میرزا اسد الله بیگ غالب
«میرزا اسدالله بیگ خان»، مشهور به «میرزا غالب یا «غالِب دِهلَوی» از شاعران و نویسندگان پارسی گوی و اردو نویس سده سیزدهم هجری در شبه قاره هند بود. میرزا غالب که به عنوان بزرگترین شاعر فارسی گوی بین سال‌های 1797 تا 1869 میلادی شناخته می‌شود، فقط به خاطر اشعارش معروف نشده است بلکه وی به علت اینکه حقایق زندگی انسان را به خوبی بیان کرده و نحوه کنار آمدن با مشکلات زندگی و نفس را توضیح داده به صورت الگویی برای مسلمانان شبه قاره هند درآمد.
بیوگرافی: نامش اسدالله بیگ خان بود و پدرش «عبد‌الله بیگ» نام داشت، وی در 27 دسامبر سال 1797 در منطقه «آگره» هند دیده به جهان گشود و در همان کودکی پدر خود را از دست داد. در شاعری هیچ کس نمی توانست میرزا اسد الله بیگ خان را مغلوب کند به همین دلیل به غالب شهرت پیدا کرد. میرزا غالب که یتیم شده بود در دامان کاکایش «نصرالله بیگ» پرورش یافت اما در سن 8 سالگی کاکای خود را نیز از دست داد. وی در سن 13 سالگی با «امرا بیگم» ازدواج کرد و «دهلی» را برای سکونت خود برگزید. هزینه های زندگی سبب شد میرزا غالب در سال 1850 به عنوان کاتب در دربار «بهادرشاه ظفر» مشغول به خدمت شود و از شاه ظفر، لقب «نجم‌الدوله» و «دبیرالملک» را دریافت کرد. سپس از سوی شاه، میرزا غالب مأمور نوشتن تاریخ خاندان تیموری شد که در قبال این خدمت، ماهیانه 50 روپیه دریافت می‌کرد. غالب در «چامه» سرودن پیرو سبک «هندی» و مکتب «وقوع» بود و در نوشته‌های خود از واژه های فارسی ساده و همچنین واژه‌های «دساتیری» نیز استفاده می‌نمود. ادب و فلسفه و عرفان موضوعات بیشتر نوشته‌های غالب را تشکیل می‌دهند. میرزا اسدالله خان غالب یکی از برجسته ترین شاعران فارسی‌گوی هندی نژاد بوده است. می شود گفت که میرزا غالب طبق روش شاعران متقدمین شعر می‌سرود ولی نکته جالب این است که وی با استفاده از شیوه کلاسیک یک شیوه و روش خاص خود را داشت و به سبب این ویژگی خاص او از شاعران معاصر خود متمایز می‌شود. مهم‌ترین نمایندگان این سبک نظیر «نیشابوری»، «فیضی»، «ناصر علی سرهندی»، و به خصوص «میرزا عبدالقادر بیدل» هستند.
اشعار فارسی
اردو اشعار
غزلیات – رباعیات – متفرقات – قصاید – ضمایم – قطعات
