تک بیت ها – صائب تبریزی

آن که آخر سر به صحرا داد بی بال و پرم روز اول این قفس را در گشودی کاشکی

آه کز بی حاصلیها نیست در خرمن مرا آنقدر حاصل که وقت خوشه چینی خوش کنم

ای غزال چین، چه پشت چشم نازک می‌کنی ؟ چشم ما آن چشمهای سرمه سا را دیده است

این دزدها تمام شریکند با عسس پیش فلک شکایت دونان چه می‌بری؟

با رفیقان موافق، بند و زندان گلشن است هر که شد دیوانه، چون زنجیر همپاییم ما

بجز کسب هوا از من دگر کاری نمی‌آید درین دریای پرآشوب پنداری حبابم من

بر دلی ننشیند از گفتار ما هرگز غبار ماهیان بی‌زبان عالم آبیم ما

برسان زود به من کشتی می را ساقی که عجب ابر تری باز ز دریا برخاست !

بغیر دل که عزیز و نگاه داشتنی است جهان و هرچه درو هست، واگذاشتنی است

به امیدی که چون باد بهار از در درون آیی چو گل در دست خود داریم نقد زندگانی را

به چشم ظاهر اگر رخصت تماشا نیست نبسته است کسی شاهراه دلها را

به سیم قلب یوسف را نمی‌گیرند از اخوان من انصاف از خریداران درین بازار می‌خواهم

به هر چه دست زنی، می‌توان خمار شکست زمین میکدهٔ ما به آب نزدیک است

بوی گل و باد سحری بر سر راهند گر می‌روی از خود، به ازین قافله‌ای نیست

بیقراران نامه بر از سنگ پیدا می‌کنند کوهکن را قاصدی بهتر ز جوی شیر نیست

پیراهنی که می‌طلبی از نسیم مصر دامان فرصتی است که از دست داده‌ای

تا در کمند رشتهٔ هستی فتاده‌ام دل خوردن است کار چو عقد گهر مرا

ترک عادت، همه گر زهر بود، دشوارست روز آزادی طفلان به معلم بارست

جان به این غمکده آمد که سبک برگردد از گرانخوابی منزل سفر از یادش رفت

جمع سازد برگ عیش از بهر تاراج خزان در بهار آن کس که می‌بندد در بستان خویش

چگونه پیش رخ نازک تو آه کنم؟ دلم نمی‌دهد این صفحه را سیاه کنم

چنین کز بازگشت نوبهاران شد جوان عالم چه می‌شد گر بهار عمر ما هم باز می‌آمد؟

چه قدر راه به تقلید توان پیمودن؟ رشته کوتاه بود مرغ نوآموخته را

چو نقش پا گزیدم خاکساری تا شوم ایمن ندانستم ز همواری فزون پامال می‌گردم

چون صبح، خنده با جگر چاک می‌زنیم در موج خیز خون، نفس پاک می‌زنیم

چون ماه درین دایره هر چند تمامم از پهلوی خویش است مدارم چه توان کرد

حرف گفتن در میان عشق و دل انصاف نیست صاحب منزل ازو، منزل ازو، اسباب ازو

خاطرت از شکوهٔ ما کی پریشان می‌شود؟ زلف پر کرده است از حرف پریشان، گوش تو

خبر ز تلخی آب بقا کسی دارد که همچو خضر گرفتار عمر جاویدست

خندهٔ کبک از ترحم هایهای گریه شد تا که رادر کوهسار عشق آمد پا به سنگ؟

دارد نظر به خانه خرابان همیشه عشق ویرانه فیض می‌برد از ماه بیشتر

دایم به روی دست دعا جلوه می‌کنی هرگز ندیده است کسی نقش پای تو

در چشم پاکبازان، آن دلنواز پیداست آیینه صاف چون شد، آیینه ساز پیداست

در سپند من سودازده آتش مزنید که پریشان شود از نالهٔ من انجمنی

در گردش آورید می لعل‌فام را زین بیش خشک لب مپسندید جام را

درین بساط، بجز شربت شهادت نیست میی که تلخی مرگ از گلو تواند شست

دست از جهان بشوی که اطفال حادثات افشانده‌اند میوهٔ این شاخ پست را

دل بی طاقتی چون طفل بدخو در بغل دارم که نتوانم به کام هر دو عالم داد تسکینش

دل ز همدردان شود از گریه خالی زودتر وقت شمعی خوش که پا در حلقه ماتم نهاد