Даштҳо пурсукуту холианд, – Лоик Шерали

Ғаллазорон тиҳӣ шуданд аз файз,
Ҳамчунон хонаҳои баъд аз тӯй:
Ҳар куҷо осиёст, гардон аст,
Мардумон чашмсеру хандонрӯй.

Дар сукути муқаддаси саҳро,
Базми неъмат, ҳамосаи серист.
Дар хамӯшии форами паяҳо
Достони ҷавонию пирист.

Нури хуршед бемадор бувад,
Чун нигоҳи мусофири раҳдур.
Лек дар нимараҳ нахоҳад монд,
Меравад боз, меравад мағрур.

Марди деҳқон ба паллаи Мизон,
Баркашад хому пухтаи худро.
Дилкушоду кушодадаст шавад,
Ҳамчу саҳни кушоди саҳроҳо.

Боз як соли умри мо гузарад,
Як баҳори дигар хазон гардад.
Зиндагӣ боз бо раҳи хуршед,
Сӯи фардо ҳаме равон гардад.

Зиндагию баҳору тирамаҳаш,
Навву кӯҳнаст, гирдгардон аст.
Дар фазои ҳаёти ҷовидон
Ёди мо ҳам чу ғози мизон аст.

[1970]