رباعیات جویای تبریزی

دل گر ز گداز آینه سان خواهد شد چون آب سراپای روان خواهد شد مانندهٔ شمع تن دهد هر که به عشق البته که رفته…

خوب است که زخم یار کاری نبود جز لذت درد امیدواری نبود شمشیر توام کرد به یک زخم شهید با دولت تیز پایداری نبود جویای…

بی کینه دلم به سینه از فضل خداست آئینه خاطرم نه محتاج جلاست از هر که غباری به دلم جای گرفت چون گرد یتیمی گهر…

ای خواجه که بسیار خوری چون تو کم است بطنت چو دهل ز پای تا سرورم است در سیری از گرسنگی می نالد هر آرغ…

افسوس که شد به دل بهارت به خزان مغلوب جنود کفر گردید ایمان عزم سفری ز کشور دل دارد حسن تو ز خظ برزده دامن…