ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻬﺴﺘﯽ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ؟
ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻦ ﻳﻮﻧﺲ ، ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺑﻪ ﺷﺒﻠﻰ ﺍﺯ ﻋﺎﺭﻓﺎﻥ ﻧﺎﻣﻰ ﻭ ﭘﺮ ﺁﻭﺍﺯﻩ ﻗﺮﻥ ﺳﻮﻡ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻫﺠﺮﻯ ﺍﺳﺖ . ﻭﻯ ﺩﺭ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﻭ ﺗﺼﻮﻑ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺟﻨﻴﺪ ﺑﻐﺪﺍﺩﻯ ، ﻭ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﻋﺎﺭﻓﺎﻥ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩ.
ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻯ ﻛﻪ ﺷﺒﻠﻰ ﻣﻰ ﺯﻳﺴﺖ ، ﻣﻮﺍﻓﻘﺎﻥ ﻭ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺩﺍﺷﺖ . ﺑﺮﺧﻰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻴﻞ ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭﺍﻥ ﺍﻭ، ﻧﺎﻧﻮﺍﻳﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﺒﻠﻰ ﺭﺍ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﻧﺎﻣﻰ ﻭ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻫﺎﻳﻰ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺭﻭﺯﻯ ﺷﺒﻠﻰ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﻛﺎﻥ ﺍﻭ ﻣﻰ ﮔﺬﺷﺖ . ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ، ﭼﻨﺎﻥ ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﺎﺭﻩ ﺍﻯ ﺟﺰ ﺗﻘﺎﺿﺎﻯ ﻧﺎﻥ ﻧﺪﻳﺪ. ﺍﺯ ﻣﺮﺩ ﻧﺎﻧﻮﺍ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ، ﮔﺮﺩﻩ ﺍﻯ ﻧﺎﻥ ، ﻭﺍﻡ ﺩﻫﺪ . ﻧﺎﻧﻮﺍ ﺑﺮﺁﺷﻔﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﮔﻔﺖ . ﺷﺒﻠﻰ ﺭﻓﺖ .
ﺩﺭ ﺩﻛﺎﻥ ﻧﺎﻧﻮﺍﻳﻰ ، ﻣﺮﺩﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﺒﻠﻰ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺷﻨﺎﺧﺖ . ﺭﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﻧﻮﺍ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﺍﮔﺮ ﺷﺒﻠﻰ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻰ ، ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﻛﺮﺩ؟ ﻧﺎﻧﻮﺍ ﮔﻔﺖ : ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻛﺮﺍﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ، ﺑﺪﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺎﻧﻮﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ : ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻵﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻧﺪﻯ ﻭ ﻟﻘﻤﻪ ﺍﻯ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﺭﻳﻎ ﻛﺮﺩﻯ ، ﺷﺒﻠﻰ ﺑﻮﺩ . ﻧﺎﻧﻮﺍ، ﺳﺨﺖ ﻣﻨﻔﻌﻞ ﻭ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺣﺴﺮﺕ ﺧﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻰ ﺁﺗﺸﻰ ﺩﺭ ﺟﺎﻧﺶ ﺑﺮﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ . ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺷﺘﺎﺑﺎﻥ ، ﺩﺭ ﭘﻰ ﺷﺒﻠﻰ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻳﺎﻓﺖ . ﺑﻰ ﺩﺭﻧﮓ ، ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ ﺷﺒﻠﻰ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﺩ ﺗﺎ ﻭﻯ ﻃﻌﺎﻣﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ . ﺷﺒﻠﻰ ، ﭘﺎﺳﺨﻰ ﻧﮕﻔﺖ . ﻧﺎﻧﻮﺍ، ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻓﺰﻭﺩ: ﻣﻨﺖ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻭ ﺷﺒﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﻯ ﻣﻦ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻜﺮﺍﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﻭ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﻛﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﻦ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺍﻧﻰ ، ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺭﺍ ﺍﻃﻌﺎﻡ ﻛﻨﻢ . ﺷﺒﻠﻰ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ .
ﺷﺐ ﻓﺮﺍ ﺭﺳﻴﺪ . ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﻰ ﻋﻈﻴﻤﻰ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪ . ﺻﺪﻫﺎ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﺍﻭ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ . ﻣﺮﺩ ﻧﺎﻧﻮﺍ ﺻﺪ ﺩﻳﻨﺎﺭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺿﻴﺎﻓﺖ ﻫﺰﻳﻨﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺷﺒﻠﻰ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ .
ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ، ﺍﻫﻞ ﺩﻟﻰ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺷﺒﻠﻰ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﻳﺎ ﺷﻴﺦ !ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻭﺯﺧﻰ ﻭ ﺑﻬﺸﺘﻰ ﭼﻴﺴﺖ ؟ ﺷﺒﻠﻰ ﮔﻔﺖ : ﺩﻭﺯﺧﻰ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻚ ﮔﺮﺩﻩ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﻧﻤﻰ ﺩﻫﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﺒﻠﻰ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﻭ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ، ﺻﺪ ﺩﻳﻨﺎﺭ ﺧﺮﺝ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ!ﺑﻬﺸﺘﻰ ، ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ .
ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻦ ﻳﻮﻧﺲ ، ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺑﻪ ﺷﺒﻠﻰ ﺍﺯ ﻋﺎﺭﻓﺎﻥ ﻧﺎﻣﻰ ﻭ ﭘﺮ ﺁﻭﺍﺯﻩ ﻗﺮﻥ ﺳﻮﻡ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻫﺠﺮﻯ ﺍﺳﺖ . ﻭﻯ ﺩﺭ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﻭ ﺗﺼﻮﻑ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺟﻨﻴﺪ ﺑﻐﺪﺍﺩﻯ ، ﻭ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﻋﺎﺭﻓﺎﻥ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩ.
ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻯ ﻛﻪ ﺷﺒﻠﻰ ﻣﻰ ﺯﻳﺴﺖ ، ﻣﻮﺍﻓﻘﺎﻥ ﻭ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺩﺍﺷﺖ . ﺑﺮﺧﻰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻴﻞ ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭﺍﻥ ﺍﻭ، ﻧﺎﻧﻮﺍﻳﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﺒﻠﻰ ﺭﺍ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﻧﺎﻣﻰ ﻭ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻫﺎﻳﻰ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺭﻭﺯﻯ ﺷﺒﻠﻰ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﻛﺎﻥ ﺍﻭ ﻣﻰ ﮔﺬﺷﺖ . ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ، ﭼﻨﺎﻥ ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﺎﺭﻩ ﺍﻯ ﺟﺰ ﺗﻘﺎﺿﺎﻯ ﻧﺎﻥ ﻧﺪﻳﺪ. ﺍﺯ ﻣﺮﺩ ﻧﺎﻧﻮﺍ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ، ﮔﺮﺩﻩ ﺍﻯ ﻧﺎﻥ ، ﻭﺍﻡ ﺩﻫﺪ . ﻧﺎﻧﻮﺍ ﺑﺮﺁﺷﻔﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﮔﻔﺖ . ﺷﺒﻠﻰ ﺭﻓﺖ .
ﺩﺭ ﺩﻛﺎﻥ ﻧﺎﻧﻮﺍﻳﻰ ، ﻣﺮﺩﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﺒﻠﻰ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺷﻨﺎﺧﺖ . ﺭﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﻧﻮﺍ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﺍﮔﺮ ﺷﺒﻠﻰ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻰ ، ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﻛﺮﺩ؟ ﻧﺎﻧﻮﺍ ﮔﻔﺖ : ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻛﺮﺍﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ، ﺑﺪﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺎﻧﻮﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ : ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻵﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻧﺪﻯ ﻭ ﻟﻘﻤﻪ ﺍﻯ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﺭﻳﻎ ﻛﺮﺩﻯ ، ﺷﺒﻠﻰ ﺑﻮﺩ . ﻧﺎﻧﻮﺍ، ﺳﺨﺖ ﻣﻨﻔﻌﻞ ﻭ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺣﺴﺮﺕ ﺧﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻰ ﺁﺗﺸﻰ ﺩﺭ ﺟﺎﻧﺶ ﺑﺮﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ . ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺷﺘﺎﺑﺎﻥ ، ﺩﺭ ﭘﻰ ﺷﺒﻠﻰ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻳﺎﻓﺖ . ﺑﻰ ﺩﺭﻧﮓ ، ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ ﺷﺒﻠﻰ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﺩ ﺗﺎ ﻭﻯ ﻃﻌﺎﻣﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ . ﺷﺒﻠﻰ ، ﭘﺎﺳﺨﻰ ﻧﮕﻔﺖ . ﻧﺎﻧﻮﺍ، ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻓﺰﻭﺩ: ﻣﻨﺖ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻭ ﺷﺒﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﻯ ﻣﻦ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻜﺮﺍﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﻭ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﻛﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﻦ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺍﻧﻰ ، ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺭﺍ ﺍﻃﻌﺎﻡ ﻛﻨﻢ . ﺷﺒﻠﻰ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ .
ﺷﺐ ﻓﺮﺍ ﺭﺳﻴﺪ . ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﻰ ﻋﻈﻴﻤﻰ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪ . ﺻﺪﻫﺎ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﺍﻭ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ . ﻣﺮﺩ ﻧﺎﻧﻮﺍ ﺻﺪ ﺩﻳﻨﺎﺭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺿﻴﺎﻓﺖ ﻫﺰﻳﻨﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺷﺒﻠﻰ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ .
ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ، ﺍﻫﻞ ﺩﻟﻰ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺷﺒﻠﻰ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﻳﺎ ﺷﻴﺦ !ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻭﺯﺧﻰ ﻭ ﺑﻬﺸﺘﻰ ﭼﻴﺴﺖ ؟ ﺷﺒﻠﻰ ﮔﻔﺖ : ﺩﻭﺯﺧﻰ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻚ ﮔﺮﺩﻩ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﻧﻤﻰ ﺩﻫﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﺒﻠﻰ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﻭ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ، ﺻﺪ ﺩﻳﻨﺎﺭ ﺧﺮﺝ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ!ﺑﻬﺸﺘﻰ ، ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ .
