خوش منظریست بنگر باغ و بهار پغمان
بوی بهشت آید از هر کنار پغمان
باد بهار هر صبح از قطره های شبنم
گوهر همی فشاند بهر نثار پغمان
دارد لطافت خاص باغ عمومی او
بسیار سیر کردم کنج و کنار پغمان
فواره های تیزش خیزد بروی گردون
گر اندکی نماید سستی به کار پغمان
هر چند سرو دارد بسیار قد بلندک
نتوان به راستی شد همچون چنار پغمان
افتاده بسکه دلکش این منظر طبیعی
هرچند شیر باشد گردد شکار پغمان
در وصل هم نباید بی گریه و فغان بود
دوش این سخن شنیدم از آبشار پغمان
عید بهار عشرت آنجا قرار دارد
(بیتاب) چون نباشد دل بی قرار پغمان
بوی بهشت آید از هر کنار پغمان
باد بهار هر صبح از قطره های شبنم
گوهر همی فشاند بهر نثار پغمان
دارد لطافت خاص باغ عمومی او
بسیار سیر کردم کنج و کنار پغمان
فواره های تیزش خیزد بروی گردون
گر اندکی نماید سستی به کار پغمان
هر چند سرو دارد بسیار قد بلندک
نتوان به راستی شد همچون چنار پغمان
افتاده بسکه دلکش این منظر طبیعی
هرچند شیر باشد گردد شکار پغمان
در وصل هم نباید بی گریه و فغان بود
دوش این سخن شنیدم از آبشار پغمان
عید بهار عشرت آنجا قرار دارد
(بیتاب) چون نباشد دل بی قرار پغمان
صوفی عبدالحق بیتاب
مرحوم استاد بیتاب در هنگام بهار و تابستان زیادتر اوقات فراغت خویش را در سیر پغمان سپری می کرد و آب و هوای پغمان به مزاج ایشان خیلی سازگار بود. مرحوم استاد بیتاب در وصف پغمان می گوید:
