ابیات منتسب – صائب تبریزی

بر سینه نعل و داغم بس لاله و گل من تا کی نگه چرانم در باغ و راغ مردم؟

چو داغ لاله مرا در حدیقه هستی به پاره دل و لخت جگر مدار گذشت

سالم از سنگلاخ تن به کنار با همه شیشه جانی آمده ام

گر چه هر گوشه ای از کنج دهانش گیر است بوسه را چشم به جایی است که من می دانم

آرزو خار و خسی نیست که آخر گردد ورنه با شعله خوی تو که بس می آید؟

اینجا به خواب غفلت و آنجا به خواب مرگ چون مخمل دوخوابه به روی نهالی ام

چشم خود را داده بود از آب حیوان خضر آب تا غرور آیینه را از دست اسکندر گرفت

شمع نیلوفر ماتم زده از شعله به سر ظلمت اندوخت شبم بس که ز هجران کسی

گر نباشد در میان روی تو، از یک آه گرم آب را در دیده آیینه خاکستر کنم

آن که بی شیرازه دارد کهنه اوراق مرا بارها شیرازه دیوان محشر کرده است

چه حاجت است به می لعل سیررنگ ترا؟ نظر به پرتو خورشید نیست سنگ ترا

شکسته رنگی من با طبیب در جنگ است علاج دردسرم حسن صندلی رنگ است

مرغ حسن از قفس خط سیه تنگ آمد پر برآورد (و) کنون شوق پریدن دارد

به فریاد کس از خواب صبوحی برنمی خیزد مگر بر دست و پای آن پریرو آفتاب افتد

خضر نتواند به آب زندگی از ما خرید منصب میرابی سرچشمه آیینه را

شد سیه روز من از چشم کبود او، که هست شعله نیلوفری از شعله ها جانسوزتر

لنگر نکرده ایم چو گوهر درین محیط از بوستان دهر چو شبنم گذشته ایم

تا شرم داشت منصب آیینه داریت گرداندن لباس تو تغییر رنگ بود

دانش آن راست مسلم که به تردستی شرم گرد خجلت ز جبین پاک کند آینه را

سیه گر کرد روزم چشم او، خود هم کشید آخر مکافات عمل را در لباس سرمه دید آخر

موجی است که تاج از سر فغفور رباید چینی که در ابروی تو ای تلخ جبین است

با بد و نیک جهان در دشمنی یکرو مکن تیغ چون خورشید تابان بر همه عالم مکش

چنان که باده کند پشت دار صهبا را ز خط پشت لب افزود نشائه لب او

شود سعادت دولت نصیب اهل قلم هما ز کوچه این استخوان بدر نرود

مکن به حرف طمع تیره زندگانی خویش که روز هم شب تارست بر گدای چراغ

به گرد دامن منزل کجا رسی صائب؟ چنین که عزم ترا پای سعی در بندست

در پرده نمود از عرق شرم تلافی در ظاهر اگر روی تو آتش به جهان زد

سهل باشد بند کردن ناخنی در بیستون پیش برق تیشه من کوه میدان می دهد

می تواند چنگ در فتراک زد خورشید را از تعلق هر که چون شبنم سبکبار آمده

به فریب کسی ز راه مرو یوسف من، اگر برادر توست

در آن گلشن که آید در سخن لعل گهربارش ز شبنم آب حسرت غنچه ها را در دهان گردد

عکس رخ تو آینه را چون نگار بست بر گرد شهر حسن ز آهن حصار بست

گرچه دست سرو کوتاه است از دامان گل سرو بالایی که ما داریم سر تا پا گل است

بهای بوسه اش سر می دهم چون زر نمی گیرد خیالی کرده ام با خویش اما سر نمی گیرد

درین بستانسرا خود را چنان صائب سبک کردم که رنگ چهره گل را گران پرواز می بینم

عیش در زیر فلک با خاکساران مشکل است شهد نتوان در میان خانه زنبور ریخت

نفس در سینه باد خزان می سوخت نومیدی چراغ گل اگر می بود در زیر پر بلبل

از نظر رفتی به راهت چشم حیران باز ماند آنقدر مرغ نگه پر زد که از پرواز ماند

تخم نیکی را زمین پاک، اکسیر بقاست قطره آبی که نوشد تیغ، جوهر می شود

در خوش قماشی از بر رو دست برده ام باریک شو مشاهده کن تار و پود را

شیرینی نشاط، جهان را گرفته است صبح از هوای تر شکر آب دیده است

نفس شمرده زن ای بلبل نوا پرداز که رنگ گل به نسیم بهار برخیزد

افتادگی گزین که دهد فیض بیشتر پهلوی خویش هر که نهد چون سبو به خاک

تشنه معنی تازه است مرا ساغر گوش نتوان کرد مرا خواب به افسانه خط

دلبر چه زود خط به رخ دلستان کشید خطی چنان لطیف به ماهی توان کشید

صائب ز فکرهای گلوسوز من نماند جا در بیاض گردن خوبان روزگار

نکند هیچ یتیم به عسس ساخته ای می کند آنچه در گوش تو در سایه زلف

از رمیدن ها خیال چشم آن وحشی غزال سینه تنگ مرا دامان محشر کرده است

تلاش بیهده ای می کند سر خورشید ستاده (فتاده؟) است بلند، آستان حضرت دوست

روز محشر سرخ رویی از خدا دارم امید نامه اعمال من صائب به مهر کربلاست