خوب دگه، از فروغ و سایه را خواندید، غزل هایی در اوج. این زمینی را بخوانید:
آیینه یی به گریهٔ من گوش می کنی
می خندی و به خنده فراموش می کنی
گلخوشه هایِ اشکِ مرا قطره قطره باز
چون گوشواره کرده و در گوش می کنی
در خواب می روی و خیالِ غریبه را
شب هایِ عاشقانه در آغوش می کنی
تا در میانِ نزهتِ گل تابِ مو کشم
خونِ دلم میانِ قدح نوش می کنی
آوازِ رویشِ گلِ خورشید مشنوی
چون غنچه لب گشوده و خاموش می کنی
تا زخمِ دل به تارِ نوازش رفو زنی
لب میدهی کناره و مدهوش می کنی
رویایِ ماه را به دلِ برکه هایِ شب
رخ می نمایی یکسره مغشوش می کنی
جمهوریی علایقِ پیشینهٔ مرا
در سوگِ یادهات سیه پوش می کنی
محمد اسحق فایز
۸جوزا ۱۳۹۸
کابل
