غزلیات اهلی شیرازی

جایی که فلک پیش بتان پشت دوتا کرد محراب نشین پشت بدیوار چرا کرد منت چه نهد بخت اگر یار قدح داد بر تشنه لبان…

تیره شد از تو به ساقی طبع شورانگیز ما خشت خم بردار و بشکن شیشه پرهیز ما گریه ما دشمنان خویش را در خون نشاند…

تو آفتابی و شوق تو ناتوانم کرد نمیرسد بتو دستم چه میتوانم کرد چه همت است ز جانبخشی فلک بر من که چون تو آفت…

ترا صد خوبی و بر هر یکی صد دیده حیرانت مرا یک جان و می‌خواهم شوم صد بار قربانت قیامت در صباح حشر باشد وه…

تا کام ماه یکشب از دیدنش برآمد بسیار شب چو دزدان از روزنش برآمد در دشت از آن غزالان گردند گرد مجنون کز خون دل…

تا بکی توبه کنیم از می و دردم شکنیم توبه کردیم که از توبه دگر دم نزنیم چشم صاحب نظرانست بر آنگونه چشم ما هم…

پیش تو ایطبیب جان بسکه ز خویش میروم حال نگفته از درت بادل ریش میروم از همه کس چو ذره ام پیش تو آفتاب پس…

بیا که نرگس ساقی بشارتی دارد سر نیاز صراحی اشارتی دارد بهر زبان که بود حرف عشق باشد نیک سخن بفهم که هرکس عبارتی دارد…

بهر جا چشم بگشایم جمال یار می بینم تو گویی صورت یار از در و دیوار می بینم جهانی عاشق رویش ولیکن رخ ز من…

بناوکی که مرا رخنه در درون کردی کدورتهمه عمر از دلم برون کردی تو سرو ناز که گل را بناز میبویی کجا بری دل ما…

بسکه هرجا صفت خون دل آشامی ماست در همه معرکه‌ای قصه بد نامی ماست جام می زهر شود در دل ما بی لب تو زهر…

بردی دلم اگرچه ندارم شکایتی دل باز ده که با تو بگویم حکایتی ما بنده توییم چرا بی‌عنایتی؟ کس دل به بندگی ننهد بی عنایتی…

بجای آب حیاتم شکر لبی دادند حیات خضر بهر کس ز مشربی دادند ز بت پرستی ام ای شیخ خود پرست مرنج مرا چنانکه تویی…

باز از سر زلف دل آشفته خبر یافت هر رشته مقصود که گم کرد، دگر یافت صد قافله گر سعی برد در ره کعبه در…

با دل چه چاره سازم کز آرزوی رویی صد پاره گشت و دارد هر پاره آرزویی هر سو بمهربانی در کار من طبیبی من خود…

ایکه بقتل عاشقان مست و خراب میروی وه که چو عمر بیوفا خوش بشتاب میروی چند بعشوه گوییم راست بگوی حال خود راست مپرس جان…

ای که می‌پرسی که با دل هم‌سخن در خانه کیست طوطی حیران چه می‌داند که در آیینه کیست مار گنج عشق یار از عقل ما…

ای ز جان شیرین تر و زیباتر از حور و پری من چگویم جان من از هر چه گویم بهتری آب حیوانی چو پیش چشم…

ای برق محبت که ره من زده‌ای باز آتش به من سوخته خرمن زده‌ای باز زینگونه که بردی به در از خانه خویشم بر من…

آنکه لعلش دم عیسی به کرامت دارد عالمی کشت چه پروای قیامت دارد عشق را خاصیت این است که با هرکه بود روزگار از همه…

آن سرو اگر از چشم من در چشم دشمن می‌شود از مردم آلوده‌دل آلوده‌دامن می‌شود آه از شب هجران من وین حسرت و حرمان من…

آمد آن عیسی نفس کز عشوه و نازم کشد زنده ام سازد به مهر و از جفا بازم کشد روز وصل آمد ولی ترسم که…

یافت از یوسف پدر بویی اگر رویش نیافت یوسف من آنچنان گمشد که کس بویش نیافت خاک شو گر مهر ازو داری کز آن خورشید…

وه که بازار کف عنان دل برون خواهد شدن دل که بود آسوده دیگر غرق خون خواهد شدن اینچنین کان روی زیبا در نظر آید…

همه دم ز درد عشقت دل زار من حزین است همه درد روزیم شد چکنم نصیبم این است دل و دین گر از سجودت همه…

