شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

بیدل چمن‌ آرای گریبان خیالیست یارب نشود آنکه سر ازخویش برآرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چه مشکل است ز دنیاگذشتنم یک ناله داشتم‌ که ز هفت آسمان‌ گذشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چو موج‌ گوهر در فکر خوبش خشکم پیشانی‌ام قدح زد اما به‌ جوی زانو حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل خرابی‌ام نفس وحشتست و بس دل نام عالمی‌که من آباد می‌کنم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بپدل اسباب جهان را حسرتت مشاطه است زشتی هر چیز را نایافتن زیبا کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دم هستی به نظرها سبکم‌ کرد خاکم چو سحر از نفس آخر به هوا رفت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز اختیار برآ هر چه باد باد فرصت‌ کم است ترک درنگ و شتاب‌ کن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز جوش آبله‌ام در ره طلب گوهرفروش شد چوصدف‌گوش نقش پا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز شعله‌ای که نفس برق ناز داشت داغی چو شمع کشته به لوح مزار ماند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل زبان موج‌گهر باب شکوه نیست گر مرد قدرتی تو به ناخن‌گشا لبم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل سر احرام تماشای که دارد آیینه‌ گرفته‌ست به صد دست دعا گل حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل شویم تا نکشد دامن هوس خودبینیی که هست در ایمای اینه حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل غریب ملک شناسایی خودیم جزماکسی به بیکسی ما نمی‌رسد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌ که داد اینجا آگاهی از تو ما را ما عالم جنونیم‌، تو مجلس شرابی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل مآل هستی موهوم ما فناست این قطره را همان به دهان نهنگ ریز حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل مژه مگشای‌ که در عالم عبرت کس سود ندیده است به نقصان تغافل حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل من وآن دولت بی‌درد سرفقر کز نسبت او چینی خاموش سفالست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نشوی غافل از اقبال گریبان هر قطره ‌که در فکر خود افتاد گهر شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نمی‌توان ز سر دل‌گذشتنم این مشت خون زآبله صد بارنازک است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل همه تن عبرتم از کلفت هستی جز چشم ز تصویر غبارم نتوان بست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌آنجاکه جنون منصب عزت بخشد نسبت آبله با دیدهٔ تر نزدیک است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بی‌طراوت بود بیدل‌ کوچه‌باغ انتظار گریهٔ نومیدی آخر چشم ما را آب داد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پادشاهی به جنون جمع نگردد بیدل تاج گیرند اگر آبلهٔ پا بخشند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پیداست که جز صورت عنقا چه نماید آیینه ندارد دل بیدل لقب ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا به رنگ مدعا دست هوس افشانده‌ام کرده‌ام بیدل گلستان ارم در آستین حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا زنده‌ایم تاب وتب از ما نمی‌رود بیدل به دل خلیده خدنگ خودیم ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تأمل بی‌کمالی نیست در ساز نفس بیدل اگر شد رشته‌ات لاغر گره لاغر نمی‌باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تخم اشکی می‌فشاند آه و از خود می‌رود غیر شبنم نیست بیدل زاد همراهان صبح حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تکیه بر عافیت ازقامت پیری ستم است بیدل از سایهٔ این خم شده دیوار برآ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تو آگاه از سجود آستان دل نه‌ای بیدل که بالد صندل عرش از جبین خاکسار او حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جانفشانیهاست بیدل در تماشای رخش چون سحرکن نقد عمرخویش صرف آفتاب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جسم‌گرشد خاک بیدل رفع اوهام دویی‌ست شخص از آیینه‌گم‌کردن چه نقصان می‌کشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جوش خیال انجمن بی‌نشانی‌ام بیدل بهار من نکند آشکار رنگ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چشم ‌کو تا از قماش حیرت آگاهش کنند سخت بیرنگ است بیدل صورت دیبای ناز حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چندانکه وارسیدیم ز آیینه عکس دیدیم بیدل تلاش تحقیق بوده‌ست واژگونی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چه ضرور است ‌کشی رنج وداعم بیدل می‌روم من به مقامی‌ که تو هم می‌آیی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو تصویر هلال آخر به خجلت خاک شد بیدل ز ننگ ناتمامی بر نیامد خط پرگارش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو صبح‌ از صنعت وارستگی غافل مشو بیدل به‌چین دامنی طرح شکست رنگ امکان‌کن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چوصبح یک دونفس مغتنم شمربیدل مکن دلیل اقامت چو زاهدان چله را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون‌ گل از حاصل این باغ ندارم بیدل غیر پیراهن رنگی‌ که به بو می‌آرم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حباب پوچ هم بیدل تخیل ساغرست اینجا سر بی مغز ما را صاحب افسر برآورده حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حسن مطلق را مقید تاکجا خواهی شناخت آه از آن یوسف‌که در چاهش تماشاکرده‌ای حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل درین ستمگاه از درد ناامیدی بسیار گریه ‌کردیم اکنون بیا بخندیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خامشی دارد به ذوق عافیت تقلید مرگ تا به کی بندد کسی بیدل به این مضمون نفس حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خلق خواری را به نام آبرو می‌پرورد قطرهٔ افسرده را بیدل گهر باید ستود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خودشناسی عرض جوهر یکتایی نیست بیدل اینها همه خویشند که نشناخته‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در آن مکان‌که به‌صیقل رسد حقیقت بیدل ترحم است به حال جگرخراشی حیرت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در حرم‌،‌گه شیخ وگاهی راهب بتخانه‌ایم هرکجا باشیم بیدل یک صنم داریم ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در سواد سرمه‌کن نظارهٔ چشم بتان عشرت‌افروز است بیدل در دل شبها شراب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

د‌رحریم‌کبریا بیدل ره قرب وصول جز به سعی نالهٔ شبگیر نتوان یافتن حضرت ابوالمعانی بیدل رح