دستِ شفقت بسرم نِه، که سری تاقه شدم

خواب دیدم دهنم را اثرِی دندان نیست
بی کسی مرحله یی آسان نیست،

میکشم بار جهالت، که توانم نرسید،
این چه مذهب، که خدایش همه ظلم است و همه ظُلمانیست؟

این چه رسوائی که در جان من آتش بزنند؟
همراه دفتر شعرم ، هنرم زندا نیست

رُو سَری سوخته ام، ز-آنکه دلم سوخته شد،
ختم این قافله بشکستن ِ پیمانش بود

حالم از حالتِ فرخُنده غم انگیز تر است
شمع را سوخته آن رشته که در جانش بود

Дасти шавқат ба сарам неҳ, ки сари тоқа шудам,
Хоби ин фоҷиаро чанд шабе дида будам.
Хоб дидам, даҳанамро асари дандон нест ,
Бекасӣ марҳилаи осон нест.
Осон нест!

Мекашам бори ҷаҳолат, ки тавонам нарасид,
Ин чи мазҳаб ,ки Худояш ҳама зулм асту ҳама зулмонист?
Ин чи расвоӣ, ки дар ҷони ман оташ бизананд,
Ҳамраҳи дафтари шеърам, ҳунарам зиндонист!

Русарӣ сӯхтаам з-он ки дилам сӯхта шуд,
Хатми ин қофила бишкастани паймонаш буд.
Ҳолам аз ҳолати Фархунда ғамангезтар аст,
Шамъро сӯхта он ришта, ки дар ҷонаш буд.

Shoira Rahimjon – شاعره رحیم جان