جام جم رکن‌الدین اوحدی مراغه‌ای

صفت تاثیر اجرام سماوی در عالم کون و فساد چیست گیتی؟ سرای محنت و غم زحمت او فزون و راحت کم تا شب آخرین و…

در نعت رسول عاشقی، خیز و حلقه بر در زن دست در دامن پیمبر زن حب این خواجه پایمرد تو بس نظر او دوای درد…

در کسب علم و شرف علما چو به کسب علوم داری میل از همه لذتی فرو چین ذیل تن به دود چراغ و بیخوابی ننهادی،…

در صفت سرای معمور ای همایون سرای فرخنده که شد از رونقت طرب زنده طاق کسری ز دفترت کسریست هشت جنت ز گلشنت قصریست خاکت…

در ستایش خواجه غیاث‌الدین صاحب ابر دست دریا کف میر عباد عبد آصف صف کار فرمای هفت چرخ مشید بوالمحامد محمد بن رشید ملجا ملت…

در حالات زنان بد زن به چشم تو گر چه خوب شود زشت باشد چو خانه روب شود زن مستور شمع خانه بود زن شوخ…

در تخلص به اسم خواجه غیاث‌الدین ای دل، از حکم زیجهای کهن طالع وقت را نگاهی کن به نمودار راست، بی تخمین راز این طفل…

در اخلاص به ریا روی در خدای مکن پیش یزدان به زرق جای مکن هر نمازی و و طاعتی که تراست بوریایی نیرزد، ار بریاست…

تمامی این ستایش بر سبیل اشتراک خسروی طاهر و وزیری پاک هر دو در دین مبارز و چالاک آن فلک را کشیده اندر سلک وین…

ضراعت در صورت قسم ای به مهر تو آسمان در بند یاد من کن، چو میدهم سوگند به زمانی که عقد دین بستی به زمینی…

در نصیحت ملوک به عدل ایکه بر تخت مملکت شاهی عدل کن، گر ز ایزد آگاهی عدل چون گشت با خلافت یار نهلند از خلاف…

در قسمت کتاب دوش کردم به خرمی عزمی که بدین جام نو کنم بزمی دل چو در خانه مست شد زین می رخ به صحرا…

در صفت زرق و ریا و ارباب آن سخنی کز سر معامله نیست عقل را اندرو مجامله نیست بی‌رعونت قدم نخواهی زد بی‌ریا هیچ دم…

در ستایش اهل رضا و خرسندی حبذا! مفلسان آواره جامه و جان پاره در پاره غم بیشی ز دل به در کرده به کمی سوی…

در حال پیشه کاران راست کردار خنک آن پیشه کار حاجتمند به کم و بیش ازین جهان خرسند گشته قانع به رزق و روزی خویش…

در تحریص بر کم راندن شهوت و احتیاط در توالد و تناسل آب کارت مبر، که گردی پیر کار این آب را تو سهل مگیر…

در آداب التماس اوحدی، گر سر لجاجت نیست زو نخواهی که خواست حاجت نیست باغ و خرمن چه خواهی و ده ازو؟ زو چه خواهی…

مناجات ای خرد را تو کار سازنده جان و تن را تو دل نوازنده در صفات تو محو شد صفتم گم شد اندر ره تو…

در منع شراب و بنک و مستی باده کم خور، خرد به باد مده خویش را یاد او به یاد مده هوش یار تو به،…

در فضیلت بی‌خوابی عز ناخفتن، ار تو هستی کس نص یا «ایهاالمزمل» بس شود از آب چشم و بیداری بر زبان چشمهٔ سخن جاری خواب…

در صفت خانقاه و مدرسه ای در علم و خانهٔ دستور چشم بد باد از آستان تو دور رفته بر خط استوار عرشت همدم خطهٔ…

در سپاس حقوقی چند واجب چند باشی به این و آن نگران؟ پند گیر از گذشتن دگران واعظت مرگ هم نشینان بس اوستادت فراق اینان…

در جلوات حال شخص بعد از ولادت باشدش کار از اول پایه طلب شیر و جستن دایه گه به دوشش کشند و گاه به مهد…

در تحریص بر محافظت فرزندان از شر ناپاکان ای پدر، خود پز این سرشتهٔ تو تو بهی باغبان کشتهٔ تو حارس بوستان در خانه سر…

حکایت یازدهم آن شیندی که شاه کیخسرو چون ز معنی بیافت ملکی نو کار این تخت چون ز دست بداد؟ نیستی جست و هر چه…

سخنی چند بر سبیل موعظه صرف طاعت کن این جوانی را بنگر آنروز ناتوانی را عاقلی، گرد نانهاده مگرد کز جهان جز نصیب نتوان خورد…

