دریاچه کبود

دریاچه کبود
ای روی بـــی غبـــارت ، آیینـــــه ء نمودم
ای موی تـــا بدارت ، شیـــــرازه ء وجودم
ای درنگــــاه مستت جوی شــــراب جاری
ای چشـــم موجدارت ، دریاچـــــه ء کبودم
درحرف حرف پاکش حسن توجلوه میکـرد
در گلشـــن محبت، شعــــری که میسرودم
بر شاعران عاشــــق، کــــم مهـــر مینمایید
ای دلبــــران شمــــــارا، بسیــــار آزمودم
در دوره ء جوانی ، در جوش زنـده گانـی
مهر تـــرا گزیــــــدم، چشــم تو را ستودم
کی میرود زیادم، چون طفــل شیـر خـواره
صبحی که روی الفت ، برسینه ء توسودم
رفتم به یاد مجنون،بــــــردامـــــن بیابــــان
شامـــی که باخیــــــالت، آوای نـی شنودم
عشق وسکوت شبها، در نـــــور روشن مــــاه
امواج مست دریــــــا، از خویش مــــی ربودم

حیدری وجودی