشاندن پر می‌آیی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این هستی نمی‌سازد به تشویش نفس شمع را تاکی به راه باد باید زیستن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این‌گلشن به غارت‌دادهٔ جولان کیست کز غبار رنگ وبو هر سو قیامت می‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به این ‌کدورت اگر ساز زندگیست آیینه‌ گر شوی سر راه نفس مگیر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به جنون امل ازپا ننشستیم کاش آبله‌گیرد سر راه هوس ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به دام سبحه محال است فکر صید بی‌موج باده طایر رنگ پریده را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به طوف دامن نازش چسان رسم سعی غبار نم زدهٔ پر شکسته‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به مزرعی‌که امل آبیار اوست بی‌برگتر ز آبلهٔ پا دمیدنست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به وضع خلق محال است زیستن بیگانگی اگر نشود آشنای ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به‌ناله خوکن‌و خواهی‌خموش باش اینها فسانه‌ای‌ست که کوتاه می‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تمیزت اینقدر افسون کلفت است از خویش آنقدرکه ببالد نظر برآ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چقدر سرمه نوا بود ندامت کز سودن دست تو صدایی نشنیدم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چه ذلت است‌که‌گردون منقلب در طبع مرد خاصیت زن نهاده است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چو صبح صورت خمیازه بسته است از خاک ما سپهر نشیب و فراز حرص حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل حضور خاتم ملک جمت بس است پیشانی شکسته و دوش خمیده‌ای حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بایدبه نور آفتاب از سایه نتوان یافت آثاری هوس مفروش بیدل محو دیدار اینچنین باید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دم اظهار حیاپیشه خموشی‌ست از خشک‌لبی چاره ندارد به‌گهر موج حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل رم فرصت چمن‌آراست در اینجا گل فکر اقامت چه‌ کند رنگ بجا نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز تمیز اینقدرت شبهه فروشی‌ست ورنه به حقیقت نه زیانیم و نه سودیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز سحرکاری طول امل مپرس کامروز نارسیده به فردا رسانده‌ایم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز ننگ بیخبری بایدم‌گداخت زیرقدم ندیدم و طاووس پا شدم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل سپر افکند چو مژگان ز ندامت دستی ‌که ز دامان تو می‌ خواست بهم زد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل شرری‌ گشت و به دامان نگه ریخت گردی‌ که نکردیم به میدان تغافل حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل غبار قافلهٔ هرزه ‌تازی‌ام مقصد گم است و می‌روم از خویشتن هنوز حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل کراست آگهی از خود که چون حباب در تشت واژگونه ز سر دست شسته‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح