مقطعات کمال خجندی

مرا هست اکثر غزل هفت بیت چو گفتار سلمان نرفته زیاد که حافظ همی خواندش در عراق بلند و روان همچو سبع شداد به بنیاد…

عمارت چرا میکند چیم آقا درین شهر ویران انده فزای یکی خانه او را مگر بس نبود که دو خانه میسازد اندر سرای

دی عزیزی بعلاالدین گفت که ازین نکته شدستم غمناک کانگه حافظ نبود خاک خورد همه اعضاش چو افتد به مغاک بنده هم یاد بگیرد قرآن…

حاجی احمد گله میکرد که در خانه مرا نیست برگ و شده ام راضی ازین غصه به مرگ گفتم ای کله کدو فهم نشد اینقدرت…

بود وقتی کمال اسماعیل شرف روزگار اهل سخن به کمال تو در سخن کامروز آن بزرگ این شرف نداشت که من

ای حافظ عندلیب آهنگ آهنگ تو رفته نیم فرسنگ گر زهره بر آسمان زند عود سهلست تو بر زمین بزن چنگ

محبت تو اماما فریضه چون روزه است اگر تو میل محبت کنی و گر نکنی کمال گو به تراویح بعد فرض عشا من از روی…

طبع تو کمال کیمیایی است کز وی سخن تو همچو زر شد دیوان تو دی یکی همی خواند دیدم که دهانش پر شکر شد

دی بمن شیرین لبی گفت این لغت گر بمن نا اهل و دانا گویمت چیست قبل دانی و حتی اقول گفتمش بوسی بده تا گویمت

چون علاالدین ما بوقوت سماع در فغان و خروش میآید گوییا از حرارت انگشت دیگ طوسی بجوش می آید

بهر بریان امیر زاده ما گوسفندی خرید و فربه و خوش زود با ورجیان مطبخ وی گو سپند افکنند در آتش

ای پاره ز چنگت به تن صوفی دلق درشان تو آیت یزید فی الحق چنگت به سپاه طوقتمش می ماند کاشکستن او شد سبب راحت…

هفت بیت آمد غزلهای کمال پنج گنج از لطف آن عشر عشیر هفت بیتیهای یاران نیز هست هر یک پاک و روان و دلپذیر لیک…

ما بتدریج در مقام سلوک خیمه در پهلوی ملک زده ایم بر سر خوان آرزو همه شب شکم آز را نمک زده ایم بر فلک…

طاس بازی بدیدم از بغداد چون جنید از سلوکش آگاهی رفت در جبه وقت بازی و گفت لیس فی جبتی سوی اللهی

دوش گفتم خلیل اچکو را تا کی این لهو و چند عیش و نشاط گفت شیخا برو تو خود را باش کل شاه برجلها استنباط

چو همدمی و مصاحب بجای چنگ ای نی تو آن نه ای که دل از صحبت تو برگیرند بگو به صاحب نی مطربا کزان تیزی…

به سمع معجری ای پیک عاشقان برسان حدیث شوق ملاقات و آرزمندی ز بعد آنکه زدی حلقه بر در و خود را در آن جناب…

ای آنکه دفتر ما دیدی پر از حواشی دانم که با دل خود گفتی چهاست اینها بسیار دیده باشی خاشاک بر لب بحر از بحر…

نکهت پیراهنت آمد بمن یافتم جان نوی از رایحه خوانده بودم فاتحه وصل ترا شد قبول الحمدالله فاتحه

گله کردی که زرنجور نکردی پرسش تو ببرس از من بیدل که بروزان و شبان مونسی نیست مرا در بر و مشهور است این دلبری…

صوفیی علم لغت میکرد بحث جز جدل هیچش نبود از علم بهر در لغت گفتا چه باشد موت و سم گفتمش تا چند گویی مرگ…

دوش مهمان لب جانان شدم عذر گفت و منتم بر جان نهاد کامشبم چیزی چنان در خورد نیست تا توان پیش چنین مهمان نهاد گفتم…

چوحاجی احمد کل از در شیخ جدا افتاد زو افغان برآمد روان بر منظر آن حاجی نی زن طربناک و خوش و خندان برآمد چو…

به نی گفت در خانقه صوفیی که دارند جمعی به بانگ هوس نی انگشت بر دیده بنهاد و گفت کمتر بسته ام دل به قبول…

