‏‎ثبات زندگى

‏‎ثبات زندگى
‏‎افسوس كه موسم خزان شد
‏‎آثار فسردگى عيان شد
‏‎گلزار به رنگ زعفران شد
‏‎پامال جفاى مهرگان شد
‏‎گل رخت سفر به دوش انداخت
‏‎بلبل ز غمش خروش انداخت
‏‎از سيلى صرصر خزانى
‏‎شد رنگ گلاب زعفرانى
‏‎بلبل به لباس نوحه خوانى
‏‎ گويد به زبان بى زبانى
فرياد و فغان دل بر آمد
فرياد كه فصل گل سر آمد
‏‎گل آن همه رنگ و بو ندارد
‏‎ شبنم سر شستوشو ندارد
‏‎بلبل دگر هاى و هو ندارد
‏‎قمرى سر گفتوگو ندارد
‏‎آنجا كه چراغ لاله مى سوخت
‏‎ بنگر كه خزان چه آتش افروخت
‏‎آنجا قد نارون خميده
‏‎گل ها همه پيرهن دريده
‏‎رنگ از رخ ياسمن پريده
‏‎شمشاد قبا ز تن كشيده
‏‎شد رايت باغ سرنگون هم
‏‎غلتيد چمن به خاك و خون هم
‏‎امروز گلى به گلستان نيست
‏‎درها همه باز و باغبان نيست
‏‎در باغ ز بلبلان نشان نيست
‏‎جز مشت پرى به آشيان نيست
‏‎لب خند به زير لب ندارد
گل جز پر كاه لقب ندارد
‏‎پيدا ز نواى آبشار است
‏‎كاندر غم باغ سوگوار است
‏‎برگى كه كنون به شاخسار است
‏‎چون نبض مريض بيقرار است
‏‎سر كرده هوا به خاكريزى
‏‎بس كرده دگر ز مشك بيزى
‏‎از برگ پريده رنگ اشجار
‏‎پوشيده چمن لباس زركار
‏‎نعار خزان به نشتر خار
‏‎خون از رگ گل كشد به گلزار
‏‎شد صحن چمن ز سبزه عارى
‏‎افسرد چو خاك آب جارى
‏‎پژمرده و غم فزاست گلشن
‏‎چون سفره ى بى غذاست گلشن
‏‎سرگرم ره فناست گلشن
‏‎بى رونق و بدنماست گلشن
حرفيست ثبات زندگانى
اين جاى ضيا تو را نشانى
استاد ضيا قاريزاده