غزلیات ناتمام – حزین لاهیجی

با آنکه نیست از تو بتی دلنوازتر از روز حشر، شد شب هجرم درازتر دل شکوه از کدام جفای تو سر کند؟ هر شیوهٔ تو…

ای تهیدست، به امّید و امل غره مشو مزرعی را که نکشتی، نتوان کرد درو من تنک مایه ام و پیر مغان مستغنی وای اگر…

افروخت بخت تیره، ز اشک مدام ما چون داغ لاله، بی شفقی نیست شام ما

آب دیده ام خونین، آهم آتشین باشد عاشقم به کام دل، عاشق این چنین باشد طعنه بر گنه کاران، ای بهشتیان مزنید جنّت بنی آدم،…

هم آغوش است، سیل خانه زادی منزل ما را رگ ابر است مژگان، دیده دریا دل ما را به هر لخت جگر از داغ حسرت…

نشود گشاده چون نی، گرهی ز کار دردم چه گلی شکفته گردد به هوای آه سردم؟

من بلبلم و گلبن من یار منستی آن طرف بناگوش، سمن زار منستی میدان جهان، تنگ بود کوکبه ام را منصورم و این دار فنا…

گیاه خرّمی از تربت پاکم نمی روید گلی بی داغ دل، چون لاله از خاکم نمی روید

کدامین دیده سازد سرمه، گرد جلوه گاهش را؟ که چشم انتظار از نقش پا بیش است راهش را به غیر از سنبل آن جعد مشک…

غافل که سینه، آتش آهن گداز داشت خون شد دلی که آن همه پیکان ناز داشت او را از جور، نالهء عجزی که باز داشت…

شور مستی از دل دیوانهٔ ما شد بلند بانگ نوشانوش از میخانه ما شد بلند سیل عشق آغاز ویرانی، نخست از ما نهاد اول این…

شد قسمت خال تو،که مشک ختن ماست بوسیدن آن لب، که زیاد از دهن ماست مژگان تر، به هجر تو، ابر بهار ماست در جوش…

ساقی مباد عیدی ما کوتهی شود پیمانهٔ هلال پر از می، تهی شود خود در عزای خویش نشیند به زندگی بیمار عشق را، چو امید…

ز بی‌مهریّ او، داغم چراغ مرده‌ای دارد گل حسرت‌کشی، نه خورده‌ای، نه برده‌ای دارد نه تنها صرصر فریاد من، شوریده صحرا را چو دریا چشم…

دلم را، کرده یک پیمانه خون، لعل می آلودی به جان دارم ز شکر خنده ای، داغ نمک سودی

در طمع، کام دل بی بصران می باشد دیدهٔ کور، به دست دگران می باشد رهنوردی که نه بر مرکب عقل است، سوار همچو خر…

خوش آن ساعت که، بر بالین خرامی، خاکساری را به باد دامنی، از خاک برداری غباری را

چو سایه در قدم سرو خوش خرام توام ز خویش و از همه آزاده ام، غلام توام ز داغ عشق، کشیدم پیاله چون خورشید غم…

تلاش فکر ما را از سخن لافان چه می خواهی؟ قماش پرنیان، از بوریابافان چه می خواهی؟ تو دُرد آوردی و سرجوش مهرت در قدح…

پریشانی ز احسان، بحر بی پایان نمی بیند زیانی مایه دار همّت، از نقصان نمی بیند چه سان آیم برون از دامن صحرای دلتنگی؟ غبارم…

به رنگین جلوه ای در خون کشیدی، گوشه گیران را ز شادی بخیه های خرقه ها چاک کفن ها شد پر از مضمون عبرت مانده…

بلاکش عاشقی کو با غم جانانه می‌سازد ز جان سختی، دم شمشیر را، دندانه می‌سازد گشاید گل به شبنم، گر چنین آغوش الفت را به…

با اشک روان، قطره زنان است دل ما ازکهنه سواران جهان است دل ما پرورده ز طفلی، عوض شیر، شرابش در میکده ها، پیر مغان…

