منصور عسجدی مروزی

گر زانکه مرا فلک دهد مال فره بگشایم ازین کار فرو بسته گره ترکی بخرم که هر که بیند گوید ای خاک تو از خون…

همان کز سگی زاهدی دیدمی همی بینم از خواجه خلم و خدو

باران قطره قطره همی بارم ابروار هر روز خیره خیره ازین چشم سیل بار ز آن قطره قطره، قطره باران شده خجل ز آن خیره…

تا پای نهند بر سر حران با کون فراخ گنده و ژنده

چون شاه بگیرد بکف اندر شمشیر از بیم بیفکند ز کفها شم شیر یارب که بمردی و تهور مثلش در معرکه با تیغ گزارد شم…

ستبره بدند عاشقان بساق و میان بلای گیسوی دوشیزگان به بش دیزه؟

گر بدی آنکس که زی توام بفکندی خویشتن اندر نهادمی بفلاخن

همان که بودی ازین پیش شاد گونه من کنون شدست دواج تو ای بدولی فاش

با سرشگ سخای او کس را ننماید بزرگ رود فرب یاد کرد از لطیف طبعش بحر گشت پر در و عنبر اشهب باگران حلمش آشنا…

تا مشک سیاه من سمن پوشیدست خون جگرم بدیده بر جوشیدست شیری که بکودکی لبم نوشیدست اکنون ز بناگوشم بر زوشیدست

چو مشک بویا لیکنش نافه بوده ز غژب چو شیر صافی، پستانش بوده از پاشنگ

ژاژ داری تو و هستند بسی ژاژ خوران وین عجب نیست که تازند سوی ژاژ خران

کوس تو اندر خوردنی، هر روزگار اندر منه باد برگست و قفا سفت و سیل و عصا؟

همچون رطب اندام و چو روغنش سرین همچون شبه زلفکان و چون دنبه الست

بامید قبولت بکر فکرم چو بهر یوسف مصری زلیخا بانواع نفایس خویشتن را بسان نوعروسی کرده آسا کسی کز خدمتت دوری کند هیچ برو دشمن…

تا روم ز هند لاجرم شاها گیتی همه زیر باج وسا کردی

خواجه بزرگست و مال دارد و نعمت نعمت و مالی که کس نیابد از آن کام بخلش آنجا رسیده است که نگذاشت شوخ بگرمابه بان…

شادی و بقا بادت و زین بیش نگویم کاین قافیه تنگ، مرا نیک بپیخست

گر شوم بودتی بغلامی بنزد خویش با ریش شوم تر ببر ما هر آینه

همی دوم بجهان اندر، از پی روزی دو پای پر شغه و مانده، با دل بریان

ای گشته خجل آبحیات از دهنت سرو از قد و ماه از رخ و سیم از ذقنت صاحب نظری کجاست تا درنگرد صد یوسف مصر…

تا یکی خم بشکند ریزه شود سیصد سبو تا مرد پیری بپیش او مرد سیصد کلوک هر که موک مردمان جوید بشو گو خط دو…

در تو دل خسته نظری تیز نکرد کز دیده هزار گونه خونریز نکرد پرهیز کن از دود دلی، کز غم تو خون گشت وز دوستیت…

سبحان اله درین جوانی و هوس روز و شبم اندیشه همین بودی بس کاندر پیری ز من بباید کس را خود پیر شدم مرا ببایست…

ما در غم خویش غمگسار خویشیم محنت زدگان روزگار خویشیم سرگشته و شوریده کار خویشیم صیاد نه ایم و هم شکار خویشیم

یاسمن آمد بمجلس، با بنفشه دست سود حمله کردند و شکسته شد، سپاه با درنگ با سماع چنگ باش، از چاشتگه تا آن زمان کز…

بخد و آن لب و دندانش بنگر که همواره مرا دارند در تاب یکی همچون پری در اوج خورشید یکی چون شایورد از گرد مهتاب

جان مرا غمت هدف حادثات کرد تا عشق سوی من نظر التفات کرد حال مرا و زلف پریشان خویش را در راه عاشقی رقم مشکلات…

در جسم پیاله جان روانست روان در روح بجسم آن روانست روان در آب فسرده آتش سیال است در درج بلور لعل کانست روان

شاه ابوالقاسم بن ناصر دین آن نبردی ملک نبرده سوار

گفتم میان گشائی، گفتا که هیچ نایم زد دست بر کمربند، بگسست او پرنداخ

از شرب مدام و لاف مشرب توبه وز عشق بتان سیم غبغب توبه دل در هوس شراب و بر لب توبه زین توبهٔ نادرست یارب…

بدان رسید که بر ما بزنده بودن ما خدای وار همی منتی نهد هر خس

جغد که با باز و با کلنگان پرد بشکندش پر و مرز گردد لت لت

دانی که چون رسد بجهان نور آفتاب انعام عام او بجهان همچنان رسد کان خاک بر سرآرد و بحر آب در دهن صیت سخای او…

قوی قلعه او که خاکش به پاکی چو قلعی ولیکن از او عاجز آذر پر از زرکانی و تیغ یمانی پر از شیر جنگی و…

من پیرم و فالج شده ام اینک بنگر تا نولم گژ بینی و کفته شده دندان

یکی اژدهای دمنده چو بادی یکی در نخیزی خزنده چو ماری اگر ماری و گژدمی بود طبعش بصراش چون مار کردند ماری

برخیز و برافروز هلا قبله زردشت بنشین و برافکن شکم قاقم بر پشت بس کس گرویدند بزردشت، کنون باز ناکام کند روی سوی قبله زردشت…

جلب کشی و همه خان و مانت پر جلب است بدی جلب کش و کرده بکودکی جلبی

درم در کف تو بنزع اندرست شهادت از آن دارد اندر دهن

صبح است و صبا مشک‌فشان می‌گذرد دریاب که از کوی فلان می‌گذرد برخیز چه خسبی که جهان می‌گذرد بویی بستان که کاروان می‌گذرد

گفتم همی چه گوئی ای هیز گلخنی گفتا که چه شنیدی ای پیر مسجدی گفتم یکی که مسجدیم چون نه غرمنم گفتا تو نیز هم…

اخگر هم آتشست ولیکن نه چون چراغ سوزن هم آهنست ولیکن نه چون تبر کلکش چو مرغکیست دو دیده پر آب مشک وز بهر خیر…

بردار درشتی ز دل خصم بنرمی کز پیه بنضج آید، ای دوست مغنده

جوان شد حکیم ما، جوانمرد و دل فراخ یکی پیرزن خرید، بیکمشت سیم ماخ

در دور تو عقل کل کنشتی گردد حسن ابدی شهره بزشتی گردد خاکستر کشتگانت در دوزخ عشق پیرایه حوران بهشتی گردد

کردم تهی دو دیده بر او من چنانک رسم تا شد ز اشکم آن ز می خشک چون لژن من کرده پیش جوزا، وز پس…

من زارتر گریم همانا که او خاموش گرید زار و من با پجن

اگر چه دیده افعی بخاصیت بجهد بدانگهی که زمرد بدو بری بفراز من این ندیدم، دیدم که خواجه دست بداشت برابر دل من بترکید چشم…