محو تو هست دیده ای حیران آفتاب
بشکسته است ماه رخت شان آفتاب
خواندیم در خرام تو عنوان آفتاب
ای چیده نقش پای تو دکان آفتاب
در سایه ای تو ریخته سامان آفتاب
شد خاک در رهت نگهی انتظار صبح
رفته به باد مهر هوایت غبار صبح
گیسویه عارض تو بود پرده دار صبح
از طلعتت نقاب طلسم بهار صبح
از جلوه ای تو آیینه دوکان آفتاب
خوبان کجا ز ماه رخ خویش دم زنند
خود را به جنب مهر تو از ذره کم زنند
بر خط لوط شرح دو عالم قلم زنند
در مکتب که دفتر حسنت رقم زنند
یک نقطه است مطلع دیوان آفتاب
هر جاست عجز پایه ای از بارگاه اوست
رنگ شکست زینت طرف کلاه اوست
وضع حلیم در همه صورت گواه اوست
خلق کریم آیینه ای دستگاه اوست
پرتو بس است وسعت دامان آفتاب
بگذر ز کلفت من و ما تا نظر کنی
زین بوستان نما مژه وا تا نظر کنی
از خود بشو به رنگ هوا تا نظر کنی
شبنم صفت ز خویش برآ تا نظر کنی
وضع جهان به دیده حیران آفتاب
در محفلی که نغمه اش از شور آگهیست
ساز تحیر است که منظور اگهیست
الفت گزیده آیینه مسرور اگهیست
غفلت به چشم صاف دلان نور اگهیست
نظاره است قسمت مژگان آگهیست
شد خاک جبهه بردار از سجود ما
نبود عیان به عالم تحقیق بود ما
در بزم یار رنگ ندارد نمود ما
آنجا که اوست نقش نه بندد وجود ما
خواندیم خط سایه ز عنوان آفتاب
سعی از دلم چو رنگ هوس ساز می کند
حیرت دری به روی نظر باز می کند
نظاره در هوای تو پرواز می کند
تهمت به جهد شبنم ما ناز می کند
بستیم اشک خویش به مژگان آفتاب
بر خسته گان خویش ترحم مروت است
پاس وفای خاطر مردم مروت است
یعنی خموشیت ز تکلم مروت است
ای لعل یار ضبط تبسم مروت است
تا نشکنی به خنده نمکدان آفتاب
از هستیم مجوی ز پیداییم مپرس
از رنگ اعتبار من و ماییم مپرس
از داغ حسرت شب تنهاییم مپرس
چون ماه نو ز شهرت رسواییم مپرس
چاک کشیده ام از گریبان آفتاب
از آگهی به فکر فرازش چسان رسم
بی دانشم به نغمه سازش چسان رسم
افغان بکنه معنی رازش چسان رسم
بیدل به حسن مطلع نازش چسان رسم
مارا که ذره ساخته حیران آفتاب
محو خرام فتنه آن سرو قامتم
از جلوه اش نگشت عیان جز قیامتم
افغان کباب شد جگر از برق غیرتم
بیدل ز حسن نو خط او داغ حیرتم
کانجاست دست سایه به دامان آفتاب
نویسنده: میر هوتک خان پوپل زایی افغان
به کوشش: فهیم هنرور
عشق آباد، ترکمنستان
برای ویبسایت شعرستان
