“Ҳамчунин ба …(номҳои зиёде) шоир
Лоиқ Шералӣ ғайриқонунӣ хона додаанд…”
Маҷаллаи “Огонёк” 14, 1987
Хонаи қонунӣ надорам ман,
Чунки ман берунам зи қонунҳо.
Хонаи қонуним будӣ, агар
Будаме омада зи берунҳо…
Шоире қонуне намешносад,
Гарчи бошад ҳамеша дар қайде.
Аҳли байташ гурусна ҳам мирад,
Мехурад боз ҳам ғами байте.
Шоирони ғарибу бехона
Дар гузашта чи бас фузун буданд.
Баски буданд дар ғами мардум,
Баски мавлою зуфунун буданд.
Шоирон бас фақиру бекасукӯй,
Балки бегӯру бекафан мурданд,
Лек дар хидмати замон буданд,
Лек дар ҳасрати Ватан мурданд.
Шоире, ки ғами ҷаҳон дорад,
Хонааш ошёнаи дилҳост.
Ғами шоир чӣ мехурӣ, эй дун,
Хонаи шоирон ҳама дунёст!
Ханда мегирадам, ки мепурсанд
Одамон вазъи хонаи шоир
Пеши рӯшон китоби тозаи ӯ,
Дар забоншон таронаи шоир.
Ханда мегирадам, ки механданд
Одамон хонда шеърҳои варо,
Лек аз чист, ки намегирянд
Дида сад дарди бедавои варо?…
Хайр бошад! Чӣ ҳам тавонӣ кард?
Ин мабодо зи бад батар гардад.
Ин мабодо барои вусъати шеър
Хонаи танг тангтар гардад.
Сабзбахтам, ки зистам ошиқ
Берун аз ҳар фиребу ҳар шайде.
Ҳайф, сад ҳайф, ки наарзиданд
Байтҳоям ба қиммати байте…
Лек шодам, ки байтҳо дорам,
Аз ду-се обкӯр боке нест.
Лоиқ ар нестам ба байти шумо.
Дар ягон байти хеш хоҳам зист!
Худ надонам зи кӣ суол кунам,
(Гарчи фарҷоми умри ман дур аст)
Хонаи қонуним агар ин нест,
Хонаи қонуним пас гӯр аст?
[1997]