ای بلبل خوش نغمه ز ما باد سلامت مرغ که در سدره همین نغمه سراید هر نام تو از آن شد خرد از ما در…

یکی شعر سلمان زمن بنده خواست که در دفترم زآن سخن هیچ نیست بدو گفتم آن گفته های چو آب کز آن سان دری در…

گفتم از مصر معانی بفرستم بتو باز سخن چند که آید به دهانت چو شکر باز ترسیدم ازین نکته که گویی چو همام شکر از…

صاحبا شوکت دی ماه بان پایه رسید که زحل کرسی نه پایه به هیزم بفروخت بر قد هیچکس ایام قبایی نبرید که طمع چشمه خورشید…

دو کمالند در جهان مشهور یکی از اصفهان یکی ز خجند این یکی در غزل قدیم المثل و آن دگر در قصیده بیمانند فی المثل…

چو دیوان کمال افتد بدستت نویس از شعر او چندانکه خواهی خیالات غریب و لفظ و حرفش اگر خواهی که دریایی کماهی زهر لطفش روان…

به مجمعی که دف از قول خویش میزند لاف جواب دادنی اش در نفس به بانگ بلند که در برابر من ای فراغ چنبر پوش…

آن میرکه در سماع سوزی دارد سگ روی غلام همچو یوزی دارد گویند غلام او خطی دارد سبز خط نی که ولی جوال دوزی دارد

وقت است که استان زمان زرگر منی مانند زر از بوته بما صاف نماید کان نیک نباشد که ز صندوق ضمیرم زر دزدد و با…

گر گوشه بسازد سلطان حسین ما را در قلب شهر نبود کس را بما نزاعی با مطربان خوشگو شام و صباح باشد در گوشه حسینی…

شیر مردانه بگفتم پندیت روبهی باشی اگر بپذیری برکس آن به که نگیری آهو که سگی باشی ار آهو بگیری

دهقان فضل عالم بردان هلال دین آنی که جنه است چو خمی پرزگندم است پردانی تو ساخت تنت را چوخم بزرگ تن پروران برند گمان…

چو بیتی به بیت خود نمدی خواستی گر چه آن سزاوار است ای همچو شعرت چرا نمیدزدیم نمد خانقه که بسیار است گر آگه نه…

به سمع شیخ محمد ایا صبا برسان که باد پیرهن صبر ما ز دست تو چاک درین جهان که بود رنج و راحتش گذران نه…

آن خوش پسر که بردند در مکتب نظامش مشتاق اوست از جان دارد ورا گرامی سیمین ذقن نگریست دیوان شیخ دردست یارب نگاه دارش از…

نشسته بر دم حمام دیدم آن مه را به گلرخان دگر گفتمش ز بعد سلام اگر تو آدمی‌ای اعتقاد من این است که دیگران همه…

گفت صاحبدلی به من که چراست که تورا شعر هست و دیوان نیست گفتم از بهر آنکه چون دگران سخن من پر و فراوان نیست…

شاه را از فضل و رحمت پادشاه ذوالجلال هم جمال ملک بخشیدست و ملک جمال داعی جاه و جمال تو کمال است و ملک از…

دعای من این است در هر نمازی به خلوت که یا ملجایی یا ملاذی نگه دار اصحاب ذوق و طرب را ز چنگ ملاطی و…

جیم آقا گفت بهر قبر میر حافظی باید که ما سرنا چی ایم چون حمید گر به این معنی شنید از مین برجست و گفتا…

بما آن صوفی ببریده بینی بغیر از عجز و مسکینی ندارد نشاید جرم خود بینی بروبست که آن بیچاره خود بینی ندارد

الا ای صوفی مکشوف باطن که بنمایی ره ارباب ورع را بباطن صورت فقر دعا گوی چو بینی قطع کن از من طمع را

نی به آواز عود گفت نهفت همه چشمیم تا برون آیی عود هم گفت راستی ما نیز همه گوشیم تا چه فرمایی

گفته های لطیف بنده خویش بنده ام گر بلطف میخوانی بر من خود پسند نیز قلم حاکمی گر به قهر میرانی

سوال کرد یکی از علای دین گلکار که تو غلام نئی روی تو سیاه چراست جواب داد که هر موریی که میسازیم چو آتشی بکنی…