زن جوان، غزلی با ردیف آمد بود

زنی که مثل غزلهای عاشقانه ی من
به حسن مطلع و حسن طلب زبانزد بود

مرا زقید زمان و مکان رها می کرد
اگرچه خود به زمان و مکان مقید بود

به جلوه وجذبه درضیافت غزلم
میان آمده و رفتگان سرآمد بود

زنی که آمدنش مثل ” آ ” ی آمدنش
رهایی نفس از حبس های ممتد بود

به جمله دل من مسندالیه ” آن زن ”
..و “است” رابطه و”با شکوه”مسند بود

زن جوان نه همین فرصت جوانی من
که از جوانی من رخصت مجدد بود

میان جامه ی عریانی از تکلف خود
خلوص منتزع و خلسه ی مجرد بود

دو چشم داشت – دو سبز آبی بلاتکلیف
که بر دوراهی دریا، چمن مردد بود

به خنده گفت :ولی هیچ، خوب مطلق نیست
زنی که آمدنش خوب و رفتنش بد بود…

حسین منزوی