شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

جز حیا نمی‌باشد جوهر کرم بیدل هرچه ریزشی دارد سرفکنده می‌ریزد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جهان جلوه چون آیینه رفت از دیده‌ام بیدل تحیر امتیازم سوخت از داغ چه کس سوزم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چسان آید ز شمع‌ کشته بیدل محفل آرایی زبان در سرمه خوابیده‌ست و من تقریر می‌خواهم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چنان به ضعف عنان رفته ازکفم بیدل که من ز خویش روم‌ گر کشند تصویرم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چه امکانست با وضع‌ کسان‌ گردم طرف بیدل که من چون آینه با هر که بینم روی او گردم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چه نیرنگ است بیدل برق دیرستان الفت را که من می‌سوزم و بوی تو می‌آید ز داغ من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو شبنم یکدو دم فرصت‌ کمین وحشتم بیدل نی‌ام ‌گوهر که خودداری تواند شد حصار من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو گوهر از دم تسدم‌کن سپر بیدل درتن محیط‌که تیغ است سرکشیدن موج حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون‌ حبابم ‌بیدل از وضع‌ خموشی ‌چاره نیست صاحب آیینه را لازم بود پاس نفس حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون نقش نگین بیدل پا درگل آفاتیم هر چند بنای ما سنگ است شکست استش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حذر ز زمزمهٔ عندلیب ما بیدل که اخگرست به منقار ما چوآتشگیر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حصار جهل بود دستگاه ما بیدل همان به چنگل خود آشیان خفاش است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دل هر ذره تپش‌خانهٔ آهی‌ست نایابی مطلب چقدر درد طلب داشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خانهٔ دل را که همچون لاله ‌از سودا پر است بیدل از داغ محبت حلقه‌ای بر در زدم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خموشی چند، طبع اهل معنی تازه‌کن بیدل به مخموران ستم دارد نفس دزدیدن مینا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خیال زندگی دردی‌ست بیدل که غیر از مرگ درمانی ندارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در اینجاگرم نتوان یافت جای ‌هیچکس بیدل سراغ امن خواهی سر به زیر بال عنقا کن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در خور هرسطر بیدل باید ازخود رفتنی جاده‌ها بسته‌ست بر سر قاصد از طومار ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در گلستانی‌ که دارد اشک بیدل شبنمی برگ برگش نالهٔ بلبل به دامان بشکفد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

درین بساط خیال بیدل ز سعی بی‌حاصل انفعائی حیا بس است آبروی همت زعالم خشک تر برون آ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

درین هوسکده از من چه دیده‌ای بیدل به عالمی که نی‌ام بایدم تماشا کرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دل به نادانی مده بیدل‌که در ملک یقین تختهٔ مشق خیال است آینه تاساده است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دل و دانش همه در عشق بتان باید باخت خویش را بیدل دیوانه لقب بایدکرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دم تیغی‌ که من دارم خمار حسرتش بیدل سحر پروردهٔ نازست زخم سینه فرسایش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دوش‌کز جیب عدم تهمت هستی‌گل‌کرد صبح وارست نفس برمن بیدل بستند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

رفت بیدل عمرها چون رنگ بر باد امید غنچه واری هم در این ‌گلشن نبستم آشیان حضرت ابوالمعانی بیدل رح

روم از خویش تا بالد شکوه جلوه‌اش بیدل کلاه ناز او عمریست در رنگم شکست استش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز بس وارستگی می‌جوشد از بنیاد من بیدل پرنگ‌، الفت نگیرد نقش من نقاش گر بندد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز تحریک نفس عمری‌ست بیدل در نظر دارم پر پروانهٔ چندی جنون پرواز عنقایی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز خاک راه تحیر کجا روم بیدل که پایمال فنا چون نفس به هرگامم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز ساز عجز به هرجا نفس زدم بیدل به قدر جوهر آیینه شد بلند صفیر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز شکر عجز بیدل تا قیامت برنمی‌آیم به رنگ جاده منزل‌ کرده‌ام در پای خوابیده حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز مضمون دگر بیدل دماغم تر نمی‌گردد مگر در وصف مینا حرف تبخالی به‌ لب بندم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زاهد ز عیش رندان پر غافل است بیدل فردوس در همین‌جاست گر ریش و فش نباشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زکمال نظم فسون اثر، بگداخت بیدل بیخبر چه قیامت است بر آن هنرکه به همچو بی‌هنری رسد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زین بحر محالست زنی لاف‌گذشتن بیدل‌که ز پل بگذرد از سعی شناها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سپهر خرمن اقبال بی‌نیازیهاست چو بیدل آنکه بود خوشه‌چین درویشان حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سر و برگ تعلق در ندامت باختم بیدل جهان را سودن دستم پر پرواز عنقا شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سرگرانی لازم هستی بود بیدل‌که صبح تا نفس باقی‌ست صندل بر جبین مالیده است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

شانه‌ها چون ‌صبح بیدل یک جهان خمیازه‌اند با دل چاک ‌که امشب طرهٔ او آشناست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

شرر از سنگ دهد عرضهٔ شوخی بیدل تیغ‌ کین را سخن سخت فسان می‌باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

شکستن اینقدرها نیست در رنگ خزان بیدل دربن وبرانه‌گردی کرده باشد رفتن هوشم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

شیخ و برهمن همان مست خیال خودند آگهی اینجا کراست بیدل ما عالمیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

صفای دل بهار جلوهٔ معشوق شد بیدل طلسم ناز کرد آیینه را بیرنگ گردیدن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

طلسم ناز معشوقست سر تا پای من بیدل غبارم‌ گر ز جا برخاست زلف او پریشان شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

عبرت انشابود بیدل نسخهٔ ایجادشمع از جبین بر نقش پا زد سر خط تقدیر ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

عشق مختار است بیدل نیک و بد درکار نیست بی‌گناهی یوسف ما را به زندان می‌برد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

عمرها شد می‌زنی بیدل در دیر و حرم آه از آن روزی‌ که‌ گویندت چه زحمت می‌بری حضرت ابوالمعانی بیدل رح

غباربیدل ما راکه دستگیر شود اگر نسیم توان شد صواب بردارید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

غیر در عالم تحقیق ندارد اثری بیدل آیینهٔ ما صورت ما می‌بیند حضرت ابوالمعانی بیدل رح