شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

اگر این است بیدل جرات جولان شهرتها نگین را همچو سنگ آخر به پای نام می‌بندم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

اگر ز ملک عدم تا وجود فهم ‌گماری بجزکلام تو بیدل دگرکلام نباشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

امید عافیتی هست در نظر بیدل شکست رنگ مبادا گره‌گشا نشود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

این زمان بیدل سراغ دل چه می جویی زما قطره خونی بود چندین بارتوفان‌کرد و رفت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

با خیالات بجوشیدکه در مزرع وهم بنگ‌ کم نیست چه شد بیدل اگر دنگ نشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بازگشتی نبود پای طلب را بیدل سیل ما نشنود افسون پشیمانی را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

اثرهای مروت از سیه‌چشمان مجو بیدل وفا کن پیشه و زین قوم‌، آیین جفا بنگر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بر درکبریای عشق بارگمان و وهم نیست گر تو رسیده‌ای به او بیدل ما نمی‌رسد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

برکه نالم بیدل از بیداد چرخ خواب من آواز این دولاب برد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بسکه بیدل عام شد افلاس در ایام ما نقش ناخن هم نمی‌بندد درم در آستین حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بنشین بیدل از حیا پس زانوی خامشی نفسی چند حرص را ز طلب بی‌نیاز کن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به این یکنفس عمرموهوم بیدل فنا تهمت شخص باقیستم من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به جرم سرکشیدن شعلهٔ من داغ شد بیدل کمندی بر سماک انداختم صید سمک کردم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به حرف ناملایم زحمت دلها مشو بیدل که هرجا جنس سنگی هست باشد دشمن مینا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به خون بیدلان‌گویند ابرویش سری دارد سر سودایی من هم به قربان سرتیغش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به راه انتظار جلوه‌ای افکنده‌ام بیدل چو شمع‌ از چهرهٔ زرین خود فرش زر اندودی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به سخن قانعم از نعمت الوان بیدل رزق خود چون صدف از گوش ‌گرفتن دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به عالمی‌که همین عمرو و زید جلوه‌گرست خیال بیدل ما نیز گاه‌گاه ‌کنید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به‌ کوه بیدل اگر نالد از گرانی دل فرو به سنگ رود تا قیامت آوازش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به هر افسردگی بیدل مباش از ناله‌ام غافل که من برقی به جان عالمی آتش فکن دارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به هشیاری ندارد هیچکس آسودگی بیدل دمی بیخود شو و کیفیت این مل تماشا کن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به یاد آن میان عمریست از خود رفته‌ام بیدل چو رنگ‌ گل به باد ناتوانی می‌پرد هوشم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به‌حرف وصوت تاکی تیره‌سازی‌وقت مابیدل چراغ چارسومپسند طبع روشن ما را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بوی یوسف نیست پنهان از غبار انتظار پیرهن بیدل بیاض چشم‌یعقوبم‌بس است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بی‌خطایی نیست بیدل اضطراب اهل درد اشک چون بیتاب‌ گردد لغزشی پیدا کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ادب علم و فن از دور بجا آر جزخجلت تقریرنه نحوی و نه صرفی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از آفت‌نصیبان دلیم خون شدن معراج طاقتهای ماست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بید‌ل از آن جهان ناز فطرت خلق عاری است آنچه تو دیده‌ای بگو خواه مگو نمی‌رسم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از آیینه عبرت ‌گیر و بس تا نفس باقی بود دل بی‌صفاست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از بی دستگاهی سرنگون خجلتیم دست ما از بس تهی شد آستین‌گردیده است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بید‌ل از چاک جگر چون صبح بستم نردبان منظری‌کز خود برآیم با فلک هم‌پایه بود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از خوبان همین آیین استغنا خوش است بر حیا ظلم است اگر با کس تلطف ‌کرده‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از رنگین خیالیهای فکرت می‌سزد جدول رنگ بهار اوراق دیوان تو را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از شیونم مگوی و مپرس نالهٔ درد اختیاری نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از عمر مجو رسم عنان گرداندن قاصد رفتهٔ ما بازنگشتن خبر است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از کلفت مخموری صهبای وصال چون قدح از لب زخم جگر افغان‌کردیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از منت دامان کشی تر نشدیم شمع ما را نفس سوخته آسان‌ گل‌ کرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از یادش به ترک خواب سودا کرده‌ایم ورنه جز محمل قماشی نیست در دکان شب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازگل کردن نامش گریبان می‌درٌد نقش چون تار نظر در چشم حیران نگین حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آسان نیست درگیرد چراغ همتم کز دو عالم سوختن یک داغ حاصل می‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اظهار کمالم محو نقصان بوده است تا شکست آیینه، عرض جوهرم آمد به یاد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگر آگه شوی از درد محبت یک ‌زخم‌ به صد صبح‌ تبسم‌ نفروشی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگر نشسته‌ایم راه هوس نبسته‌ایم دامن ماست زیر سنگ نی سر ما به زیر پر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل امشب یاد شمعی خلوت ‌افروز دل است دود آهم شعله‌ای دارد به‌ گرمی های ناز حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آهنگت شنیدیم و ترا نشناختیم ای ز فهم آن سو به ‌گوش ما صدایی می‌رسی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این محفل نهان درگریهٔ شمع است و بس داغ آن زخممم‌که با لبهای خندان آشناست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این‌عرصه تماشاکدة الفت نیست سبزکرده‌ست در و دشت رم آهو را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به این سیاهی کز دور کرده‌ام گل پیش یقین خود هم صد احتمال بردم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به جلوه‌گاه حقیقت‌که می‌رسد ما غافلان تصور امکانی خودیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به خود هیچ طرفی نبستم در معنی او بود این بیوفا من حضرت ابوالمعانی بیدل رح