غزلیات اهلی شیرازی

دوستان چون میرم آن خشت درم بالین کنید وزلب جانبخش او حرفی مرا تلقین کنید از شهیدان غم عشقم مرا در زیر خاک بارخ پر…

دلا، ز تخت سلیمان کسی چه یاد دارد که عاقبت ببرد باد آنچه باد آرد مگر نسیم قبولم چو غنچه بنوازد که کار بسته من…

دل را نمک از گریه گرم است شکی نیست بی چاشنی گریه کبابش نمکی نیست ای گل ز غم خویش یکی با تو چگوید درد…

درخت وادی ایمن بنور عشق کسی است اگرنه عشق بود هرچه هست خار و خسی است چو صبح همنفس مهر آفتابی باش مزن به هر…

در کوره غم تا نخورم سوزش و تابی بیرون ندهم همچو گل از گریه گلابی رحمت بمن ای گنج وفا نیست وگرنه ویرانه تر از…

اگر از غم تو صد جان به یکی نفس برآید نفسی نه از دهانت بمراد کس برآید توبکاکل پریشان نرسی ز هیچ راهی که هزار…

از عالم جان آنچه بما فیض رسان است حسن خوش و آواز خوش خوش نفسان است صید دل من زاهد و صوفی نتوانند سیمرغ من…

از جهان فردم همین در بند رخسار توام بنده حسنم درین عالم گرفتار توام از زلیخا کی نیم ای یوسف اکنون جان بکف روز بازارست…

آدم و گندم، من و خال لب جانانه‌ای من نه آن مرغم که در دام آردم هر دانه‌ای درنگیرد صحبت من با دم ارباب عقل…

در سجده خود آن مه صد آفتاب بیند یوسف کی این عزیزی هرگز بخواب بیند ما از صفای آن رخ حق بین شدیم و صوفی…

داند دل تو راز من وزان تو من هم چون آینه صاف است چه حاجت بسخن هم عیب من مجنون مکن ار جامه زدم چاک…

خوش روزگار وصل که ما را دویی نبود تا روزگار بود بدین نیکویی نبود در جان من تو بودی و من در دل توهم من…

خورشید اوج عزت خوبان ماه رویند معراج خاکساران این بس که خاک کویند خامان ز عشق یوسف لافند چون زلیخا من عاشق خموشم مردان ز…

خلق از سگت نه از بد دشمن فغان کنند دشمن چه سگ بود گله از دوستان کنند ز نار عشق رشته جان شد مرا چو…

حسن تو گرچه با همه کس در تجلی است با دیگران به صورت و باما بمعنی است خاک ره از فروغ تو ای آفتاب حسن…

چون شیشه پرم از غم پیمان گسل خویش بگذار که خالی کنم از گریه دل خویش گر سوزش پروانه ز نزدیکی شمع است من سوختم…

چو ماه نوجمال عالم افروزش که می بینم ز روز دیگر افزون است هر روزش که میبینم نهال نورس قدش گذشت از قامت طوبی از…

چو چاره از غم خونخواره نمییابم جز آنکه جان بدهم چاره یی نمی یابم بهار عمر خزان کردم از غمت ایگل هنوز فرصت نظاره یی…

چند سوزیم ز داغ دل بیحاصل خویش آه ازین داغ دل و وای ز دست دل خویش هرکه در دست غمم دید بدین سوختگی گفت…

چشم ز گریه خانه مردم پر آب کرد طوفان اشک من همه عالم خراب کرد گفتی لب مراست بدلها حق نمک حقا که این نمک…

جز از وصال تو با کس سر وصولم نیست به جز قبول تو هیچ از جهان قبولم نیست اگرچه بی تو به هر سر چو…

جام وصلت بکف کج نظران نتوان دید چشم خود در کف دست دگران نتوان دید کامم این بس که نگاهی کنمت در گذری بیش ازین…

تو در آتش ز تب چو نشمع و من دور از درت گردم مرا پروانه خود کن که بر گرد دسرت گردم لب از تاب…

تا یافته ام وصل تو در کینه خویشم مشتاق همان حسرت دیرینه خویشم گر گوش بروزن پی آواز تو خلقند من گوش بآواز تو در…

تا عشق از آن ما شد بخت از جهان بر افتاد تا ملک حسن از او شد مهر از میان بر افتاد حسنش که بود…

