جویا معروفی

از تو نشان گرفتم و دیدم نشان تویی من بی‌هوا پریده‌ام و آسمان تویی ای نقشِ تاک حک شده بر باغِ دامنت هر جرعه‌ شراب…

پنداشتیم خنده و شادی سرشتِ ماست اما فقط غم است که در سرنوشتِ ماست ما را درونِ مزرعِ رنج آفریده‌اند اندوه، ابرِ تیره و غم،…

از ارتفاع میترسم افتاده ام از بلندی از آتش میترسم! سوخته ام به کرات از جدایی میترسم رنجیده ام چه بسیار… از مرگ نمی هراسم…