شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

بیدل به این سیاهی کز دور کرده‌ام گل پیش یقین خود هم صد احتمال بردم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به جلوه‌گاه حقیقت‌که می‌رسد ما غافلان تصور امکانی خودیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به خود هیچ طرفی نبستم در معنی او بود این بیوفا من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به طبع سبحه هجوم فروتنی‌ست رسم ادب درآینه‌داران دین خوش است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به کنه عشق‌کسی‌کم رسیده است از دور بسته‌اند سیاهی بر آفتاب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به هوس دامنت ازکف نتوان داد ای کاش کسی قدر تو نشناخته باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به‌گشاد مژه هیچت ننمودند تا بستن چشم آخرکارت چه نماید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تردد خلق محوکنار خود ماند نگشود راه این سیل از هیچ‌سو به دریا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل جنون ما به نشاط جهان نساخت مهتاب پنبه دارد و منظور داغ نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چه توان کرد به محرومی قسمت ما خشک‌لبان ساغر دریا به کناریم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چو شرر چشم به فرصت نگشودم تا یک مژه جاروب کشم خانهٔ زینی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل حذر از آفت پیوند علایق امید که در دلق تو این پینه نباشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

باکلام آبدارت‌کی رسد لاف‌گهر بیدل اینجا اعتباری نیست حرف بسته را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بدل فسون می و نی آنقدرگرمی نداشت آرزوهاگشت بر دل از یک استغفار سرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ره‌حمد ازتو به‌صد مرحله دوراست خاموش‌که آوارهٔ وهمند بیانها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز پهلوی چه کمالست دعویت مضمونکی به خاطر عنقا رسیده‌ای حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز درد عشق بسی خون‌گریستی ترکرد شرم اشک تو دامان پاک ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز گریبان دری و بی سر و پایی ممنون جنونم‌ که به ننگی نرسیدم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل زوضع خامشی غنچه سوختم این بوسه‌سنج‌گلشن فکر دهان کیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل شباب رفته به عبرت مقابل است در سجده نیز قد دوتا را گواه‌ گیر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل غبار آهی تا رنگ اوج گیرد از چاک سینه دارم چون صبح نردبانی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل کجا روم ز که پرسم مقام یار آواره قاصد نفسم نامه می‌برم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ‌گشودن لبت افشای راز ماست معنی به خط ز جاده شق قلم رسد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل مثل کهنهٔ افسانهٔ هستی زین گوش درون رفت و از آن گوش برآمد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل من و آن ناله از عجز رسایی در نقش قدم‌گرد اثر داشته باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نشاط این بزم از بسکه ناتمامی است چرخ از هلال دارد جام شراب نیمی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نفسی چند فضولی‌کن وبگذر بر خوان‌کریمان دل مهمان‌که شکسته‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل هجوم قلقل میناست شش جهت با هر صدایی از خودم این کوهسار برد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل! ز میان دست غریبی به در آمد تیغی‌که به میدان غرور آخته بودم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌گم است هر دو جهان درگداز شوق آن‌کیست‌گیرد از نمک خود خبر درآب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بی‌محاباکیست بیدل از سر ما بگذرد چون شکست آبله یک قطره دریاییم ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پردهٔ تحقیق بیدل تا کجا خواهی شکافت عالمی دارد نهان کیفیت پیدای من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پیکرت خم‌ کرد پیری از فنا غافل مباش سخت نزدیکست بیدل سجده با ساز رکوع حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا توانی صبر کن بیدل در این ‌کلفت‌ سرا چون سحر آخر پر پرواز خواهد شد نفس حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا نگردید در این عرصهٔ تشویش هلاک همچو بیدل حذر ازکوشش بی باک کنید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تپیدن شکرآرام است بیدل بسمل ما را نفس در عالم پرواز سیر آشیان دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تظلم دم پیری‌کجا برم من بیدل رسید مو به‌سپیدی‌کشید پوست به‌چینها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تمیز از طینت من ننگ غفلت می‌کشد بیدل به چشم هرکه خود را می‌رسانم خواب می‌گر‌دم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

توهم به حیرت ازبن بزم صلح‌کن بیدل جنون حسن به آیینه‌ها درافتاده‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جرات پرواز هرجا نیست بیدل ور نه ما در شکست بال‌، فیض آشیانی داشتیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جهان رنگ ندارد سر هلاک تو بیدل گشاد چشم چو شمعت اگر نهنگ نگردد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چسان به دوش اجابت رسانمش بیدل که از ضعیفی من دست ناله ‌کوتاه است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چنان در بیستون سینه‌ گرم‌ کاوشم بیدل که خون از ناخن من چون شرار از تیشه میا‌فتد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چه بلاست بیدل بی‌خبر که به ناله هرزه شدی سمر همه راست درد شکست و تو که به بیدلی چه شکسته‌ای حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چه وفاست بیدل سخت‌جان‌ که دم جد‌‌ایی دوستان جگر ستمزده خون شود ز حیای سینه نخستنت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو شمع از فکر خود تا خاک‌ گشتن برنمی‌آیم گریبانهاست بیدل در گریبانی‌ که من دارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو نفس ز همت پر فشان من بید‌ل ز همه رسته‌‌ام به خودم فتاده ترددی نه به دوستی نه به دشمنی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون دیدهٔ قربانی‌ات از ترک تماشا بیدل همه جا بستر آرام سفید است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چین نازپرورده‌ست ‌گرد وحشتم بیدل دامنی‌گر افشاندم طره‌ای پریشان شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حذرای حسود جنون حسب ‌که به حکم آگهی ادب مثلی‌که بیدل مازند به تو نیست‌ کم ز کتک زدن حضرت ابوالمعانی بیدل رح