بال جبرئیل

بال جبرئیل
من نمیـــــــدانم در این ره کیســـت یارب یار مـا
کاندرین ره، هیچ نبود جان مـــــــا، در کار مـــا
ما بصحــــــــرای وجود خــــــویش منزل میزنیم
نفس، گمــــــــــره گشته از افعال و از کردار ما
آنقدر در نیستی ها تیـــز تگ گشـــــتم کــــه دوش
سوخت بال جبرئیل از گـــــــــرمی یی رفتار مــا
نی پیمبر، نی پیمـــبر زاده یی باشیم ، مگــــــــر
عیسی مریم نباشــــــد واقف اســـــــــــرار مــــا
او بدور کعــــــبه گـــــــــــردد، ما بدور خویشتن
شیخ، حق دارد که باشـــــــــد در پـی انکار مـــا
شـاه و درویش از تملق تیشه هــا گیــرند به کف
گر نمایان شد رگ یاقوت از کهســـــار مــــــــا
فقر اگر گیرد خمار از نشـــهء مضمون، رواست
شیخ میدزدد چپن از گـــرمی یی اشــــــــــعار ما
چـــــون کـدو، این کلهء دهقانیم بی مغز نیســـت
معنی افلاک باشــد در تهء دســــــتار مـــــــــــا
غلام سرور دهقان کابلی