این شعرها نشانه‌ی یک آسمان غم‌اند
فریادی از سکوتِ تظلم در عالم‌اند
فریادی از سکوتِ تظلم در عالم‌اند
ای کاش همچو چلچله آزاد بودمی
افسوس، تارهای بسته به پاهام محکم‌اند
می‌آید از فرازِ زمان‌های دوردست
فریادهای درد که گنگ‌اند و مبهم‌اند
یک سینه آه و چشمه‌ای از اشک چشم ما
در ماتمِ سکوتِ رهایی، بسی کم‌اند
بس رد پا به جاست در این دشت پُر ستم
از خون پاک سرخ و سیاهی که درهم‌اند
بس سال‌ها گذشته “حمید” و دلش چنین
غرق نوا و گریه و اشک‌اند و ماتم‌اند…
حمید روزبهانی
