ا کنون که سپا ه برگریزا ن

ا کنون که سپا ه برگریزا ن
بر سبزه و گل کشیده شبخون
گل ها ی چمن به نا مرا دی
یکسر شده زرد و زغفرا ن گون
شمشا د بلند گردن ا فرا ز
ا ز هیبت با د گشته وا ژون
زا ن قوم خزا ن رسیده کن یاد
در خندۀ صبح چون کنی گوش
بر نالۀ زا ر آ بشا را ن
ا ز پردۀ ا بر مطرب شب
چون ساز کند نوای باران
پا ما ل شود چو لانۀ مور
ا ز دهشت مرگبارطوفا ن
زا ن گلشن سیل د یده کن یا د
چون در بن برگها ی لرزا ن
آن مرغک شا د سا یه پرور
ا ز گرمی مهر با ر خورشید
گلبا نگ نشاط را کند سر
نا گاه ، گرسنه با زخونخوا ر
بر با ید ش از کنا ر ما در
زا ن طفل جگر دریده کن یا د
گر نو گل تا زه را شنیدی
شب چرخ چه خا ک بر سرش کرد
بسپرد بدست با د بی رحم
تا زا ر و زبون و پر پرش کرد
آخر به هزا ر گونه خوا ری
از خاره و خا ر بستر ش کرد
زا ن دختر خون تپیده کن یا د
گویند اگر وطن فروشی
د ر پر چم غیر جا گرفته
نا موس و طن به با د دا ده
رو ا ز حرم خدا گرفته
اهریمن زشت د د منش را
بر مسند کبر یا گرفته
زا ن بندۀ زر خریده کن یا د
بینی چو ز تاب داده پولاد
زنجیر به دست و پا ی شیری
بینی چو غزا ل کوهسارا ن
افتاده به بند چون ا سیری
بر با ل عقا ب مست و آ زا د
خورده ز کما ن غد ر تیری
مردا ن بخون کشیده کن یا د
گر تیره شود فضا ی ا مید
هشدا ر ، که نیست جا ودا نه
هر شا م که آ فتا ب گردد
ا ز صحنۀ آ سما ن کرا نه
آ ن ا بر سیا ه شوم بند د
پیوند به ظلمت شبا نه
در دا من شب ، سپیده کن یا د
هر قطرۀ خون تو در آ ن خا ک
سا زندۀ نسلهای فر دا ست
هر تا بش تیغ تو درین شا م
روشنگر روز ها ی زیبا ست
در برق نگا ه غا زیا نت
دا نی که چه مژ ده ها هویدا ست
تا یید خدا رسیده کن یا د
حرفی ا ست دروغ دعوی صلح
وین ا نجمن حقوق سا ز ا ن
با زیگة قدرت ا ست و تذویر
سر تا سر آ ن بلند ا یو ا ن
خو اهی که فریب ا ین دو نیرو
بینی به نگا ه خویش عریا ن
زآ ن صحنۀ مهره چیده کن یا د