شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

بید‌ل از چاک جگر چون صبح بستم نردبان منظری‌کز خود برآیم با فلک هم‌پایه بود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از خوبان همین آیین استغنا خوش است بر حیا ظلم است اگر با کس تلطف ‌کرده‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از رنگین خیالیهای فکرت می‌سزد جدول رنگ بهار اوراق دیوان تو را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از شیونم مگوی و مپرس نالهٔ درد اختیاری نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از عمر مجو رسم عنان گرداندن قاصد رفتهٔ ما بازنگشتن خبر است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از کلفت مخموری صهبای وصال چون قدح از لب زخم جگر افغان‌کردیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از منت دامان کشی تر نشدیم شمع ما را نفس سوخته آسان‌ گل‌ کرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از یادش به ترک خواب سودا کرده‌ایم ورنه جز محمل قماشی نیست در دکان شب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازگل کردن نامش گریبان می‌درٌد نقش چون تار نظر در چشم حیران نگین حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آسان نیست درگیرد چراغ همتم کز دو عالم سوختن یک داغ حاصل می‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اظهار کمالم محو نقصان بوده است تا شکست آیینه، عرض جوهرم آمد به یاد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگر آگه شوی از درد محبت یک ‌زخم‌ به صد صبح‌ تبسم‌ نفروشی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگر نشسته‌ایم راه هوس نبسته‌ایم دامن ماست زیر سنگ نی سر ما به زیر پر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل امشب یاد شمعی خلوت ‌افروز دل است دود آهم شعله‌ای دارد به‌ گرمی های ناز حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آهنگت شنیدیم و ترا نشناختیم ای ز فهم آن سو به ‌گوش ما صدایی می‌رسی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این محفل نهان درگریهٔ شمع است و بس داغ آن زخممم‌که با لبهای خندان آشناست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این‌عرصه تماشاکدة الفت نیست سبزکرده‌ست در و دشت رم آهو را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به این سیاهی کز دور کرده‌ام گل پیش یقین خود هم صد احتمال بردم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به جلوه‌گاه حقیقت‌که می‌رسد ما غافلان تصور امکانی خودیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به خود هیچ طرفی نبستم در معنی او بود این بیوفا من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به طبع سبحه هجوم فروتنی‌ست رسم ادب درآینه‌داران دین خوش است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به‌ که ‌گویم غم بیداد محبت این تیر نه آهی‌ست ‌که از دل شکنندش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به هوس داغ محبت نفروزی این شب‌که تو داری ز چراغان‌گله دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به‌گمان محو یقینم چه توان‌کرد کم فرصتی از وصل‌پرستان چه پیام است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تلاش دولت ننگ هزار عیب است بر نردبان دویدن رفتار لنگ دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چرا نسوزم شمع وداع هستی زان شوخ آشنایش بیگانه را عروسی‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چه خیال است در این راه نلغزی اشکی و قدم بر مژهٔ تر زده‌ای باز حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چو شمع ساخت جبین نیازما با سجده‌ای که غیر گدازش وضو نشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل حساب وهم رها کن چه زندگی‌ست بسیار رفت از عدد عمر و کم نماند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بال وپر برهم زدن بیدل‌کف‌افسوس بود خاک نومیدی به فرق سعی‌های نارسا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بدرآی بیدل ازین قفس اگرآن طرف‌کشدت هوس تو به‌غربت آن‌همه خوش‌نه‌ای‌که‌بگویمت به‌وطن درآ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ذخیره‌ی مژه شد بسکه روز وصل در عرض حیرت تو زبان نظاره سوخت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز تو تا من نتوان فرق نمودن گر آینه خواهی به مزارم نظر انداز حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز دثی چاره محال ست در ین بزم پرداز تو هم آینه چندان‌که نقابست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز نفس آینه‌ام یأس خروش است کای دیده‌وران این چه غبارست ببینید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌ زین حرف و صوت‌ تن زن افسانهٔ راز کبریاییم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل شررم نازتعین چه فروشد ما و سرتسلیم‌که‌عمری‌ست به‌سنگ است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل غبار عالم اوهام زندگیست نگذشته‌ای ز هیچ اگر از خویش نگذری حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌ کجاست فرصت ‌گامی در این چمن چون رنگ رفته‌ایم به دوش شکست رنگ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ‌گل رخسار بتی خنده‌فروش است وقت‌ست که داغ دل ما تازه کند چشم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل مخوان فسانهٔ بخت سیاه من کافاق را مباد چو شب سرمه ‌دان‌ کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل من و بزمی ‌که ز یکتایی الفت خاکستر پروانه بود باد چراغش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ندانم در کشت الفت جز دل چه ‌کارم تا بر ندارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نکشیدم الم هرزه نگاهی آیینهٔ راحتکدهٔ رنگ شکستم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل همه تن حلقه شدی لیک چه حاصل در خاک نشستی و بر آن در ننشستی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌، اگر دست ما ز جام تهی شد پای طلب‌ کی شود ز آبله مأیوس حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌گهر عشق به بحری است‌که آنجا آیینهٔ هر قطره‌گریبان نهنگیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بی‌مدعا ستمکش حیرانی خودیم بیدل به دوش‌کس نتوان بست بار ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پس از تأمل بسیار شد عیان بیدل که علت است تفاوتگر مطاع و مطیع حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پیغام حسرت من بیدل رساندنی است ای اشک یار می‌رود اینک دویده رو حضرت ابوالمعانی بیدل رح