باید از دل همراه بُرد به بیرون، اما،

جان به زیر قدم دوست، که او ناخنکیست،
می‌سپردیم، نشد هدیه به ما نان، اما،
می‌برم بر در او نان مروت از جان،
تا که ایمانش بلرزد چو مسلمان، اما.

عفو کردم همه را، خود، که ز عفو ابدی،
می‌رسم بر در آرامش این دل، اما.
عفو کردن، که بُوَد عادت مردان قوی،
شمع بخشندگی افروخت به محفل، اما…
«شاعره رحیم‌جان»

— — — «بهار مبارک»

Сурудае зебо аз мербону шоири тоҷик ,
“Шоира Раҳимҷон”

Бояд аз дил ҳамаро бурд ба берун, аммо,
Бо чӣ таъмир кунам он пайи нохун, аммо.
То ба Наврӯз фақат хонатаконӣ дорам,
Кинаҳоро бибарам то дили Ҷайҳун, аммо.

Ҷон ба зери қадами дӯст, ки ӯ нохунакист,
Месупурдем, нашуд ҳадя ба мо нон, аммо
Мебарам бар дари ӯ нони мурувват аз ҷон,
То ки имон-ш биларзад чу мусулмон, аммо.

Авф кардам ҳамаро, худ, ки зи авфи абадӣ,
Мерасам бар дари оромиши ин дил, аммо.
Авф кардан, ки бувад одати мардони қавӣ,
Шамъи бахшандагӣ афрӯхт ба маҳфил, аммо… Sh.R.
————
Баҳор муборак!