میهنا، دور از تو بی چشمان گریان نیستم

چون به بالین سر گزارم بر لب من نام توست
تا سحر با یاد تو من جز پریشان نیستم

من به یاد آب و خاک تو به غربت ای وطن
اشک ریزم چون ز دیده، کم ز باران نیستم

لاله‌ی پژمرده‌ام، دور از چمن افتاده‌ام
سهم من باغ است لایق بر بیابان نیستم

سینه‌ی ابرار را آخر دوایش مهر توست
ای وطن جز تو پی دار و و درمان نیستم

ابرار احراریان