شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

بیدل ز فروغ‌ گهر نظم جهانتاب دامن به چراغ مه و اختر زده‌ای باز حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل زحسن نوخط اوداغ حیرتم کانجاست دست سایه به دامان آفتاب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بید‌ل شدم و رَستم از اوهام تعین آیینه شکستن به بغل داشت کلاهی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل طلب راحت اگر مقصد جهد است چون موج گهر بر دل ناکام غلو کن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل غم علایق حیف است بار دوشت سر نیست اینکه باید از تن جدا نکردن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل گذشت خلقی ماْیوس تشنه‌کامی غیر از نفس درین باغ آبی نداشت جویی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل مباش غرهٔ سامان اعتبار هرچند رنگ بال ندارد پرنده است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بید‌ل مگذر چون مه نو از خط تسلیم بر چرخی اگر یک سر مو خم شده باشی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نپختم آرزوی مزرع امید کاخر ز یأس سوخته خرمن نسوختم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نفست خون مکن از هرزه درایی چون جاده درین دشت فکندیم عنان را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نه همین وحشتم از قامت پیریست هرحلقه‌ که آید به نظر پا به رکابم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل همین قدر اثرم بس که گاهگاه بر گوش ناسخن شنوان تیر می‌رسم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌کجا بردکس بیداد بی‌تمیزی در سرنگونی بید هم برگ پشت پایی‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بی‌لب دلدار بیدل غوطه زد در موج اشک عاقبت افکند در دریا گهر گم کردنش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پای در زنجیر دورش گفتگو آزادگی بیدل این سطر تکلف نیست جز انشای سرو حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پیری‌ام جز ساغر تکلیف جان کندن نداد قامت خم‌ گشته بیدل تیشهٔ فرهاد بود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا توانی بیدل از وهم تعلق قطع کن یک قلم نور است چون شد دود آتش بر طرف حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا شود بیدل به نامت سکهٔ آسودگی خاکساری در نگین باید چو نقش پا گرفت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تامل‌کن چه مغرور اقامت مانده‌ای بیدل مبادا در نگین نامی‌که داری نقش پا باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ترک هستی‌ست درین باغ طراوت بیدل شبنم صبح همین شستن دست ازنفس است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تلاش علم و عمل مغتنم شمر بیدل مکش خمار شرابی‌ که عقل راست مزیل حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تو هم‌خاموش شو بیدل‌که‌من از یاد دیداری به دوش حیرت آیینه می‌بندم فغانها را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جدا زان بزم نتوان کرد منع ناله‌ام بیدل چو موج افتد به ساحل می‌کند ناچار فریادی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جنون رنگ مپیما درین چمن بیدل شراب شیشهٔ‌نه غنچه یک پریزادست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چرایی اینقدر ناقدردان عافیت بیدل فراموش خودی یا رفته‌ای از یاد خاموشی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چمن تحیر بیدلم‌که سحاب رشحهٔ خامه‌اش به تأملی گهر افکند سر قطره‌ای که نگون کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چنین‌کزکلک ما رنگ معانی می‌چکد بیدل توان گفتن رگ ابر بهار این ناودانها را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چه مقدار آبرو سامان‌ کند خون من بیدل به دریا تر نمی‌گردد زبان اژدر تیغش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو سایه داغ حضیض است طالعم بیدل چو گل‌ کند کف پا من‌ کنم خیال جبین حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو عمر رفته بیدل پر بی‌نشان سراغم جز دست سوده ما را نقش قدم نباشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون تخم اشک بیدل نومیدی آبیارم بی‌برگ ازین گلستان می‌بایدم دمیدن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون نفس بیدل کلید آرزوها داشتم قفل وسواس دل آخر کرد بی‌دندانه‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حباب و کلفت اسباب بیدل این چه خیالست بجز خمی‌ که به دوش من است بار ندارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حسن حقیقت روبروسعی فضول آیینه‌جو بیدل چه پردازد بگو ای یافتن ناجستنت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دل اگر خورد قفا از سر زلفش شادم‌که اسیر خم کاکل شده باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خامهٔ مژگان تر بیدل نکرد ایجاد خلق رنگها از کلک نقاش اشک ریزان رفته‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خمار چشم‌که‌گرم عتاب شد بیدل که تیغ شعلهٔ ازخویش رفتنم تیزاست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خون دلی به دیده بیدل مگر نماند کز بهر پای‌بوس تو رنگ حنا رسید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در این زمانه سخن محو یأس شد بیدل دمید عقدهٔ دل معنیی‌که می‌بستند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در خاک تربتم نفسی می‌زند غبار بیدل هنوز زندهٔ عشقم‌، نمرده‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در غیب و شهادت من و معشوق همانیم بیدل تو بر آنی ‌که چنان بود و چنین شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

درگلستانی‌که نالد بیدل از شوق رخت آه بلبل خار در چشم بهاران بشکند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

درین محفل مبادا از زبان‌گردن‌کشم بیدل چو شمع از فیض خاموشی‌گریبان ساز دامانم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دل آگاه نایاب است بیدل کاندرین دوران نشسته پنبهٔ غفلت به جای مغز در سرها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دل نه ‌تنها بیدل از برق تمنا سوختیم دیده هم از مردمک دارد گل رعنا ثمر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دم تیغ است بیدل راه باریک سخن‌سنجی زبان خامه هم شق دارد از حرف‌آفرینی‌ها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دوستان را در وداع هم عبارتها بسی است بیدل مسکین فقیر است الله الله می‌کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

رسیده‌ام دو سه روزیست در توهم بیدل ازآن جهان که نبودم به عالمی که ندارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ره جنونکدهٔ دل گرفته‌ای بیدل به پا چو آبله نتوان نمود هموارش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز انجام بهار زندگی غافل مشو بیدل گل شمعی‌ که داری در نظر بوی بدی دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح