رباعیات نسخه دوم مهستی گنجوی

هر گه که به زلف عنبر ترسائی بینمت کز او تازه شود ترسائی تو پای ز هفت چرخ برتر، سائی چونست که نزد بنده ای…

آن تازه گلم من که نباشد خارش با بلبل خوشگوی بود غمخوارش بازی که سر دست شهان جایش بود در دام تو افتاد نکو میدارش…

ای تنگ شکر چون دهن تنگت نی رخساره گل چون رخ گلرنگت نی از تیر مژه این دل صد پاره من میدوز و ز پاره…

با روی چو نوبهار و با خوی دئی با ما چو خمار و با دگر کس چو مئی بخت بد ما همی کند سست پئی…

جان کو بتن آباد بود هیچ بود دل گر بجهان شاد بود هیچ بود بادیست نفس کاساس عمر تو بود بنیاد که بر باد بود…

چون در دلت آن بود که گیری یاری برگردی ازین دل شده بی آزاری چون روز وداع بود بایستی گفت تا سیر ترت دیده بدیدی…

در طاس فلک جرعه شادی و غم است گه محنت و دولتست و گه بیش و کم است آسوده دلی بود که هر جرعه چرخ…

دی خوش پسری بدیدم از سراجان شایسته و بایسته تر از سراجان از دست غمش همیشه در ضرا انس در عشق رخش همیشه در سراجان…

شاها فلکت اسب سعادت زین کرد وز جمله خسروان تو را تحسین کرد تا در حرکت سمند زرین نعلت بر گل ننهد پای زمین سیمین…

گفتی که مرا بیتو بسی غمخواره است بی رشوت و پاره از توأم صد چاره است گر رشوه طلب کنی مرا . . . رشوه…

من عهد تو سخت سست میدانستم بشکستن آن درست میدانستم این دشمنی ایدوست که با من ز جفا آخر کردی، نخست میدانستم مهستی گنجوی

هنگام صبوح، گر بت حور سرشت پر می قدحی بمن دهد بر لب کشت هر چند که از من این سخن باشد زشت سگ به…

آن زلف نگر سر بسمن آورده بر گرد سمن مشک ختن آورده گویند خطی است آنکه گرد رخ اوست خطیست ولی به خون من آورده…

ای چرخ و فلک خرابی از کینه تست بیدادگری عادت دیرینه تست ای خاک اگر سینه تو بشکافند بس دانه قیمتی که در سینه تست…

بر عارض یار من سپهر از انگشت منشور زوال حسن او خواست نوشت پیش اندیشی نمود آن حور سرشت ز آن پیش که دوزخی شود،…

جانا دل مسکین من این کی پنداشت کز وصل توام امید بر باید داشت آسوده بدم با تو فلک نپسندید خوش بود مرا با تو…

چون دلبر من بنزد فصاد نشست فصاد سبک بجست و دستش در بست چون تیزی نیش بر رگ او پیوست از کان بلور شاخ مرجان…

در ده می لعل لاله گون صافی بگشای ز حلق شیشه خون صافی کامروز برون ز جام می نیست ترا یک دوست که دارد اندرون…

دی خوش پسری بدیدم اندر «روزن» گر لاف زنی ز خوبروئی رو، زن او بر دل من رحم نکرد یک سوزن خود دود دل منش…

شهری زن و مرد در رخت مینگرند وز سوز غم عشق تو جان در خطرند هر جامه که سالی پدرت بفروشد از دست تو عاشقان…

گه خصم شوی مرا و گه یار آئی روزی بهزار گونه در کار آئی ایدوست نترسی که بخون دل من روزی به چنین شبی گرفتار…

مه بر رخ تو گزیدنم دل ندهد وز تو، صنما، بریدنم دل ندهد تا از لب نوش تو چشیدم شکری از هیچ شکر چشیدنم دل…

هر گه که دلم فرصت آن دم جوید کز صد غم دل با تو یکی برگوید نامحرم و ناجنس در آندم گوئی از چرخ ببارد…

آن کودک قصاب دکان می آراست استاده بدند مردمان از چپ و راست دستی بکفل زد و خوش و خوش میگفت احسنت زهی دنبه فربه…

ای در طلب تو عمر من فرسوده نابوده شده با تو دمی تا بوده بر سفره انتظار خون جگرم شد از پی حلوای لبت پالوده…

