شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

بیدل ‌گشودن لبت افشای راز ماست معنی به خط ز جاده شق قلم رسد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل مثل کهنهٔ افسانهٔ هستی زین گوش درون رفت و از آن گوش برآمد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل من و آن ناله از عجز رسایی در نقش قدم‌گرد اثر داشته باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نشاط این بزم از بسکه ناتمامی است چرخ از هلال دارد جام شراب نیمی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نفسی چند فضولی‌کن وبگذر بر خوان‌کریمان دل مهمان‌که شکسته‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل هجوم قلقل میناست شش جهت با هر صدایی از خودم این کوهسار برد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل! ز میان دست غریبی به در آمد تیغی‌که به میدان غرور آخته بودم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌گم است هر دو جهان درگداز شوق آن‌کیست‌گیرد از نمک خود خبر درآب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بی‌محاباکیست بیدل از سر ما بگذرد چون شکست آبله یک قطره دریاییم ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پردهٔ تحقیق بیدل تا کجا خواهی شکافت عالمی دارد نهان کیفیت پیدای من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پیکرت خم‌ کرد پیری از فنا غافل مباش سخت نزدیکست بیدل سجده با ساز رکوع حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا توانی صبر کن بیدل در این ‌کلفت‌ سرا چون سحر آخر پر پرواز خواهد شد نفس حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا نگردید در این عرصهٔ تشویش هلاک همچو بیدل حذر ازکوشش بی باک کنید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تپیدن شکرآرام است بیدل بسمل ما را نفس در عالم پرواز سیر آشیان دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تظلم دم پیری‌کجا برم من بیدل رسید مو به‌سپیدی‌کشید پوست به‌چینها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تمیز از طینت من ننگ غفلت می‌کشد بیدل به چشم هرکه خود را می‌رسانم خواب می‌گر‌دم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

توهم به حیرت ازبن بزم صلح‌کن بیدل جنون حسن به آیینه‌ها درافتاده‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جرات پرواز هرجا نیست بیدل ور نه ما در شکست بال‌، فیض آشیانی داشتیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جهان رنگ ندارد سر هلاک تو بیدل گشاد چشم چو شمعت اگر نهنگ نگردد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چسان به دوش اجابت رسانمش بیدل که از ضعیفی من دست ناله ‌کوتاه است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چنان در بیستون سینه‌ گرم‌ کاوشم بیدل که خون از ناخن من چون شرار از تیشه میا‌فتد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چه بلاست بیدل بی‌خبر که به ناله هرزه شدی سمر همه راست درد شکست و تو که به بیدلی چه شکسته‌ای حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چه وفاست بیدل سخت‌جان‌ که دم جد‌‌ایی دوستان جگر ستمزده خون شود ز حیای سینه نخستنت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو شمع از فکر خود تا خاک‌ گشتن برنمی‌آیم گریبانهاست بیدل در گریبانی‌ که من دارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو نفس ز همت پر فشان من بید‌ل ز همه رسته‌‌ام به خودم فتاده ترددی نه به دوستی نه به دشمنی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون دیدهٔ قربانی‌ات از ترک تماشا بیدل همه جا بستر آرام سفید است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چین نازپرورده‌ست ‌گرد وحشتم بیدل دامنی‌گر افشاندم طره‌ای پریشان شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حذرای حسود جنون حسب ‌که به حکم آگهی ادب مثلی‌که بیدل مازند به تو نیست‌ کم ز کتک زدن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل در این مکان ز ادب دم زدن خطاست شرمی‌که لولیان همه تنبک خریده‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دلت به نور حضوری نبرد راه ای بیخبر چراغ که خاموش کرده‌ای حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خط پرگار خواندی دل ز معنی جمع‌ کن بیدل ندارد نسخهٔ نیرنگ دهر انجام و آغازی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خواب پا برد زما زحمت جولان بیدل مشق بیکاری ما را قلمی پیدا شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

داغم از حوصلهٔ شوخ‌نگاهان بیدل کاش در بزم بتان آینه هم دل می‌داشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در بیابان طلب بیدل تأمل رهزن است کار امروز ترا اندیشه فردا می‌کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در دکان وهم و ظن بیدل قماش غیر نیست خودفروشیهاست آنجا غیر ما از ما مخر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در مقامی‌ که خموشی نفسی‌ گرم نداشت بیدل از بیخبری قافله جو گردیدم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

درین چمن به چه داغ آشنا شدم من بیدل که طوف سوخته جانان لاله‌زار نکردم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دست از دنیا بدار و دامن آهی بگیر تا بدانی همچو بیدل قدر دار وگیر را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دل بیدل از پی نام تو به چه تاب لاف توان زند که ز که برد اثر صدا ادب تلاش نگینی‌ات حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دلت بی‌دماغ‌ست بیدل مباد به تعطیل‌، حکم توکل‌کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دم مزن بیدل اگر صاحبدلی محرم آیینه راکفر است آه حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دیده شوخ نگاهان ز حیا بیخبر است چه‌کند بیدل اگر نگذرد آب از غربال حضرت ابوالمعانی بیدل رح

رفتن از دیدهٔ خود طرز خرامی دگر است بیدل اینجا صفت سرو روان دارد شمع حضرت ابوالمعانی بیدل رح

روم درکنج تنهایی زمانی واکشم بیدل که‌از دلهای پر در بزم‌صحبت نیست جا اینجا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز بس بار خجالت می‌کشم از زندگی بیدل نگین در خود فرو رفته‌ست از سنگینی نامم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز تسلیم سپهر کینه‌جو ایمن مشو بیدل که این ظالم دم تیغ است و بد خوابیدنی دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز خود رفتن بهاری داشت در باغ هوس بیدل بقدر رنگ‌گل من هم درین‌گلزارگردیدم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز سامان عرق بیدل خطش حسنی دگر دارد گهر در رشتهٔ موج رگ ‌گل می‌کند شبنم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز شور بی‌نشانی‌، بی‌نشانی شد نشان بیدل که‌گم‌گشتن زگم‌گشتن برون آورد عنقا را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز نشئهٔ می تمکین ما مگو بیدل قدح در آب‌گهر زد ادب معاشی ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح