نامه ها – عارف قزوینی

زرتشت بنام آنکه در شأنش کتاب است چراغ راه دینش آفتاب است مهین دستور دربار خدائی شرف بخش نژاد آریائی دو تا گردیده چرخ پیر…

به نویسنده شهریاران گمنام به توام شیفته از هر جهت، افکار تو کرد دیده، نادیده، مرا تشنه دیدار تو کرد آنچه از خامه پندار، پدید…

ز حال طره آشفته‌اش مگو سخنی کزین مقوله به آشفته حال، نتوان گفت

ببند ای دل غافل به خود ره گله را زیان بس است ز مردم ببر معامله را فراخنای جهان بر وجود من تنگ است تو…

عارف و کلنل نصرالله خان بعهد چشم تو یکدل امیدوار نشد برو که عهد تو برگردد اینکه کار شد بروزگار تو یکروز خوش بکس نگرفت…

جواب عارف به دوستش آقای مر هزار بهتر ز کوی یار، دل اندر نظر نداشت یا چون من فلک زده جای دگر نداشت چندین هزار…

عارف راجع به شیراز و نامه شریفه دختران ایران چاپ شیراز و زنددخت بانو سردبیر آن نامه سروده خوشا شیراز و عهد باستانش درخشان دوره…

در آسمان به هدف تیر یک دعا نرسد شهید عشق تو کارش بدست و پا نرسد بداد آنکه تو راندی ز خود خدا نرسد رسید…

فدائی مشروطیت ایران ای محترم مدافع حریت عباد ای قائد شجاع، هواخواه عدل و داد کردی پی سعادت ما، جان خود فدا پاینده باد نام…

خانه کعبه را زیارت کرد حاجی بی عقیده تاجر دزد که از این هردو اجر خواهد و مزد در همه عمر راه کج رفته از…

مفردات در شفق، من، به ذات حق قسم است آنچه دیدم، صفات حق دیدم

نامه عارف به دوستش محمدرضا هزار هزار مرتبه جانی که جانم از دستش بلب رسیده فدای «هزار» نتوان کرد هزار درد نهان دارمی که یک…

نویسنده را بایدی چار چیز دل و دست و افکار و وجدان تمیز وگر اینکه ناپاک شد این چهار ز ناپاکی صاحبش شک مدار چه…

کی دیگر از نامه‌های عارف به علی بیرنگ دل ز می دست برنمی‌دارد دست تا هست برنمی‌دارد صبح شد باز از گریبانم زندگی دست برنمی‌دارد…

هیچ کاری نشد اسباب سرافرازی من آبرومندتر است از همه، سگ‌بازی من

یار و دیار یار اگر بیگانه با اغیار می‌شد بد نمی‌شد وز صمیم قلب با ما یار می‌شد بد نمی‌شد (جایگزین مسند درباریان سفله‌پرور) جنس…

آواره آواره به کوه و دشت و صحرا شده ام مجنونم و، دیوانه لیلا شده ام آن کأو، پی آبرو بود، عاشق نیست من عاشق…

رونوشت از خط زیبای عارف ز ری سوی همدان رخت بست و بار گشاد یگانه راد تقی زاده بزرگ نهاد زبان شدم ز زبان تمام…

افکار نغز به روشنایی افکار نغز، پی نبرد: قلم که راه نپیمود، جز به تاریکی درین خیال ز دست خیال باریکم: به صورت قلم افتاده‌ام…

سرخ آنکس که رخ از باده گلگون نکند فصل گل روی همان به که بهامون نکند پای در دره کیخسرو و دارا ننهد سیر این…

با این محیط فاسد و این مردم دنی احمق کسی که تن دهد اندر «فروتنی »

ز بیداد توام، این مانده در یاد که گویم دم به دم، ای داد و بیداد

باز نموده است ز خلوت دری دل،به رخ عادل خلعتبری

رونوشت از خط زیبای عارف که در آن تاریخ نوشته پیر خرد پند حکیمانه ای داد اگر عاقل فرزانه ای پای بسر هوش شو و…

تو که شادی و خوش، چه میدانی بمن از دست زندگی چه گذشت؟!