غمت روز تنهاییم یار بس

مرا مایه‌ی خرّمی روز غم
دلِ خسته و جانِ افگار بس

چه کار آیدم قیدهای دگر؟
دلم بسته‌ی زلفِ دلدار بس

سریرِ سلامت چه جای من است؟
مقامم سر کوی خمّار بس

ندارم به کار جهان هیچ کار
مرا تَرکِ کار جهان کار بس

چه حاجت به تیغ از پی کشتنم؟
نگاهی از آن چشم خونخوار بس

«فضولی»! ز لذات عالم مرا
همان نشئه‌ی ذوقِ دیدار بس…

فضولی بغدادی