منطق العشاق رکن‌الدین اوحدی مراغه‌ای

مثنوی دوم نخواهی گشت با وصلم هم آواز کناری گیر و با هجران همی ساز نخواهم در تو پیوستن بیاری تو خواهی گریه میکن، خواه…

شنیدن عاشق سخن معشوق را چو آمد نامهٔ معشوق چالاک به عاشق، گفت آن مهجور غمناک غنوده بخت شد بیدار ما را مشرف کرد خواهد…

حکایت هفتم به گل گفتند: بلبل بس حقیرست ترا با او چرا این دارو گیرست؟ بگفتا: بلبلی کز من زند لاف بر من به ز…

نامهٔ هشتم از زبان معشوق به عاشق زهی! گرد جهان سر گشته از من چنین بی موجبی بر گشته از من کجا رفت آن که…

مثنوی چهارم به بوی وصل بودم شادمانه چه دانستم که خواهد بودیا نه؟

رسیدن نامهٔ معشوق به عاشق چو بشنید این حدیث از هوش رفته بیفتاد این سخن در گوش رفته دلش با آن گران پاسخ دژم بود…

حکایت سوم گدایی گشت با شهزاده‌ای جفت بدان جرمش چو میکشتند، میگفت به دست خود سزای خویش دیدم که: پا پیش از گلیم خود کشیدم…

نامهٔ هفتم از زبان عاشق به معشوق سبک خیز، ای نسیم نوبهاری چو دیدی حال من، پنهان چه داری؟ بدان سر خیل خوبان بر سلامی…

مثنوی تو از من چون به زودی سیر گشتی مرا روباه دیدی،شیر گشتی

رسیدن نامهٔ عاشق به معشوق چو گوش ماهرخ پر شد ز زاری به جای آورد شرط دوستداری بر آن بیچاره رحمت کرد و بخشود چه…

خلاصهٔ سخن چهارم نباید دوستان را دل شکستن که چون بشکست نتوان باز بستن دلی کو را نظر باشد به حالت ز نور او بیفزاید…

نامهٔ پنجم از زبان عاشق به معشوق همانا، دیگری داری، نگارا که دور از خویش میداری تو ما را تو، خود گیرم، که همچون آفتابی…

در مناجات ازین گفتن، خدایا، شرم دارم و زان حضرت به غایت شرمسارم ز فیض خود دلم پر نور گردان زبانم را ز باطل دور…

حکایت دوم خبر دادند مجنون را که: لیلی ندارد با تو پیوندی و میلی بدیشان گفت: اگر معشوق جافیست وفای عاشق بیچاره کافیست تو نیز،…

فرد نشاید در تو پیوستن به یاری نباید کرد با تو دوستداری

سر آغاز به نام آنکه ما را نام بخشید زبان را در فصاحت کام بخشید به نور خود بر افروزندهٔ دل به نار بیدلی سوزندهٔ…

حکایت پنجم کسی فرهاد را گفتا: کزین سنگ رها کن دست، گفتش با دل تنگ: ز سنگ بیستون سر چون توان تافت؟ که شیرین را…

غزل هفتم چو با من رای پیوندی نداری دلم سیر آمد از پیوند و یاری نه خوی آن که از من عذر خواهی نه بوی…

در مذمت روزگار جهان خالیست، من در گوشه زانم مروت قحط شد، بی‌توشه زانم اگر بودی چنان چون بود ازین پیش بزرگی کو بدانستی کم…

حکایت جهارم جوانی خار کن بر خار می‌خفت کسی گل بر سرش کرد، آن جوان گفت مرا تا خار دامن گیر گشتست گل اندر خاطرم…

غزل نهم همانا با منت یاری همین بود فغان و گریه و زاری همین بود مرا گفتی که: یاری مهربانم زهی! نامهربان، یاری همین بود؟…

در دعای ممدوح خداوند زاده خداوندا، به ارواح بزرگان که یوسف را نگه داری ز گرگان بزرگش دار در دانش چو یوسف عزیز مصر گردانش…

حکایت دهم به خر گفتند: کیمخت از چه بستی؟ بگفت: از زخم سیخ و چوب دستی چو من در خاک خاموشی نشستم زدندم چوب، تا…

غزل ششم همان سنگین دل نامهربانم که در شوخی به عالم داستانم دل من مهر او جوید که خواهم لبم احوال او گوید که دانم…

در خاتمت کتاب در آن مدت، که بود از محنت تب جهان بر چشم من تاریک چون شب دلم مصباح گشت و فکرتم زیت بدین…

حکایت اول شبی پروانه‌ای با شمع شد جفت چو آتش در فتادش خویش را گفت که: پیش از تجربت چون دوست گیری بنه گردن، که…