در منع تقلید پی تقلید رفتن از کوریست در هر کس زدن ز بیزوریست من درین کوچه خانه‌ای دارم هم ازین دام و دانه‌ای دارم…

در فایدهٔ جوع قوت دل ز عقل و جان باشد قوت تن ز آب و نان باشد خانه خالی بود، حضور دهد تن خالی فروغ…

در صفت خاموشی از خموشی رسیده‌اند وز سیر زکریا و مردم اندر دیر از پس ناامیدی انا این به عیسی و آن به یوحنا نه…

در سبب مرگ طبیعی پیش ازین کردمت ز حال آگاه که: سه روحند جسم را همراه کار هر یک پدید و مدت کار وین سخن…

در توکل یاری از غیر حق نه از دینست حق «ایاک نستعین» اینست گر تو این نکته را نمی‌دانی هر دم «الحمد» را چه میخوانی؟…

در تحقیق دل و نفس به مذهب اهل سلوک عقل را دل گزیده فرزندیست روح را هم یگانه دلبندیست نفس نطقی و روح انسانی دل…

حکایت نهم شیخکی بر فسانه بود وگزاف چشم بر هم نهاده میزد لاف در حدیثی دلیل خواستمش حرمت و آب رخ بکاستمش از مریدان او…

مثال هم چو شمع از غمت بسوزاند گه کشد، گاه برفروزاند اعتبارت کند به هر مویی بازگرداندت به هر رویی گه سرت را بکار برگیرد…

در نصیحت زنان بد مکن، ای شاهد شکر پاره دل و دین را بعشوه آواره یا مگرد آشنای و شوی مکن یا ببیگانه رای و…

در فتوت داران به دروغ پیش ازین مردمی چنین بودست رسم اهل فتوت این بودست وین دم از هر دو خود نشانی نیست نامشان بر…

در صفت ارشاد پیر اول استاد، پس گهر سفتن تا نباید به درد سر خفتن مرد را کاوستاد یار شود زود باشد که مرد کار…

در زهد زهدت آن باشد، ای سعادت جوی کز متاع جهان بتابی روی روی در فضل بی‌نیاز کنی پشت بر فضلهٔ مجاز کنی بر فرازی…

در توحید بینش اوست غایت عرفان دانش او سرایت عرفان نرسد کس به کنه معرفتش مگر از باز جستن صفتش احدیت نشان ذاتش دان صمدیت…

در تاثیر پرورش و وخامت عاقبت خود رویی هر که از پرورنده رنج ندید در جهان جز غم و شکنج ندید میوهٔ بیشه چون نپروردست…

حکایت سوم واعظی وصف حوریان میکرد شرح حسن عمل بیان میکرد که: بهر مرد بیست حور دهند جای در باغ و در قصور دهند زنکی…

سر آغاز قل هوالله لامره قد قال من له‌الحمد دائما متوال احد غیر واجب باحد صمد لم یلد و لم یولد آنکه هست اسم اعظمش…

در منع تبختر و طیش نرم باش، ای پسر، به رفتن، نرم تا نگردد دلت به رفتن گرم این صفتهای لاابالی چیست؟ تو چه دانی…

در غزل مطرب، آخر تو نیز شادم کن زان فراموش عهد یادم کن گر چه هرگز نکرد یاد از ما آن پریچهره یاد باد از…

در صبرو تسلیم زمره‌ای از بلا هلاک شوند به بلا از گناه پاک شوند تو هم ار عاشقی بلاگش باش چون بلازوست، با بلا خوش…

در ذکر معاد و تجرد کلی چون تعلق برید جان از جسم نبود حال جان برون زد و قسم: گر نکوکار بوده باشد، رست ورنه…

در تلقین ذکر ذکر بیفکر علم بی‌عملست دل بیعشق چشم پر سبلست حلقهٔ ذکر حلقهٔ دل تست گلهٔ ما ز حلق پر گل تست ذکر…

در بیوفایی جهان و خرسندی بحکم قضا حال و کار جهان خیالاتست نظری کن که: این چه حالاتست؟ هر چه هست اندرین جهان خراب نقش…

حکایت ششم من شنیدم که صاحب دیذی داشت ناپاکزاده تلمیذی سالها دیده در سرای سپنج پر هنر بر سرش مصیبت و رنج تا خرد جمع…

ذبابهٔ این فصل در سری چند مرموز گر بپرسد کسی که: هر دو جهان گفته‌ای کندر آدمیست نهان برشمردی از آن نشانی چند کردی از…