برخیز و بیا که حجره پرداخته ام وز بهر تو پرده ای خوش انداخته ام با من بشرابی و کبابی در ساز کاین هر دو…

جانا نفسی دور نه ای از یادم دلتنگ مشو گر ز تو دور افتادم گر آب شود جهان و آتش گیرد من خاک شوم تا…

چون مرغ ضعیف بی پر و بی بالم افتاده بدام و کس نداند حالم دردی بدلم سخت پدید آمده است امروز من خسته از آن…

در راه خدا صبور می باید بود وز غیر خدا بدور می باید بود از ظلمت حبس نفس میباید جست مستغرق بحر نور می باید…

دی گفتمش آن خوش پسر درزی را کز بهر خدا خوش ببرا، درزی را گفتا که قبای وصل ما می نخری گفتم که بجان همی…

شبها که بناز با تو خفتم همه رفت درها که بنوک مژه سفتم همه رفت آرام دل و مونس جانم بودی رفتی و هر آنچه…

لاله چو پریر آتش شور انگیخت دی نرگس، آب شرم از دیده بریخت امروز بنفشه عطر با خاک آمیخت فردا سحری باد سمن خواهد بیخت…

مؤذن پسری تازه تر از لاله مرو رنگ رخش آب برده از خون تذرو آوازه قامت خوشش چون برخاست در حال بباغ در نماز آمد…

هم مستم و هم غلام سرمستانم بیزار ز زهد و بنده ایمانم من بنده آن دمم که ساقی گوید یک جام دگر بگیر و من…

آن کودک نعلبند و داس اندر دست چون نعل بر اسب بست از پای نشست زین نادره تر که دید، در عالم پست بدری بسم…

ای روی تو از تازه گل بربر به وز چین و خط از خلخ و از بربر به صد بنده بربری تو را بنده شده…

بس جور کز آن غمزه زیبات کشند بس درد کز آن قامت رعنات کشند بر نطع وفا ببار شطرنج مراد آخر روزی بخانه مات کشند…

جانا نه هر آنکس که دلی خوش دارد حال دل بیدلان مشوش دارد زنهار ز آه من بیندیش که آن دودیست که زیر دامن آتش…

چون نیست ز هر چه هست جز باد بدست چون هست ز هرچه نیست نقصان و شکست پندار که هرچه هست در عالم نیست وانگار…

در رهگذری فتاده دیدم مستش در پاش فتادم و گرفتم دستش امروزش از آن هیچ نمی آید یاد یعنی خبرم نیست، ولیکن هستش مهستی گنجوی

دیدم چو مه و مهر میان کویش گرمابه زده آبچکان از مویش گفتم که یکی بوسه دهم بر رویش زینسو زن من رسید وز آنسو…

شاهان چو بروز بزم ساغر گیرند بر ساز و نوای چنگ چاکر گیرند دست چو منی که پای بند طربست در خام ندوزند که در…

ما را بدم پیر نگه نتوان داشت در حجره دلگیر نگه نتوان داشت آنرا که سر زلف چو زنجیر بود در خانه بزنجیر نگه نتوان…

من «مهستیم» از همه خوبان شده طاق مشهور بحسن در خراسان و عراق ای «پور خطیب گنجه» از بهر خدا مگذار چنین بسوزم از درد…

هرگز کامم ز خفت و خوابم ندهی شب با تو سخن کنم جوابم ندهی من تشنه لب و تو خضر وقتم گوئی از بهر خدا…

اندر دل من ای بت عیار بچه مرغ غم تو نهاده بسیار بچه این پیچش و شورش دل از زلفت زاد از مار چه زاید…

ای رشته چو قصد لعل کانی کردی با مرکب باد همعنانی کردی چون سوزن او عمر تو کوتاه است چرا نه غسل به آب زندگانی…

بگذشت پریر باد بر لاله و ورد دی خاک چمن سنبل تر بار آورد امروز خور آب زندگانی زیراک فردا همی آتش ز غمش خواهی…

جز زهره که را زهره که بوسد دستش جز یاره که را یاره که گیرد دستش . . . . . .د دستش مهستی گنجوی

حمامی را بگو گرت هست صواب امشب تو بخسب و تون گرمابه متاب تا من بسحرگهان بیایم بشتاب از دل کنمش آتش وز دیده پر…