ای برق حسن، شعله به باغ که می زنی؟ دامن دگر به آتش داغِ که می زنی؟ هشیار کو به مجلس ما ای پیام دوست؟…

آشفته چو من نبود، سنبل به گلستان‌ها شوریده سرم دارند، این طرّه پریشان‌ها شرح غم دل گوید، پروانه به خاموشی بلبل به چمن سنجد، این…

نهانی کرده ای یغما، دل من کجا بردی؟ چه کردی با دل من؟ گرانبار تغافلها نگاهت سبکدوش تمناها، دل من

نگاه خشم، چشم شوخ او را زیب دیگر شد رگ تلخی درین بادام، شیرین تر ز شکّر شد

مکن کاری که حرفی از زبان من برون آید شراری از لب آتش فشان من برون آید زبان آتشین خواهد گزید، از شرمساری ها به…

لخت دل با سینه از اشک مدام آمد برون این کباب آخر ز آتشخانه، خام آمد برون گشت با زخم نمایان، سینهٔ صبح آشنا شب…

کسی درد سخن، تا دل نگردد خون چه می داند؟ رموز معنی از من پرس افلاطون چه می داند؟

عمر گذران، فکر مه و سال ندارد چشم نگران، سیل به دنبال ندارد از قهر تو، بیمی نبود بوالهوسان را چشم تو پلنگیست که چنگال…

شوریده سرم، طرهٔ پیچان تو دارد آشفته دلم، زلف پریشان تو دارد زین گونه، فرومانده و بی تاب و توانم پنهان چه کنم؟ سستی پیمان…

سلطان همّتم، ز جهان شسته دست را چون سیل، پشت پا زده ام خاک پست را انصاف، کار محتسب روزگار نیست یکسان کند معامله، هشیار…

زاهد خمیده است چو چنگ و ملول نیست یک تار موی بر تن او بی اصول نیست دارد ز مرشدان طریقت، خلیفه ها ایمن به…

ز پی بیگانه خویی را، به امّید وفا افتم به دام صد بلا از یک نگاه آشنا افتم بود چون سایه در پای تو، هستی…

دلم در زلف او، از سینه نالان بیشتر باشد غم دیوانه، در شهر از بیابان بیشتر باشد هجوم عاشقان از دور باش ناز، افزون شد…

در پرده دل، جلوه گری بار دگر داشت پیمانه چشمم، می دیدار دگر داشت از زلف نپرداخت به ما، پرتو رویش این شمع دل افروز،…

خوش آن ساعت که از فیض سحر شاداب برخیزی ز خواب صبح، چون خورشید عالمتاب برخیزی

چو شیشه بود تمنا تن کبود، مرا فلک به سنگ جفای تو آزمود، مرا نهفته بود مرا جسم چون شرار به سنگ وصال سوخته جانی…

تقلید من فزونی یاران نمی شود هرگز غبار، ابر بهاران نمی شود لفظ مطیع و معنی بیگانهٔ من است صیدی که رام شیر شکاران نمی…

پایان ناز او چو به بیگانگی کشید کار دل شکسته به دیوانگی کشید بار غمی که می شکند کوه را کمر قربان دل شوم که…

به راه آن وفا دشمن، سر و جان شاد می دادم دل نامهربانش را، مروت یاد می دادم ندارم قوت آهی، نفس در سینه می…

بسته پای چو من بی پر و بالی که مپرس زیر لب دارم ازین عقده، سؤالی که مپرس جلوهٔ شمع تجلّی، شب هجران تو داشت…

این داغ دلفروز ندانم چراغ کیست؟ وین چشم غوطه ور شده در خون، ایاغ کیست؟ در راه انتظار، سفید است دیده ها تا شورپستهٔ تو،…

ای آنکه زدی بر قدح، امروز مرا سنگ فرداست درین راه، کند پای تو را لنگ در رهگذر بال فشانان مفکن دام ترسم که تو…

آسان به جلوه های تو، از جا نمی روم برپاست محشر و به تماشا نمی روم تعظیم سفله، پست کند قدر مرد را از جا،…