فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید اوحدالدین کرمانی

در راه خدا نکتهٔ طامات چه سود اقرار زبان با دل برلات چه سود گیرم که ره کعبه به سر پیمودی مالت به حرم دل…

دردی است طمع که نیستش درمانی گنجی است یقین که نیستش پایانی خاک در فقر توتیایی است بزرگ کان حیف بود به چشم هر سلطانی…

دل را شود از دیده فرو پای به گل وز دست دل و دیده شود خون حاصل حالی است بدیع و کار و باری مشکل…

سرمایهٔ عمر ابن آدم نفسی است پیرایهٔ ملک جمله عالم هوسی است کاری بکن اکنون که تو را دسترسی است در زیر زمین شاه جهاندار…

عیشی که مهیّاست رها نتوان کرد سر در سر یار بی وفا نتوان کرد عمری که تو راهست غنیمت می دان کان را چو نمازها…

گر زانک تو صاحبدل و صاحبنظری باید که به گل به چشم عبرت نگری حیف است عظیم شاهدی چون گل را در زیر لگد سپرده…

ناجنسان را تو محرم راز مکن جز خدمت محرمان تو دمساز مکن خواهی که سخن زپرده بیرون نشود خونابه همی خور و دهن باز مکن…

هرگه که تو آوری بیانی از فقر در حال تو را دهند جانی از فقر تا ترک وجود هر دو عالم نکنی معلوم نگرددت نشانی…

از شمع وصال کمترک یابی نور ما کنت مقیداً بتیه و غرُور دریاب فتوح وز رعونت شو دور احضر نفساً و کل کاین مقدور اوحدالدین…

امروز چو ناصر فقیران باشی فردا زقبیل دستگیران باشی خاک کف پای جمله درویشان شو تا تاج سر جمله امیران باشی اوحدالدین کرمانی

آنجا که نه کون و نه مکان در گنجد کی زحمت عقل و دل جان در گنجد و آنجا که زاسرار خدا گوید راز نه…

ای دل اگرت زنفس معزول کنند میلت سوی مقبلان مقبول کنند هرگه که تو قدر قرب حق نشناسی ناچار به باطلیت مشغول کنند اوحدالدین کرمانی

ای دل صفت جمال او نتوان گفت وز مرتبهٔ کمال او نتوان گفت هر چند مقرّبی ولی از هیبت هرگز سخن وصال او نتوان گفت…

این راه به شش پنج نشاید رفتن با راحت و بی رنج نشاید رفتن صورت در باز تا به معنی برسی آسان به سر گنج…

بر سنگ قناعت ار غباری داری از نیک و بد جهان کناری داری گر با همه کس بهر خلافی که رود در کار شوی دراز…

تا چند شوی تو از پی شمع و شراب تا چند دهی بهر بتان دل را تاب من بندهٔ آن دلم که روزان و شبان…

جان بر سر عشق پای فرسود ای دل بر ما در هر حادثه بگشود ای دل اکنون که فراق روی بنمود ای دل زنده به…

حاشا که من از خاک درت برخیزم وز لعل لب چون شکرت برخیزم در آرزوی زلف خم اندر خم تو چون موی شدم کی زسرت…

در راه طلب خدمت درویشان کن بیگانه مباش یاری خویشان کن با خود مکن آن جنگ که نامردمی است و آن صلح که با خود…

دردا که درین سوز و گدازم کس نیست همراه درین راه درازم کس نیست در قعر دلم جواهر راز بسی است اما چه کنم محرم…

دل رفته و عشق آمده تا خود چه کند جان داده و غم بستده تا خود چه کند از حالت خود نشان نمی دانم داد…

ساقی به صبوحی می ناب اندر ده مستان شبانه را شراب اندر ده مستیم و خراب در خرابات فنا آوازه به عالم خراب اندر ده…

غمگین غمگین به سوی تو می پویم مسکین مسکین بر تن خود می مویم پنهان پنهان روز و شبت می جویم آسان آسان به ترک…

گر قسم تو شادی است غمت نفزاید ور زانک غم است او چه شادی زاید این لحظه که هست شادمانی حاصل خوش باش ازین پس…

نارفته ره صدق و صفا گامی چند پوشیده مرقّعی ازین خامی چند بگرفته به تقلید الف لامی چند بدنام کنندهٔ الف لامی چند اوحدالدین کرمانی

