عنقای فطرت

عنقای فطرت
من دیده ام بخــــــــویش پریزاد خــویش را
آیینه داده ام به کف ایجـــاد خــــــــویش را
عنقــای فطـــــــرتیم که بر اوج معــــــرفت
بنهــــــــاده ایم بیضهء بنیــاد خـــــویش را
امــروزم از چه دانه بریزی که در الســـت
تابیده ایــم حلقـــــهء صـیاد خـــــــــویش را
خسرو نداشت نام و نشــــانی بکــــوه عشق
شیرین گــرفت دامن فرهــــــــاد خویش را
(دهقان) که بود طالب دلدار، روز و شـب
بر خود رساند، ناله و فریاد خــــــویش را
غلام سرور دهقان کابلی