شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

به تأمل خیالت جگرم گداخت بیدل که تو تا به خود رسیدن به چها رسیده باشی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به چه امید کنم خواهش وصلش بیدل من ‌که آغوش وداع خودم از قامت خم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به خواب راحت‌کهسار پا زدی بیدل که از صدای تو پهلوی سنگ برگردید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به رنگ آب سیر برگ برگ این چمن کردم گل داغ‌ست بیدل آنکه بویی از وفا دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به ساز خموشی شدم شهره بیدل دو بالا زد آهنگم از بینوایی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به عرض احتیاج آزار طبع‌کس مده بیدل نفس چون با غرض جوشید گفتن بار می‌گردد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به کر و فر مفریبید طبع بیدل ما را دماغ فقر حریف صداع جاه نگردد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به نام محض قناعت کنید از من بیدل که من چو مصحف تحقیق هیچ آیه ندارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به هزار پرده بیدل ز دهان بی‌نشانش سخنی شنیده‌ام من‌ که‌ کسی ندیده باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به وضع سرکشی لطف تواضع دیده‌ام بیدل به چشم مصلحت تیغم به عرض امتحان ابرو حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به‌امید وصل تونازنین‌،‌همه رانثار دل است‌و دین من بیدل وعرق جبین‌که چه در طبق‌کنم ازحیا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بود عمری به برم دلبر نگشوده نقاب بیدل این نیز ادایی‌ست که من می‌دانم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بی‌تو باید سوخت بیدل را به هررنگی ‌که هست داغ دل ‌گر نیست آتش می‌توان افروختن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آخر خاک می‌گردد درین حرمانسرا عارض رنگین‌گل تا قامت رعنای سرو حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از آشوب دهر سرن کشیدی به جیب زورق توفانی‌ات بیخبر از لنگر است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از انجام نفس هرکه برد بوی اثر گر همه آفاق شود ناز کر و فر نکند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از آیینه‌ام مخواه نمودن نیستی‌ام با کسی دچار ندارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از بیدردی روز وداعت سوختم سینه می‌کندی چه می‌شد گر زبانت لال بود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از جرگه اوهام به در زن‌ کاینجا عالمی لاف خرد دارد و سودا زده‌است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از خاک می‌رویم به باد غیر ازین‌نیست‌آنچه پیش‌و پس است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از درشتی خو مشکل است رستن تو تابه‌آتشش‌نبری‌سنگ‌آبگون‌نشود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از سیر بهارستان امکانم مپرس بس که رنگم می‌پرد هر سو نگاهی می‌کنم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از عجز طلب صید فراغت داریم سایه را بخت نگون طرهٔ مشکین آمد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از فهم کلامت عالمی دیوانه شد ای جنون انشا دگر فکر چه مضمون می‌کنی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از مشت‌شرار ما به‌عبرت چشمکی‌ست یعنی آغازی‌که ما داریم بی‌انجام سوخت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از وضع قناعت بار دوش کس نی‌ام کشتی ما چون صدف‌گیرد به سرکمتر محیط حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازسعی مکن شکوه‌که یک‌گام دگر پای خوابیدهٔ بی درد سرت می‌گردم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازین رنگ وبو غنچهٔ دل جمع نیست قافلهٔ اتفاق ربط گسل می‌رود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل افسانهٔ دگر متراش با همین رنگ آشناست نگاه حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اقبال گرفتاری درین وادی کراست ای بسا صیدی‌ که رفت و حسرت فتراک برد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگر جنون نکند هرزه‌ تازیت گرد دگر نمی‌شود از پیش و پس بلند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل امشب در هوای دامنش‌گل می‌کند همچو شاخ‌ گل مرا صد پنجه از یک آستین حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اندر جلوه‌گاه حسن طاقت‌سوز اوست جوهر حیرت زبان عذرخواه آیینه را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این رنگی ‌که عریانی ز سازش‌ کم نبود در قیاس ناز آن‌ گل پیرهن می‌پرورم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این‌جا یأس مطلب فتح باب مدعاست از شکست دل‌گشادی بر طلسم راز بند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به ادای مژه ‌کجدار و مریزی پر شیفتهٔ محفل نیرنگ نگردی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به تو درهیچ مکان راه نبردیم آیینه سراب است‌که تمثال تو دور است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به خامی طبع معیارم ازعرق‌گیر آیینه می تراود از انفعال ظرفم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به سر ازپرتو خورشید تو دارد آن سایه‌که پیش و پس دیوار نگردد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به قلزم اثر انتظار عشق چشم تری‌ که بی مژه‌ گردید گوهرست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به هرتب وتاب ممنون التفاتی‌ست نامهربان بیایید یا مهربان بیایید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به‌کنج زانوی فکرتو خفته است‌ آن سرکه داشت جیب فلاطونش انتخاب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تجددی‌ست لباس خیال من گر صد هزار سال برآیدکهن نی‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تو هم بناز دو روزی‌ که عمرهاست اوهام داد آینهٔ ناز داده‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چه انتظار وکدام آرزوی وصل چشم به خواب رفتهٔ بختم پرنده نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بید‌ل چو تار ساز جهانگیر شهرتند در پرده هم‌گر اهل سخن‌گفتگوکنند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چوگردباد ز آرام ما مپرس عمریست درکمند پرافشانی خودیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل خونین جگرم بلبل بی‌بال و پرم نیست درین غمکده‌ها نالهٔ من بی‌اثری حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بحرتسخیری آغوش حبابم بیدل مزد آن است که برخود نفسی تنگ شدم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دو دم به الفت هستی نساختیم جولان او ز دامن ما چین‌ کشید و رفت حضرت ابوالمعانی بیدل رح