تا پری را چون تو خواندم دوری از مردم کند لاجرم تعریف بیش از حد کسان را گم کند وه چه شوق است اینکه میخواهم…

پیرم چو چنگ با قد پرخم شکسته ام از ناله ظاهر است که محکم شکسته ام دیوانه ام ز عشق و هلاک خود اسباب زندگی…

بیا و ساقی جان شو به تشنه آبی ده بعشق ساقی کوثر بما شرابی ده کنونکه جام مرادت پرست سرو سهی بنوش و جرعه خود…

بهل حکایت شیرین بکوهکن مارا چراغ مرده چه پرتو دهد دل مارا رخ تو زنده کند مرده وین عجب نبود چه کم رمعجز عیساست روی…

بنمای آتشین رخ و مست شراب شو ماییم و پاره جگری گو کباب شو برخیز اگر هوای صبوحیست ایگلت حاجت بصبح نیست تو خود آفتاب…

بسنگی دوستان را یاد میدار بگو دشمن چو سگ فریاد میدار گرفتار تو ای گل صد هزارند تو خود را همچو سرو آزاد میدار به…

بر من خسته رقیبان چو گذر می آرند می طپد دل که از آن مه چه خبر می آرند زان شهیدان ترا دست در آغوش…

بچه مهر و چه وفا با تو نشینم دگر تا به امروز چه دیدیم که بینیم دگر تو جفا کار شدی ما ز وفا سیر…

باز از فریب وعده دلم را شکیب داد صد بارش آزمودم و بازم فریب داد زیب جمال او نه که مشاطه داده است خورشید را…

با خوش نفسی می خور اگر ماهوشی نیست آواز خوشی باری اگر حسن خوشی نیست گر روسیه از حسن تو گشتیم هم از ماست در…

ایکه دین و دلم ایثار تو خواهد بودن یار من شو که خدا یار تو خواهد بودن بیتو جایی که قراری بودم ای خورشید هم…

ای لعبتی که مثل تو کس در زمانه نیست خوشتر ز صورت تو درین کارخانه نیست از زخم تیرتست مرا استخوان سفید مت کشته توایم…

ای دل گه وصلش بجوار دگران باش چشم تو فضول است خدا را نگران باش چون عمر گرامی گذرد باد صبوحی برخیز و دمی واقف…

ای بچشم جان من حسن تو شورانگیزتر آفتابت در دل پر آتش ما تیزتر شد بهار عمرم از پیری خزان در عشق تو همچنان بینم…

آنکه لعلش دم عیسی به کرامت دارد عالمی کشت چه پروای قیامت دارد عشق را خاصیت این است که با هرکه بود روزگار از همه…

آن سرو اگر از چشم من در چشم دشمن می‌شود از مردم آلوده‌دل آلوده‌دامن می‌شود آه از شب هجران من وین حسرت و حرمان من…

آمد آن عیسی نفس کز عشوه و نازم کشد زنده ام سازد به مهر و از جفا بازم کشد روز وصل آمد ولی ترسم که…

یاران همه مست و خبر از خویش ندارند پروای خمار من درویش ندارند جان کندن فرهاد چه دانند که چون است آنها که چو من…

وقت آن شد که نظر درمن درمانده کنی تلخی عیش مرا چاره بیک خنده کنی هیچ نقصان نبود قدر ترا ایشه حسن گر نگاهی سوی…

هوا خوش است و مرا بی رخ تو دل خوش نیست هوای خوش چکند هرکه خاطرش خوش نیست گل جمال تو شد تا چراغ بزم…

هرگز بوفا چشم خوشت جانب من نیست میلت بمن سوخته یک چشم زدن نیست در معرکه عشق تو هرکس که شهید است مردست و بر…

هرکس که چشم مست تو نظاره می‌کند مژگان به صد سنان جگرش پاره می‌کند جایی که صدهزار سر افتاده هر طرف در آن میان که…

هر که آگه ز دل سوخته من باشد بخدا رحم کند گر همه دشمن باشد آفتابا، نفسی خانه من روشن کن چند گوشم به در…

نیست عیب از لاله گر لافد به گلبرگ ترش هرکه در صحرا رآید عقل باشد کمترش شمع من کاش از سر بیمار هجران بگذرد کز…

نه کس ز بهر تو یارم نه یار کس من هم نه دوست غیر تو دارم کسی نه دشمن هم طمع بعمر ابد از حیات…