فی الوصیة و الاسف علی مافات و ذکر الفناء و البقاء و ذکر مرتبته و وصف حالته رضی الله عنه اوحدالدین کرمانی

از عمر عزیز خود دریغا که بسی ضایع کردی به هرزه در هر هوسی یک یک نفس از تو می شود بی حاصل آنگه شوی…

بی قدر دلا چو خاک کو خواهی شد در آتش حرص و آرزو خواهی شد اینجا چو تمام داده ای عمر به باد آنجا به…

خواهی که رسی به کام برگیر دو گام یک گام زکونین و دگر گام زکام اندر ره حق خواجه کم آید زغلام یک بندهٔ پخته…

قیصر که زمین به پای حشمت فرسود قصرش به بلندی زفلک برتر بود ای کیخسرو که جاش داری بنگر کو قصر کجا قیصر گویی که…

اسباب فلک چو مهره بشمرد به خاک کس را ننواخت تاش نسپرد به خاک هر شاخ که برگ او بلند است امروز از آب برآورد…

پروانگکی به پیش شمعی بپرید در گوشهٔ شمع گوشهٔ یک تنه دید جان داد به شکرانه در آن حجره خزید بی جان دادن کسی به…

خود را تو اگر عشوه دمادم ندهی دردیش به صد هزار مرهم ندهی والله اگر لذت عزلت بچشی از فقر دمی به ملک عالم ندهی…

گر بر سر بحر علم بینا گردی ور زانک نظیر ابن سینا گردی تا گرد مراد خویشتن می گردی می دان به یقین که دیر…

امروز زخیل دل چو بیرون باشی فردا لاشک عاجز و مغبون باشی چون در کله عمر نداری پشمی دست اجلت پنبه نهد چون باشی اوحدالدین…

پیوسته چو باشی تو به بازی مشغول هرگز بر حق نباشدت هیچ قبول انگار که امروز قیامت برخاست گویند چه کرده ای، چه گویی تو…

خیزیم و ره قافلهٔ غم بزنیم پا بر سر ملک هر دو عالم بزنیم خار منی و تویی زره برگیریم تا بی من و تو…

گر می خواهی که روز و شب گردی شاه باید که زننگ خلق گردی آزاد زینها نشود هیچ خرابی آباد مشتی دونند که خاکشان بر…

«اوحد» در دل می زنی آخر دل کو عمری است که راه می روی منزل کو تا چند زلاف خلوت و خلوتیان هفتاد و دو…

آنها که زاسرار الهی مستند در گلشن او دستهٔ گلها بستند مانند جنید و بایزید و حلّاج در گوشهٔ خاطرم هزاران هستند اوحدالدین کرمانی

تا از دم خواجگی و میری نرهی گر میر سپاهی ز اسیری نرهی چون طوطی آن خواجه که آن رمز شنید زاین بند قفص تا…

در پای غمش چو سر بیندازی هان یا با غم او هیچ نیاغازی هان آنجا که سری جز به سری نفروشند ای مشتریان صلای سربازی…

ماهی امید عمرم از شست برفت بی فایده عمرم چو شب مست برفت عمری که ازو دمی جهانی ارزید افسوس که رایگانم از دست برفت…

«اوحد» تو به هر خیال مغرور مشو پروانه صفت کشتهٔ هر نور مشو چون خودبینی تو از خدا افتی دور نزدیک خدا باش و زخود…

انعام تو عام است و دلم بی بهر است تریاک کزو هلاک خیزد زهر است تو لقمهٔ باز در دم صعوه نهی وآنگه گویی فرو…

تا حد طلبی به وصل بی حد نرسی توحید نورزیده به «اوحد» نرسی شاید که تمنّای رسیدن داری لکن به تمنّای مجرّد نرسی اوحدالدین کرمانی

در عمر درنگ نیست ممکن، بشتاب آن قدر که ممکن است از وی دریاب ترسم که چو خواجه سر برآرد از خواب عمری یابد گذشته…

گیرم که دل از بدی نمی پالایی باری دل را به بد چه می آلایی عمر تو نفس نفس همی کاهد و تو در هر…

«اوحد» تو به هر حادثه از جای مرو وندر پی طبع بد خود رای مرو تو از سر عُجب خویش معشوق خودی درد سر خویشتن…

آنها که جهان به کام دل داشته اند رفتند و جهان به جای بگذاشته اند در زیرزمین به درد دل می دروند تخمی که به…

تا کی سخن حال مشوّش گویم تا چند حدیث یار سرکش گویم زآن پیش که شب حدیث شب خوش گوید آن به که به اتفاق…

در دست زمانه سخت مظلومم من ورنه چه سزای خطّهٔ رومم من با صد هنرم هزار غم باید خورد یا رب که چه محروم و…

مهمان جهان یکشبه بنمای که بود کش روز سیه نکرد این چرخ کبود آبیش که خورد تا هم از دیده نریخت نانی به که داد…

«اوحد» تو حدیث عشق گفتی بسیار گویی و نمی کنی، ازو شرم بدار خاموش نئی اگر تو هستی صادق این صدق عمل بود نباشد گفتار…

ای دل تو اگر به گوشه ای بنشینی هر لحظه هزار راحت دل بینی مشغول تو گردند هم عالمیان از شغل جهان دامن اگر در…

تا ظن نبری که کاردان خواهی بود چون مرغ پرنده کامران خواهی بود روزی که اجل دامن عمرت گیرد در بطن زمین چو دیگران خواهی…

در دیده زسودای تو دودی دارم حاصل زغمت گفت و شنودی دارم سرمایهٔ عمر جمله از دست برفت بی آنک امید هیچ سودی دارم اوحدالدین…

نقش تو دَرون دیده بنگاشته به وین دیده به دیدار تو واداشته به گر عین خیال تو نیاید در چشم گر چشمهٔ زمزم است انباشته…

«اوحد» تو به جای غصّه ای صد می کش چون نیک نمی شود تو هر بد می کش بر خاک درش چو سر بدادی بر…

با دست تهی پرهوسان را چه دهند پیداست که بی دسترسان را چه دهند گویند مرا که با تو دلدار چه کرد من هیچ کسم…

تو چیز طلب کت بستاند زهمه یا همتت آستین فشاند زهمه کار آنجا سازد آنک اسباب جهان چیزی است که مُرد ریگ ماند زهمه اوحدالدین…

در مصطبهٔ عشق زبدنامی چند عاجز شدم از ریش و سر خامی چند گر قوّت پای من مرا گیرد دست تا باز روم پیش اجل…

محراب چمن را زگل آمد قندیل وز باد به یک هفته فرو مرد ذلیل یعنی که درین مرحله ای بی حاصل یک هفته بود گشت…

آدم که همی زد دم بی درمانی ترسم که تو آن دم بزنی درمانی زنهار که درماندهٔ هر در نشوی گر درمانی به که زره…

با یار اگر آرمیده باشی همه عمر لذات جهان چشیده باشی همه عمر چون حاصل کار مرگ خواهد بودن خوابی باشد که دیده باشی همه…

جان گر به تن آباد بود هیچ بود دل گر به جهان شاد بود هیچ بود باد است یقین کاساس عمر تو بدوست بنیاد که…

دل بر طرب و عیش نهادن بهتر از جان گره غمان گشادن بهتر از دست چو هر چه هست خواهد رفتن آخر نه به دست…

هر چند که عقل داری و دیده و هوش ایمن مشو و به دیگران پرده بپوش آنجا که قضا بر تو کمین بگشاید نه دیده…

از دست اجل هیچ قدح نوش مکن وین عشوهٔ روزگار در گوش مکن ارواح گذشتگان تو را می گویند کای صدر اجل اجل فراموش مکن…

بر اهل هنر کار پریشان بهتر اومید کمال نیست نقصان بهتر یک لقمهٔ نان خشک نزد عقلا بی درد سر از ملک سلیمان بهتر اوحدالدین…

چندانک منم هزار چندان غم تست بر جان من شیفته زین سان غم تست هر کس به جهان زندگی از جان دارد اِلّا من بی…

شد عمر خراب زار رو برنامد صد روز فرورفت و غرض برنامد دردا که به غربیل وفا عالم را سر برکردیم و عمر بر سر…

هر لحظه دلم در طلب دلداری هر دم بودم با دگری بازاری شد عمر زدست و برنیامد کاری آری چه کنم چنین نهادند کاری اوحدالدین…

از بند خود ار دلم رهایی یابد شک نیست در آن که روشنایی یابد یا رب تو مرا زخلق بیگانه بکن تا با تو دل…

برخود در کام و آرزو در بستم وز محنت هر ناکس و کس من رستم گر زاهد مسجدم و گر عاصی دیر من مرد خودم…

چون از پی دلبر دل شوریده برفت وز غایت آرزوش دزدیده برفت دانست که گرد دوست ماند برهد خون گشت چو قطره قطره از دیده…