فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة اوحدالدین کرمانی

اقسمت بمن رجوت ان یدنیکم انّی معکم بکلّ ما یعنیکم ان کان رضاکم فنایی فیکم ارضی بجمیع حالةٍ ترضیکم اوحدالدین کرمانی

انصاف همی دهم که بس بی کارم عمری است که عمری به زیان می آرم هنگام رحیل آمد و من بی حاصل نه بدرقه ای…

ای از کرم تو خلق را امن و امان در قبضهٔ قدرت تو عاجز دل و جان ما را تو زهر چه آن نشاید برهان…

ای دل نه همه ساله شکر باید خورد بسیار شکر که برحذر باید خورد ما سینه و گرد ران بسی ردّ کردیم تا لاجرم امروز…

بر هرچ نهم دل که چنان خواهد بود ایّامش از آن حال بگرداند زود چون کار ز اختیار من بیرون شد تدبیر من و عهد…

تا بتوانم به ترک غمها سازم گر بگریزم من از غمت ناسازم گفتی غم من به پای تو تاخته نیست گو پای مباش من زسر…

تقدیر چو سابق است تعلیم چه سود جز بندگی و رضا و تسلیم چه سود پیوسته زبیم عاقبت می سوزی این کار چو بودنی است…

چون کار زاندازه نخواهد افزود آن به که به هرچه هست باشی خشنود جهد من و تو هیچ نمی دارد سود جز آنچ نهاده اند…

در دایرهٔ وجود موجود تویی مقصود نگویمت که معبود تویی گر در غزلی نام خط و زلف برم می دان که بهانه است مقصود تویی…

دل آن نفس از معرفت آکنده شود کز هر چه نه ذکر اوست برکنده شود آن را که به صد جان کَنِشش جمع کنی شاید…

زنهار به گفت و گوی [منشین به] او باش غافل منشین و گم مکن عمر به لاش خواهی که شود بر تو همه سرّی فاش…

قومی به گمان فتاده اندر ره دین قومی دگر اوفتاده در راه یقین ناگاه به گوشه ای برآرند آواز کای بی خبران راه نه آن…

ماییم درِ هیچ صوابی نزده با تو نفسی به هیچ بابی نزده ترسم که به خاک در شوم باد به دست بر آتش سودای تو…

می کن ستمی و هر چه بادا بادا کم گیر دمی و هر چه بادا بادا از سود و زیانِ آنچ نامش عمر است ماییم…

واقف نشود کسی بر اسرار قضا بس بوالعجب است کار و بازار قضا در کوی حقیقت همگان معذورند کس نیست که او نیست گرفتار قضا…

یا رب زشراب عشق سرمستم کن یکباره به بند عشق پابستم کن در هر چه نه عشق است تهی دستم کن در عشق خودت نیست…

افتاد مرا با سر زلفین تو کار عیبم مکن و به کار خویشم بگذار اندر سر زلف تو دلی گم کردم جویای دل خودم مرا…

انصاف زاختلاف ایام فرق پیدا کردی به گفت حق را الحق آنجا که کمال کبریای قدم است توحید من و تو کفر باشد مطلق اوحدالدین…

ای آنک دوای دردمندان دانی درمان [و] علاج مستمندان دانی هرچ از دل ریش خویش گویم با تو ناگفته تو صد هزار چندان دانی اوحدالدین…

ای دل تو درین واقعه دمسازی کن وای جان به موافقت سراندازی کن ای صبر تو پای غم نداری بگریز وای عقل تو کودکی برو…

بر رهگذرم هزار جا دام نهی گویی که بگیرمت اگر گام نهی یک ذرّه جهان زحکم تو خالی نیست حکمم تو کنی و عاصیم نام…

تا بتوانی مدام می باش به ذکر کز ذکر تو را راه نمایند به فکر محرم چو شدی در حرم اجلالش بینی به عیان تو…

جز حق حَکَمی که حکم را شاید نیست شخصی که زحکم او برون آید نیست هر چیز که هست آنچنان می باید وآن چیز که…

چون معترفم بدانچ سرمستی هست در حضرتت افلاس و تهیدستی هست من آنِ توَم، تو را چه باشد؟ هیچی تو آن منی مرا همه هستی…

در دیدن روی یار اگر چشم شوی باید که زپای تا به سر چشم شوی با کشتن و سوختن همی ساز چو شمع تا چشمهٔ…

