غصه دیشب رگ بیانم سوخت
قصر اُمید و کهکشانم سوخت
باغ هستی گل جنانم سوخت
هر نفس مغز و استخوانم سوخت
چرخ بادفره بیوفایی کرد
غم عالم به من خدایی کرد
دوستان حرف و گفته ای دارم
دیده و هم شنفته ای دارم
دلی عالم گرفته ای دارم
بجگر سوزی خفته ای دارم
کاشکی کور میشدم امروز
از همه دور میشدم امروز
رخت بر بست نکته دان سخن
لاجوردی بدخش و دُر یمن
زیوری مُلک سرزمین کهن
شیر کنگورچی یاور شاهان
پادشاه سخن سرای جهان
راد مرد حکیم و با ادراک
در غم مُلک داشت سینه ای چاک
مگر افسوس پر بزد چالاک
روحی او رفت جانب افلاک
مرزع سبز گشت خاکستر
دوستان هر کجا به دیده تر
به که گویم کجای ناله کنم
شیونم را کجا حواله کنم
درد خود افکنم زباله کنم
کاشکی مرگ را قباله کنم
وای امروز قامتم بشکست
آسمان سعادتم بشکست
روح جانم گره به جانش بود
حرف من داروی روانش بود
تیر من خدمتی کمانش بود
محمود هر جا گل بیانش بود
مرغ دل پر زند به آتش و خون
منی درمانده و هزار افسون
پدر و جان و یار و دلدارم
مانده تنها به دیده ای چارم
سخت از زندگانی بیزارم
اشکی ماتم ز دیده میبارم
زندگی آخرش چنین باشد
خانه ای خاک همنشین باشد
دل پر از درد و قصه بسیار است
گفته ها و نگفته بسیار است
یاد این دُر سفته بسیار است
کاروان برفته بسیار است
سخن خویشتن خلاصه کنم
ختم آغاز این حماسه کنم
رحمتی حق گلشنش بادا
باغ فردوس مامنش بادا
حوریان زیب گلبنش بادا
در جهان نیک خواندنش بادا
به دعایم بیا و آمین کن
دفتر سرخ عشق آذین کن
پرسه زن سوی رسم نیک رهی
نام نیکو نمیرد هیچ گهی
گنج خوبی نمیشود تهی
این بود تخت و تاج پادشهی
محمود از ذوجلال ممنون است
به دل اهل عشق مقرون است
جمعه 02 اسد 1394 هجری خورشیدی
شاهراه کابل بدخشان
سرودم
در تاریخ 02 اسد ( مرداد ) ماه 1394 هجری خورشیدی که برابر میشود به 24 جولای 2015 میلادی که مصادف است به 08 شوال 1436 هجری قمری حضرت استاد شیر احمد یاور کنگورچی پدر بزرگوارم، استاد و محبوب قلبم و رهبر اندیشه و استقامت به نسبت بیماری صعب علاج به عمر 78 سالگی به ساعت 8:30 دقیقه صبح جمعه المبارک در منزلش واقع کارته سوم شهر کابل
جان را به جان آفرین سپرد
روحش شاد و نامش ستوده باد.
قَالُواْ إِنَّا لِلّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعونَ
