ابیات منتسب – صائب تبریزی

صائب ز فکرهای گلوسوز من نماند جا در بیاض گردن خوبان روزگار

نکند هیچ یتیم به عسس ساخته ای می کند آنچه در گوش تو در سایه زلف

از رمیدن ها خیال چشم آن وحشی غزال سینه تنگ مرا دامان محشر کرده است

تلاش بیهده ای می کند سر خورشید ستاده (فتاده؟) است بلند، آستان حضرت دوست

روز محشر سرخ رویی از خدا دارم امید نامه اعمال من صائب به مهر کربلاست

فتاده است مرا کار با خودآرایی کز آب آینه از چشم کرد خواب برون

نیست سودی که زیانش نبود در دنبال بار می بندم ازان شهر که بازاری نیست

افزود شوق بوسه مرا از لبان تو صفرای من زیاده شد از ناردان تو

جمعی که زیر چرخ شبی روز کرده اند چون شمع، دل خنک به نسیم سحر کنند

ز ابرو یک سر و گردن بلند افتاده مژگانش کمان پرزور چون افتد خدنگ او رسا باشد

فزود تیرگی خاطر از ایاغ مرا بنفشه گل کند از لاله چراغ مرا

نیست هر چند از لباس گل جدایی رنگ را جامه گلرنگ بر اندام او زیبنده است

اگر این رنگ دارد خنده های شرم بیزارش گل این باغ خواهد بر دماغ باغبان خوردن

چاک در پیرهن یوسف عقل افکندن چشمه کاری است که در دست زلیخای دل است

ز شوخی ها به برق نوبهاران نسبتی دارد که می ریزد چو باران خون و خندان است شمشیرش

فیضی که گوشه گیر ز عزلت نیافته است از گوشه های چشم سیاه تو یافتم

هر کسی چیزی ز اسباب جهان برداشته است من همین دل را ز اسباب جهان برداشتم

از حباب آموز همت را که با صد احتیاج خالی از دریا برون آرد سبوی خویش را

چراغ زندگی را می کند مستغنی از روغن زبان خویش چون خورشید بر دیوار مالیدن

ز برگ پان لب جانان عقیق پیما شد حنای عیدمی (ظ: من) از بهر بوسه پیدا شد

کاکل چه گنه دارد، دستش ز قفا واکن هر فتنه که می بینم در زیر سرزلف است

همه تن شانه صفت پنجه گیرا شده ام به امیدی که فتد زلف تو در چنگ مرا