دستی نه که از دل گرهی برگیرد پایی نه که بار گنهی برگیرد ترسم که زبی دلی سرانجام دلم از سینه برون رود رهی برگیرد…

زین گونه که حال ماست ای بار خدای گر دست نگیری تو در آییم از پای [یا] صبر کرامت کن و تسلیم و رضا یا…

کی عقل به سر حدّ جمال تو رسد بی جان به سراچهٔ وصال تو رسد گر جملهٔ ذرّات جهان دیده شود ممکن نبود که در…

ماییم به عشق تو تولّا کرده وز طاعت و معصیت تبرّا کرده آن را که عنایت تو باشد باشد ناکرده چو کرده، کرده چون ناکرده…

مؤمن که به صدق ازو نرنجد چیزی در پیش دلش جز او نسنجد چیزی حق بر عرش است و عرش دانی چه بود آن دل…

یا رب بپذیر از کرم آوردهٔ ما بنگر به طریق لطف در کردهٔ ما ما ننگ به زیر خرقه پنهان داریم تو از کرم و…

یا رب زقناعتم توانگر گردان وز نور یقین دلم منوّر گردان اسباب من سوختهٔ سرگردان بی منّت مخلوق میسّر گردان اوحدالدین کرمانی

امیرالمؤمنین حسن علیه صلوات الله ای ماه زحسن خلق تو یافته بهر پر مشک زباد خُلق تو جملهٔ دهر در هر دو جهان کجا توان…

انعام تو هر گرسنه را می پرورد هر تشنه زجوی فضلت آبی می خورد دل در پی اومید تو شادی می کرد هم بخت بد…

ای آنک برِ تو قدر دارد آهی درویشی را فضل نهی بر شاهی آنجا که عنایت تو باشد باشد کاهی کوهی وگرنه کوهی کاهی اوحدالدین…

ای راهنمای راه خوبان ازل وای طعمهٔ حضرتت نه علم و نه عمل بی علم و عمل به حضرتت راهی نیست وانگه به بر محققان…

بر من در رحمت که گشاید جز تو شادیّ دل من که فزاید جز تو از گرد ره تو سرمه ای ساخته ام زان در…

تا برد به غارت غمت از من دل و دین با هیچ کسم نه مهر مانده است نه کین دنیا و دلی داشتم و جان…

جز در غم تو شادی من نفزاید جز در طلبت جان و دلم ناساید خاک در تو چو سرمه در چشم کشم ملک دو جهان…

خواهی که ببینی دل کارآگه را و از خود به خدا عیان ببینی ره را بر تخت درون نشان به شمشیر زبان شاهنشه لا اله…

در دیدهٔ ما نگر جمال حق بین کاین نور حقیقت است و انوار یقین حق نیز جمال خویش در ما بیند این فاش مکن که…

دعوی طلب گرچه مجاز است از تو سرنامهٔ دهر بی نماز است از تو گر معصیتت هزار چندان باشد نومید مشو چو بی نیاز است…

شبهای دراز با غمت می سازم پوشیده چنانک کس نداند رازم میدان بلا و من درو می تازم دل رفته و می روم نه جان…

کس نیست که چون من زتو دل تافته نیست سررشتهٔ وصل تو کسی بافته نیست لطف تو مگر دست بگیرد، ورنه راه تو به پای…

محکوم قضا که بنده خوانند او را بر بالش شرع کی نشانند او را گر چرخ به کام تو نگردد بمرنج کاو نیز چنان رود…

نه چارهٔ آنک با تو گردم همراز نه زَهرهٔ آنک از تو برآرم آواز کارم زتو البته نمی گیرد ساز کار من بیچاره حدیثی است…

یا رب به خودم هیچ نفس وامگذار بر من در طبع بوالهوس وامگذار هر چند که بر درت کم از هیچ کسم از خویشتنم به…

یا رب ما را زخود هراسان گردان بر ما ره رسم طلب آسان گردان مردیم زعیب خویش ما را به کرم از جملهٔ خویشتن شناسان…

آتش نزند در دل ما الّا او کوته نکند منزل ما الّا او گر جمله جهانیان طبیبم گردند حل می نکند مشکل ما الّا او…

الاسرار در نقطهٔ خویشتن مرا مشکلهاست همچون سر و پای دایره ناپیداست آن به که ازین قاعده بیرون آییم کاین کار به پرگار نمی آید…