هرگز گلی نچید دل من ز باغ کس روشن نگشت خانه من از چراغ کس بر مژده وصال دگر دل نمی نهم بازی نمیخورم دگر…

هردل که جز خیال تو در وی مقام کرد خلوتسرای خاص ترا وقف عام کرد تا خون خلق بر لب لعلت حلال شد آب حیات…

هر کس که طاق ابروی او سجده گه کند رویش ز قبله گردد اگر روبه مه کند آن بت کسی که منکر من از نگاه…

نیست کس، خورشید من، کو درد پرورد تو نیست در زمین و آسمان یکذره بی درد تو نیست کار بیداران عشقت پاسبانی چون سگ است…

نه دیده مثل تو دیده نه کس نشان داده فرشته خوی و پریروی و آدمیزاده تویی که سرو بلندت ز پاکدامنی قدم بدیده هیچ آفریده…

نظر ز آن نوغزال ایدل به بیداری تو میپوشی تو پنداریکه بیداری ولی در خواب خرگوشی لب عیسی دم جانبخشی اورا خدا دادش تو باری…

نالهٔ من جان غم‌پرورد می‌داند که چیست زخم دل سخت است صاحب درد می‌داند که چیست مست ناز است آن بت سنگین‌دل فارغ ز عشق…

می ده که بی غبار غمی از جهان روم آلوده دل مباد کزین خاکدان روم خلق جهان بگریه من خنده گر زنند طوفان شود ز…

من لایق آن نیستم تا یار همرازم کنی ای من سگت خواهم دمی پیش خود آوازم کنی گاهم کنی خندان نظر گویم شدی یارم دگر…

من آن مستم که از اطوار خود یکمو نمیگردم بهر پهلو که میگردم از آن پهلو نمیگردم نصیحتگوی من هر لحظه صد افسون دمد لیکن…

مشتی مگسانیم سپند شکر تو ما را بچه رانند رقیبان ز بر تو از دیده بدل رفتی و نزدیک هلاکم بازآ که بسی دور کشید…

مرو از دیده چو برق و بمن زار ببخش بارها سوخته یی خرمنم انبار ببخش شرف صحبت گل محو کند زشتی خار نیکی خود نگر…

محرومی ما جز گنه بخت نباشد ورنی دل کس نیز چنین سخت نباشد گر در سر و سامان زدم آتش مکنم عیب آنرا که جگر…

ما گرچه گداییم وفا در خور ما نیست حیف است که یاری چو ترا هیچ وفا نیست صاف می عشرت همه را داد وصالت چون…

ما از ازل به عشق تو دیوانه زاده‌ایم پیش از وجود داغ تو بر دل نهاده‌ایم ما دردپرور غم عشقیم اگر ترا دل داده‌ایم پیش…

گو جام جم مباش، سفال شراب بس لب تشنه را ز هر دو جهان یکدم آب بس حرف محبت است مراد از جهان رقم یک…

گفتی چمن بوقت گل ای همنفس خوش است وقت تو خوش که مرغ مرا با قفس خوش است بی روی دوست گشت گلستان چه فایده…

گرچه لب تشنه ز غم عاشق دلسوخته است سینه چون غم به صد چاک و دهان دوخته است گرنه آن ماه جبین می طلبد دل…

گرچه از عشق بتان صبر و دل و هوشم شد باز عاشق شدم آن جمله فراموشم شد هیچ سروی نگرفتم به بر از یاد قدش…

گر کاکلی بتان بسر خود رها کنند صاحبدلان تفرج صنع خدا کنند پر دل منه بوعده خوبان که این گروه از صد هزار وعده یکی…

گر حسن و دلبری بتو مهپاره داده اند چشمی بماهم از پی نظاره داده اند آندم که خورده اند دو لعل تو خون ما یک…

گر بسوزد تن زارم بر من خار و خسی است غم دل می خورم اما که دلم آن کسی است بسکه شبها من دیوانه بخود…

کی سگت از استخوان من شکار من شود قرعه یی می افکنم گر بخت یار من شود خاک من ای گریه از راه سگان او…

کعبه عاشق من کاش شکیبا بودی چاره عشق شکیب است دریغا بودی خلق عالم همه دیوانه شدی چون من مست حسن پنهان تو گر بر…

کرد بیدارم ز خواب بیخودی آن آفتاب این چنین بیداریی هرگز نبیند کس بخواب شب سگت سوی من آمد ره مگر گم کرده بود یا…