شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

بهار فرصت مشق جنونم می‌رود بیدل زمانی صبرکن تا یک دو داغ لاله بنویسم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به‌کنج‌ بیخودی بیدل دماغ التفاتی‌ کو که شور حشر را افسانه‌ گیرد گوشه ‌گیر من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیا بیدل‌ که درگلزار معنی زمین دلگشایی کرده‌ام طرح حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اجزای نفس تا کی فراهم داشتن پای تا سر ریشه‌ای بی‌احتیاط دانه باش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از آرزوی دل درد سر نفس مده دود چراغ‌ کشته است شامه‌ گداز آه تو حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از اقبال ترک مدعا غافل مباش در شکست آرزوها ناامیدی لشکری‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از اهل زمان چشم ترحم بردار گریه خون ریختن است از مژهٔ بی‌نم تیغ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از بس به‌گرفتاری دل خوکردیم بی‌غم دام و قفس خاطرما خرم نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از تحقیق هستی و عدم دل جمع‌دار کس چه داند آمدیم از بیخودی یا رفته‌ایم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از حیرت آیینهٔ ما هیچ مپرس نشئهٔ جوهر تحقیق اثرها دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از درد بیابان مرگی هوشم مپرس بیخودی می‌داند آن راهی که من گم کرده‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از سامان رنگ آیینه روشن کرده‌ایم بود داغ شمع ما را تازگی موقوف شام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از عجزم زبان درد دل فهمیدنی‌ست بی‌تکلف چون نگاه ناتوانان ناله‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از فهم تلاش درد غافل نگذری دل به صد خون جگر یک آه موزون می‌کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از ما ناتوانان دعوی جرأت مخواه کم زدن از هرچه‌گویی بیشتر داریم ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از هرمصرعم موج نزاکت می‌چکد کرده‌ام رنگین به خون صید لاغرتیغ را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازبن طبع سست وحشی اندیشه را رام سخن‌ کرده‌ام صید فنون خودم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازیاد رخش غوطه به‌گلشن زده‌ایم سر اندیشهٔ ما محوگریبان گل است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آسوده‌تر از موج گهر خاک شدیم رفتن از خویش چه مقدار به تمکین آمد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل افکار دقیق آیینهٔ تخقیق نیست ذره‌ها خورشید را در چشم روزن دیده‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگر تو محرمی دم مزن‌ از حدیث عشق بست زبان علم و فن معنی بی‌عبارتی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل امروز در مسلمانان همه‌چیز است لیک ایمان نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آن شعله‌کزو بزم چراغان‌گرم است یک حقیقت به هزارآینه تابان شده است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این باغ حیرت‌ آبادست هر گل آنجاست پشت بر دیوار حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اینجا تیغ جرأت درکف کم فرصتی‌ست چون سحر قطع نفس کم نیست پر نازک دمیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل برون خویش به جایی نرفته‌ایم ما را ز پرده بهر چه آواز می‌دهند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به تغافل کدهٔ عجز نهان باش تا خلق تو را آن همه نشناخته باشند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به حکم تقدیر فرمانبر اطاعت استاده‌ایم چون شمع تا سر ز پا نشیند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به رهش داغ زمینگیری اشکم سر در ره جانان نتوان خوشتر ازین ماند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به فشار دل تنگم چه توان‌کرد صحرا شدم اما نشدم محرم دامن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به نفس آینه‌پردازی هستی‌ست دل جمع کن از صورت احوال نمودن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل بهار عمر شکفتن چه خنده است ای غافل از نفس عرقی از حیا بخند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تامل اینهمه نتوان به‌کار برد کز جوش سکته شعر تو موزون نمی‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تو جنونی‌کن و زین‌ورطه به‌در زن عالم همه زندانی تقلید و رسوم است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چمن نازگلی خنده فروش است امید که زخم دل ما تازه ‌کند چشم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چو خم می چقدر دل به هم آید تا من به ‌گداز آیم و با خویش بجوشم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چوشمع بر خط تسلیم خاک شو ای پر شکسته‌! در قفس آتش فتاده است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل خم هر تار زگیسوی سیاهش سامان پریشانی صد قافله دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بپدل ته‌گردون به غبار تک و پو رفت چون دانه به غربال‌، سر دربه‌دری چند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دماغ دردسر این و آن کراست با خویش هم ا‌گر شده‌ایم آشنا بس است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز آن نرگسم جرات بیداد کو سرمه ز خاکم مگر بالد و افغان ‌کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز چشم مردم دور است حق‌شناسی کوری‌ است خرمن اینجا چون‌ دستهای نرگس حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز شیشه‌های نگون باده می‌کشد زبباست از قدی که بود خم گریستن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل زبس به سختی جاوید ساختیم مغز محیط شد چوگهر استخوان ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل سر فوارهٔ این باغ نگون است تاکی به قلم آب دهی گلشن کاغذ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل عروج جاه خطرگاه لغزش است فهمیده بایدت به لب بام پا گذاشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل فلک از ثابت و سیار کواکب فانوس خیال من و ما انجمنی بود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ‌کلام حافظ شد هادی خیالم دارم امید آخر مقصود من برآید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل مآل سرکشی اعتبارها پیش از فنا به نقش‌کف پانوشته‌ایم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل معانی تو چه اقبال داشته‌ست چشم حسود بیت ترا صاد می‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح