غزلیات بلند اقبال

هیچ دانی چه به من کرده غمت در برم دل شده خون از ستمت هم پریشان دلم ازطره تو هم قدم خم شده از ابروی…

هجر یار از بس دل زار مرا پردرد کرد اشک چشمم را چنین سرخ ورخم را زردکرد مرد را پروای مردن نیست اندر راه عشق…

نگار من چو پی رقص از میان جهدا چنان جهد که زعشقش دلم ز جان جهدا جهد ز ابرو ومژگانش غمزه ها به دلم چو…

من شاهبازم کاین چنین اندر قفس افتاده ام خود دادرس بودم کنون بی دادرس افتاده ام پنهان نمایم تا به کی بر لب نبردم جام…

ماهی صفت فرو شده ماهی به زیر آب ماهی نگشته طالع گاهی به زیر آب اخترشناس گفت به چرخ است ماه کاش می بود و…

گهی که طره طرار او به تاب رود ز دست من دل واز دل قرار و تاب رود بگفت کز ره مهر آیمت شبی درخواب…

گفتم چه علاج است مرا گفت وصال است گفتم به وصال تو رسم گفت خیال است در هجر رخ دوست مرا عمرفزون شد روزیش چوماهی…

گر ببیند رخ تو را بلبل خار گردد به پیش چشمش گل چشم تو برده خواب از نرگس زلف توبرده تاب از سنبل همه گویند…

قدمن کاین سان خمیده است از خم ابروی توست و این پریشان حالی من از غم گیسوی توست این سیه بختی که دارم باشد از…

عقل است همچوشمع بر آفتاب عشق ساقی بیا بده قدحی از شراب عشق با اینکه عقل پادشه هفت کشور است دیدم پیاده بود دوان دررکاب…

شدآن پری به جلوه و ناگاه روببست دیوانه ام نمودوبه زنجیر موببست بس گفتگوز نقطه موهوم داشتیم بر ما به یک کلام ره گفتگو ببست…

ساقی دگر شراب به جام از سبو مریز مستم ز چشم تو میم اندر گلومریز ناسورکرد زخم دل من ز بوی تو با شانه مشک…

زده است زلف توچنبر به رخ چومار به گنج به گنج راه نبرده است هیچ کس بی رنج به رنج و دردمرا صرف گشت عمر…

ز آتشین رخ آتشم تا کی به خرمن می زنی خرمنم را سوختی تا چند دامن می زنی پادشاه کشور حسنی برای نظم وملک زلف…

دین ودل برده ازکفم صنمی که به بزمش رهم نداده دمی گفتمش هیچ نیست در تو وفا گشت خندان وگفت هست کمی گفتم از دوریت…

دلم از موی توآشفته چنان است که بود عشق روی توهمان آفت جان است که بود گر سراغ از دل گم گشته من میجوئی همچنان…

دل ز آهن تو سیم تن داری یا به من کینه کهن داری کینه هائی که داری اندر دل همه را از برای من داری…

درکجائی شب وروز ای دل اگر یار منی نیستی در بر من بی خبر ازکار منی شادمان بودم و آسوده به خودمی گفتم گر نه…

دانی ای مه که زهجرت چه به من می گذرد گذرد آنچه ز دی مه به چمن می گذرد آنچه بر زیبق و زر می…

خراب کرد فراق رخ تو بنیادم روا بود که کنی از وصالت آبادم به هر لباس کنی جلوه هستمت عاشق که دل به عشق تو…

چه سان از رخ دهم نسبت به ماهت توهستی گل چرا خوانم گیاهت به عالم چون تو نبود خوبرویی خدا از چشم بد دارد نگاهت…

چرا تواینهمه ای ماه بی وفا شده ای به دوستان همه بی مهر یا به ما شده ای جفاکشی شده ما را شعار ودلشادیم از…

توچه خوردی که لبت این همه شیرین شده است گوئی اشعار مرا خوانده ای از این شده است همسری کرده مگر با لب تو چشم…

تا صبا را تاری از زلفت به دست افتاده است دررواج کار عطاران شکست افتاده است خال در دنبال چشمت گر نباشم در غلط شحنه…

بینم ای ترک عجب خونخواری خود بگو بار منی یا یاری دلم ازدست توخون شد به برم بسکه بد عهد وجفا کرداری مشک نارند زتاتار…

به فصل گل می گلگون به جام باید کرد علاج غم به می لعل فام باید کرد مدام چون یکی از نام های باده بود…

بر آتش دلم آن مه ز مهر آب زده ویا به عارض گلرنگ خودگلاب زده چه تیغ ها که ز مژگان کشیده بر مریخ چه…

آیه والشمس وصف روی توست سوره واللیل شرح موی توست وصف طوبی را که زاهد می کند شمه ای از قامت دلجوی توست جنت از…

ای دو زلفت پر خم وچین چون کمند درکمندت صد هزاران دل به بند دل شد آرام از لب وچشمت بلی رام گردد طفل از…

آن پری دیوانه ام اول ز روی خویش کرد آخرم آورد و زنجیرم به موی خویش کرد حاجتم بر مشک وعنبر نیست دیگر ز آنکه…

اگر از زلف تودر دست من افتد تاری پا به هر جا نهم از مشک شودتاتاری ماه بودی چورخت داشت اگر گیسوئی سروگشتی چو قدت…

از چهر آتشین تو آتش به جان شدم آتش کند چه سان به نیستان چنان شدم آوخ که اشتم قدی از راستی چو تیر ز…

هیچ می دانی که هجرانت چه با من می کند می کندبا من همان کاتش به خرمن می کند سرو آزاد ار ببیند قامت دلجوی…

نور وظلمت را زروی وموی جانان ساختند کفر وایمان را به هم دست وگریبان ساختند هفت دوزخ هشت جنت را که می گویند خلق گوییا…

نگاه بر رخ خوبان اگر گناه شود مرا بهل که به رویت همی نگاه شود اگر که پر هما نیست زلف تو از چیست به…

منجم گفتامشب مه قران با آفتاب دارد بگفتم یارم ار ساقی شود جام شراب آرد توگوئی آتش عشق بتان آب حیاتستی که در پیری زلیخا…

ماه من را هر که بیند گوید این است آفتاب در فلک هم خود همی گویدچنین است آفتاب گرمنجم گفت بر چرخ برین است آفتاب…

لعلی ازکان بدخش آورده لب می خواندش شور عالم در لبش شیرین رطب می خواندش شد ترشح قطره خونی زچشمم بر رخش از دل من…

گفتم که تو را نیست وفاگفت کمی هست گفتم به منت هست نظر گفت دمی هست گفتم صنما از غم عشق توهلاکم گفتا ز هلاک…

گر چون دهان دوست ز غم بی نشان شدم در پیش تیر غمزه چشمش نشان شدم بودم به قد چو تیر وز غم چون کمان…

قاصد برسان به یار کاغذ وز یار به ما بیار کاغذ گر گفت ز کیست گوکه باشد از خسته دلی فکار کاغذ گوازچه سویم نمی…

عجب ای ترک بی وفا بودی چه شد آن عهدها که بنمودی چه شد آن لطفها که می بودت چه شد آن وعده ها که…

شد وقت آنکز بی خودی وصفی ز دلداری کنم وز طور و طرز دلبری کو دارد اظهاری کنم دورافکنم هم خرقه را از کف نهم…

ساقی امشب می دهی گر می به من ساغر از کف نه به من می ده به من گو به خادم تا رود در پیش…

زدستم بر نمی آید که در زلفت زنم چنگی همان بهتر که در پایت نهم سر را به نیرنگی چومن نی هم همانا درد عشقت…

روی تو را ندیده دلم را ربوده ای در دلبری چه چابک و چالاک بوده ای دین ودلی سراغ ندارم دگر به کس غارت همی…

دین ودل درعشق یار از گفتگوئی داده ایم قوت روح وقوت جان را ز بوئی داده ایم عاقلان دیوانه می خوانندما ز آنکه ما دل…

دلم ازدیدن آن طره طرار می ترسد بلی هرکس ندارد دل چو بیندمار می ترسد مکن زاری دلا اندر بر چشم سیاه او که گر…

دل گشته در برم خون از طبع زودرنجت افتاده درشکنجم از زلف پر شکنجت از خالت اوفتادم در ششدر غم و رنج تا بر سرم…

درخواب بسی آن پری آزارمرا کرد بخت بد من آه که بیدار مرا کرد گفتم که دلم هست بسی طالب دیدار بنمود رخ وصورت دیوار…