هرگه که غمی ملازم دل شودت یا تنگ دلی تمام مایل شودت از حال کسی دگر نباید پرسید تا خوش دلی تمام حاصل شودت اوحدالدین…

از دل همه ساله درد حاصل باشد از درد گزیر نیست چون دل باشد و آن را که زدرد بی نصیب است چو من هم…

الفقر اذا ابعدکم یدنیکم و الفقر اذا اماتکم یُحییکم یا اخوانی بفقرکم اوصیکم الفقر عناً و ذلکم یکفیکُم اوحدالدین کرمانی

آنها که به تقلید عبارات کنند واندر طلب خدا ریاضات کنند تا دل نکنی پاک ز دنیا و هوا در راه به یک پیاده شان…

ای تن خواهی که احتشامت باشد حکمی و تصرّفی تمامت باشد زنبیل طلب بر سر جان و دل نه دریوزه کن از درش که گامت…

ای دل گر ازین پایه فروتر نایی با لشکر غوغای غمش برنایی قصّه چه کنم که در غمش آخر کار تا خون نشوی به چشمشان…

این ره به قدم چون بر وی برخیزد بند منی از راهِ توی برخیزد یکبار مرا ز زحمت من برهان تا من تو شوم تو…

بر خود چو نئی به بی تباهی منکر بر ما چه شوی به بی گناهی منکر انکار و ارادتت مرا یکسان است خواهی تو مرید…

تا چند کشم غصّهٔ کس ناکس را وز خسّت خود خاک شوم هر خس را کارم به دو گز عبا چو برمی آید دادم سه…

جانم شب و روز از تو نشان می طلبد و احوال تو پیدا و نهان می طلبد این طرفه که از هر که نشان می…

خواهی که تو را مراد حاصل گردد مگذار که دل زکار غافل گردد غالب چو تن است و دل همی گردد تن دل غالب ساز…

در راه طلب صادق و ذاکر می باش هر جا که روی صافی و صابر می باش از بهر فتوری که درین ره یابی غایب…

دردا که درون صفه ما را ره نیست و افسوس که سوی وصل ره کوته نیست ای بس که گذشت صبحها از من و تو…

دل کز پی آب و نان در آتش نبود جز خاک پریشان و مشوّش نبود پیرانه به کنجی به سکونت بنشین کز موی سپید کودکی…

سرگردانان راه دل بسیارند کایشان همه سینه ها چو دل پندارند گر هرچ به جای سینه ها هست دل است پس جملهٔ گاوان و خران…

قفلی زده ام زمهر تو بر سر دل تا مهر دگر کسی نگنجد در دل این طرفه تر است کار ماند مشکل نه دل سرما…

گر مرکب عشق نیکوان خواهی تاخت با سوختگان چو شمع می باید ساخت دانی زچه شد شاهدی شمع به جمع آسایش جمع جست و خود…

نفسم چو به نان و تره از من راضی است کی گویم کاین رییس یا آن قاضی است از تن به پلاس دفع سرما کردم…

هرگه که ببینی دو سه سرگردان را عیب ره مردان نتوان کرد آن را تقلیدِ دو سه مقلّد بی معنی بدنام کند راه جوامردان را…

از راحت اگر نصیب تو حرمان نیست از آز ببُر که آز را پایان نیست مغرور کسی بود که در عالم دون او را به…

آن را که دلش خانهٔ توحید بود در کون و مکان طالب تجرید بود او را که شب و روز بود بر در او شبها…

اندر طلب وصل تو ای سرو روان انگشت نمای خلق و رسوای جهان کامی زلبت ندیده وانگه ما را در هر دهنی فتاده بینی چو…

ای دل به غم فراق رایی می زن بر چنگ امید او نوایی می زن زنهار هزیمت مشو ار خسته شوی افتاده و خسته دست…

ای دل مطلب رخ جهان آرایش زنهار منه پای تو در دریایش گر پات فرو شود، که دستت گیرد؟ ور دست درآورد، که دارد پایش؟…

این گفتن بسیار تو هست از پندار بگذر ز وجود تا شوی برخوردار با پارسی و رباعی آنجا نرسی تو کار بکن کار، رها کن…