شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

بید‌ل لباس هستی تاکی شود حجابت ای غرهٔ تعین آن خرقهٔ‌کهن‌کو حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل مخواه آزار دل از طاقت راحت گسل ای پا به دوش آبله بر خار می‌تازی چرا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل می عشرت به کسی نیست مسلم هر گل شکن آماده‌ُ رنگی‌ست درین باغ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نشاط دهر مآلش ندامت‌ست چون‌گل ازبن چمن همه تن ریش رفته‌ایم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نکشیدیم زکس جام مدارا مردیم به مخموری صهبای تغافل حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل هدف ناوک آفات بزرگی‌ست مه تا به ‌کمالش نرسد نور نگیرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌، شمرد بند گریبان ندامت آن دست‌ که در خدمت دلها ننهد پیش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بی‌دلیل عجز بیدل هیچ جا نتوان رسید سعی‌کن چندانکه آید پیش پا لغزیدنی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بینوا نیست دل از جوش‌کدورت بیدل شیشه را سنگ ستم آینهٔ حسن صداست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پی غلط‌ کرده است بیدل آمد و رفت نفس خلق می‌آید به آیینی‌ که‌ گویا می‌رود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا بارگاه فقر شکوه ‌که می‌رسد بیدل‌ گذشتگی‌ست جنیبت‌کش شهم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا حشر ای سحاب چمن‌ساز بیدلان بر مزرع امید دو عالم ببار فتح حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تاب و تب موج و کف‌، خارج دریا شمار قصهٔ کثرت محو ان بیدل ما وحدتی ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تحصیل روزی آسان نتوان شمرد بیدل تکلیف خاک و خون‌ست این نان و آب خوردن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تعلق من و ما سهل نشمری بیدل تاملی‌ که به تار نفس چهاست ‌گره حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تنگی‌حوصله‌دار ترک علایق‌بیدل یادگردی‌ که به هم چیدن او دامان داشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تیغ هم بربیدل ما مد احسان بود وبس گر به حکم ناز میل انتقامی داشتی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جناب‌کبریا آیینه است و خلق تمثالش من بیدل چه دارم تا از آن حضرت نهان دارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جهانی نقش بستی لیک ننمود‌ی به‌کس بیدل به این‌حیرت چه ‌مکتوبی ‌که نتوان خواند عنوانت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چسان ز دام تحیر برون روم من بیدل که همچو آینه از چشم خوبش در بن چاهم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چند باید بود زحمت ‌پرور ناز امید بیدل از سامان نومیدی چه‌کم داریم ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چه دنیا چه عقبا خیالست بیدل تو باش این و آن‌ گر نباشد نباشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو بیدلیم همه ناگزیر نامه سیاهی جبین مگربه عرق‌کوثری برآورد ازما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو شمع سر به هوا گریه می‌کنم بیدل که پیش پای ندیدن مباد چاه شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چوبیدل آنکه مهررخت دلنشین اوست نقش نگین نمی‌شودش حرف‌کینه‌ها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون سحر بیدل من و هستی تعب پیراهنی کز حیا بر خویش تا بالد نفس تنگی کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حاصل جمعیت اسباب جز عبرت نبود مفت ما بیدل‌ که مژگانی بهم آورده ایم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حرف‌لعل اوخموشم کردبیدل‌عمرهاست گبر دارد رو به محرابی‌که می‌سوزد مرا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل درین بساط تماشاییان وهم از دل چه دیده‌اند که دردش ندیده‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دلت اگرهوس آهنگ منزل است ما و شکست‌کوشش وتدبیر خواب پا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خط سیرابی ندارد مسطر موج سراب بیدل این دلبستگی برنقش آب وگل چرا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خودآرایی چه مستور و چه اظهار خراباتی چه مخموری چه مستی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دامن دیده به هر سرمه میالا بیدل انتظاری شو وگرد سر راهی دریاب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در تغافلخانهٔ ابروی اوست بی دل آن طاقی‌ که نقشش قاش نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در روز توان خواند خط جبههٔ بیدل چون شمع همه ‌گر به شب تار نویسند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

درآتش فکن بیدل این رخت وهم تو افسرده‌ای کارکس خام نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

درین حسرت‌ که مهر طلعتش‌ کی پرده برگیرد چو بیدل می‌تپد هر شب به چشم خون فشان انجم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دست هوسم شیفتهٔ دامن کس نیست بیدل چو نسیمم همه تن‌گرد رمیدن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دل چه امکان است بیرون آید از دام امل مهره بیدل در حقیقت مار را جزو تن است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دلنشین ما نشد بیدل از این طاق و سرا جز همین نقش‌کف‌ دستی‌ که دندان‌ کرد طرح حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دو روزی طرف با دل هم ‌ببستم چون نفس بیدل بر این تمثال آخر خانهٔ آیینه تنگ آمد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ر بس در آرزوی می سرا ‌پا حسرتم بیدل نفس تا بر لبم آید صدای جام می‌خیزد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

رفع خواهدگشت بیدل شبههٔ وهم دویی صاحب اسرار توحید من اکنون می‌رسد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز ابنای زمان بیهوده دردسر مکش بیدل اگر باری نداری التفاتت چیست با خرها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز بس در یاد چشم او سراپا مستی‌ام بیدل قدح بالید اگر خمیازه‌ گل کرد از خمار من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز تیغ یار سر ما بلند شد بیدل به موج خیمهٔ ناز حباب می‌بافند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز خون آرزو صدرنگ می‌بالد بهار من نهال باغ یأسم ریشه در آب دگر دارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز سعی بیخودی نقد اثرها باختم بیدل جهانی را به عنقا برد بال افشانی رنگم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز طنین پشهٔ بی‌نفس خجلست بید‌ل هیچکس به کجایم وکه‌ام و چه‌ام‌که تو جز به ناله ندانی‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز ننگ ابتذالم آب خواهد ساختن بیدل تعلق نقش مضمونی که دل بسیار می‌بندد حضرت ابوالمعانی بیدل رح