نامهٔ نهم از زبان عاشق به معشوق دگر بوی بهار آورده‌ای، باد نسیم زلف یار آورده‌ای، باد به دام اندر کشیدی خسته‌ای را ز دام…

غزل سوم نمی‌یابم برت چندان مجالی که در گوش تو گویم حسب حالی هوس دارم که هر روزت ببینم و گر هر روز نتوان، هر…

در احوال خویش و صفت ممدوح در آن ایام کز من دور شد بخت سراسر کار من بی‌نور شد سخت مرا دولت ز خود پرتاب…

تمای سخن دل آن ماه نیز این فکر میکرد کزان عاشق به خواری ذکر میکرد چو اندر کیسه اندک دید سیمش به سنگ انداز هجران…

نامهٔ دهم از زبان معشوق به عاشق زهی! از جام مهرت مست گشته ز کوباکوب هجران پست گشته بسی در عشق گرم و سرد دیدی…

غزل دوم تومینالی و کس را زان خبر نه وزان زاری ترا خود درد سر نه دل اندر مهر من بستی و آنگاه ز من…

خلاصهٔ سخن چه خوش باشد! سخن در پرده گفتن بیندیشیدن و پرورده گفتن سخن باید که بر بنیاد باشد که چون بی‌اصل رانی باد باشد…

تمامی سخن سیزدهم اگر نتوان به دیر و زود کردن بباید چارهٔ بهبود کردن حریف چستی، اندر عشق چست آی چو دیر از کار می‌آیی،…

نامهٔ دوم از زبان عاشق به معشوق تو ای مهجور سر گردان، کدامی؟ کسی نامت نمیداند، چه نامی؟ چه مرغی وز کجایی؟ چیست حالت؟ که…

غزل جهارم مشو عاشق، که جانت را بسوزد غم عشق استخوانت را بسوزد تو آتش میزنی در خرمن خویش ندانی این و آنت را بسوزد…

خلاصهٔ سخن سوم برای او چه باشی اشک ریزان؟ که باشد دایم از مهرت گریزان اگر یارت جفا جوید وفا کن چو با او بر…

تمامی سخن دل عاشق بدان فکرت چو برخاست زبان خامه را پاسخ بیاراست رقم زد بر بیاض نامه چون زر بدین سان نکتهای تازه و…

نامهٔ چهارم از زبان معشوق به عاشق زهی، سودای من گم کرده نامت بسوزانم بدین سودای خامت نگویی: کین چه سودای محالست؟ نمیدانم: دگر بار…

غزل دهم که روز غم بسر خواهد شد آخر سخن نوعی دگر خواهد شد آخر نهال آرزو در سینه و دل به شادی بارور خواهد…

خلاصهٔ سخن دوم چرا بر زورمندی تند گردی؟ که گر تندی نماید کند گردی چو سنگ از آب هر سیلی چه رنجی؟ اگر مجنونی از…

تمامی سخن ششم چو دید آن عاشق دلسوز خسته همایون نامهٔ یار خجسته به جوش آمد دلش از درد و اندوه رخش چون کاه گشت…

نامه سوم از زبان عاشق به معشوق مگر با ما سر یاری نداری؟ که ما را در مشقت میگذاری؟ چرا در رخ کشیدی پردهٔ ناز؟…

غزل پنجم دل از ما بر گرفتی، یاد می‌دار جفا از سر گرفتی، یاد می‌دار به دست من ندادی زلف و بامن به مویی در…

خلاصهٔ سخن دهم ز بهر آنکه ناچارست دیدن به هر سختی نمی‌شاید بریدن اگر در بند آن شیرین زبانی سخن باید که جز شیرین نرانی…

تمامی سخن هشتم دگر بار آن بت از خواری پشیمان شد از جور و ستمگاری پشیمان نوشت از غایت مهری، که دانی ضرورت نامه‌ای در…

نامه ششم از زبان معشوق به عاشق اگر صد چون تومیرد غم ندارم که سر گردان و عاشق کم ندارم دلم سنگست، نرمش چون توان…

غزل اول عنایت‌ها توقع دارم از تو که هم آشفته و هم زارم از تو عزیزی پیش من چون جان اگر چه به چشم خلق…

خلاصهٔ سخن یازدهم چه باک؟ امروز اگر ره دور باشد اگر فردا به منزل حور باشد گر از معشوق صد جور و جفا خاست چو…

تمامی سخن پنجم پری، با آنکه واقف می‌شد از دوست در آن معنی که حق با جانب اوست دگر ره تازه زهری بر شکر زد…