عمریست، که در تابه و در تاب تو ام

صحرائی و بی درگه تو هر جائی،
بی شبهه، که صد فائزه در خواب تو ام.

من پوره به روزگار تو آمده ام،
حیفا، که چرا نیمه مهتاب تو ام؟

همچو‌ دو‌ «زریق» به پنجه ای «شش‌بیشی»
در تخته نرد بازی پرتاب تو ام،

باز آی که زندگی مرا پیر نکرد
یک صورت ناشکسته درقاب تو ام.
«شاعره رحیم جان»

«زریق : تاس تخته نرد»

«شش بیشی : دوبار پیاپی شش آوردن»

Умрест, ки дар тобаву дар тоби туам,
Дар баҳри касу қатраи мурдоби туам.
Саҳроиву бе даргаҳи ту ҳарҷоӣ,
Бе шубҳа,ки садфоиза дар хоби туам.
Ман пурра ба рӯзгори ту омадаам,
Ҳайфо, ки вале нимаимаҳтоби туам?
Ҳамчу ду “зарик” ба панҷае “шашбеш”-е.
Дар тахтаи нардбозӣ партоби туам.
Боз ой, ки зиндагӣ маро пир накард,
Як сурати ношикаста дар қоби туам.
Sh.R. 2.08.2020